Piłkarze "Legii" w hołdzie Powstańcom Warszawy

Andrzej Nowicki

Wiersz powstał w Oflagu II/C w Woldenbergu.

Gdy o Ojczyźnie mojej myślę –

Myślę: Aleje, Zjazd, Powiśle.

Nie las, nie łąka, nie łan zboża,

Lecz Krzywe Koło, Wspólna, Hoża.

Tobie Ojczyzna – wioska, ruczaj,

Mnie Mokotowska, Bracka, Krucza.

A kiedy bierze mnie tęsknota,

To myślę: Chmielna... marzę: Złota...

Jeśli mam zginać dobry Boże,

To za spalone domy Hożej.

Jeśli mam zginać – niech mnie zniszczą

Za Nowy Świat podobny zgliszczom,

Za Świętokrzyską zrujnowaną,

Za Dobrą, Twardą i Drewnianą.

Lecz przedtem daj mi ujrzeć latem

Księżyc idący Mariensztatem...

Andrzej Nowicki (29 XII 1909 - 9 IV 1986) – poeta, satyryk, tłumacz, scenarzysta. Studiował prawo i polonistykę na UW.  Od 1930 współpracował z „Cyrulikiem Warszawskim”. W 1935 należał do współzałożycieli „Szpilek”. Wojnę spędził w obozach jenieckich. 1945-1956 przebywał w Londynie (do 1948 jako korespondent PAP). Po powrocie do Polski znów związał się ze „Szpilkami”.