Sen–śnisień

Długo wahałem się, czy prezentować ten tekst...

Sen–śnisień

Nad nami noc. Goreją gwiazdy,

dławiący, trupi nieba fiolet.

Zostanie po nas złom żelazny i

głuchy, drwiący śmiech pokoleń.

Serce się szarpie niczym kruk w klatce,

Skrwawione ciało zwisa na siatce,

A kłębek mięsa przeszywa ból,

Gdy tną go nici stalowych kul.

Dłonie otula kolczasty drut,

Świat się zanurza w arktyczny chłód…

Nagły blask słońca powietrze tnie!

Budzę się, Matko, czy jeszcze śnię?

Zza okna wolno wtacza się dzień –

To jawa, Matko, czy jeszcze sen?

Ciężka łza wolno, wolno się toczy.

To łza? Czy może wykłute oczy?

Twarz kryję w błoto,

Chrzęści gdzieś szkło,

Na ostrzu noża świeci się złoto,

Skrwawione ciało spada na dno.

Co jeszcze, Matko, co mi się zdarzy?

Czerwone cęgi przy mojej twarzy

I werbel serca, i butów stuk,

I lot Ikara – prosto na bruk.

To przyjaciela wzniesiona dłoń,

Gdy świst nahajki powietrze tnie,

Pada trup nagi w gnojówki toń.

To koszmar, Matko, czy budzę się?

Światłem? Dotykiem? Zapachem? Tchem?

Jakże rozpoznać – co jawą, snem?