Wspomnienia polskiego biznesmena - część 3

W części 1

http://niepoprawni.pl/blog/1696/wspomnienia-polskiego-biznesmena-czesc-1

W części 2

http://niepoprawni.pl/blog/1696/wspomnienia-polskiego-biznesmena-czesc-2

----------------------------------------------------------

Poligrafią zainteresowałem się właściwie przez przypadek. Moja z nią przygoda z nią było bardzo krótka - trwała zaledwie kilka ostatnich miesięcy 1989r., i w zasadzie monotematyczna - ograniczająca się do druków akcydensowych. Ale była kolejnym szczeblem w drabinie biznesowej po której się mozolnie wspinałem.
A jeśli chodzi o stronę finansową, to udało mi się wtedy przeskoczyć nawet kilka takich szczebli.

Powodzenie zawdzięczałem trzem okolicznościom. Pierwszą była niedawno zawarta znajomość z kierownikiem dużej pracowni poligraficznej, będącej częścią biura projektowego przedsiębiorstwa "Lasy Państwowe".
Drugą - sławetne sierpniowe "urynkowienie cen", w wyniku którego papier błyskawicznie podrożał. Kilka, kilkanaście, w niektórych przypadkach nawet kilkadziesiąt razy.
Trzecią okolicznością była znajomość z dyrektorem olbrzymiego przedsiębiostwa państwowego, które akurat "na gwałt" potrzebowało dla siebie druków akcydensowych; faktur, druków KP i KW czy PZ i WZ, druków firmowych, itp.

Moja "zaprzyjaźniona" pracownia poligraficzna dysponowała pokaźnymi zapasami papieru w starych jeszcze cenach, których nie przeszacowano ze wzgledu na bałagan podczas odywających się wtedy reorganizacji i przekształceń "Lasów Państwowych". Usługi drukarskie, które świadczyła "na zewnątrz" były jednymi z najtańszych w mieście. W efekcie mogła "wyprodukować" dla mnie gotowe druki praktycznie "za bezcen".
A "za drzwiami" czekał już, przystępujący z nogi na nogę, klient. I to klient gotowy płacić aktualną cenę rynkową.

Dalej wszystko szło "jak po maśle". Klient składał mi zamówienie, które przepisywałem i zawoziłem do wykonawcy. Po kilku dniach odbierałem gotowe druki wraz z fakturą. Ładowałem nimi swojego Fiata 126p po dach, po czym wiozłem je do klienta. Tu następował odbiór i zapłata za fakturę wystawioną przeze mnie.
Bywało, że takich kursów odbywałem kilka w ciągu jednego dnia.
Przepisanie dwóch dokumentów (zamówienia i faktury) oraz przejechanie kilku kilometrów sprawiało, że każda złotówka zamieniała się w złotych... dziesięć.
Nie musiałem nawet angażować swoich własnych pieniędzy, bo wypita z dwiema decyzyjnymi osobami przysłowiowa "wódka" pozwoliła mi wcześniej wynegocjować odroczony termin płatności u wykonawcy, a u klienta zapłatę gotówkową.

Zapytacie, jak to było możliwe? Dlaczego dwa przedsiębiorstwa państwowe nie były w stanie dogadać się bezpośrednio? Bałagan po upadku komunizmu, PRL-owskie myślenie dyrekcji przedsiębiorstw, brak woli czy też umiejętności odnalezienia się w szalejącej prywatnej przedsiębiorczości, brak przetargowej formy zakupu towarów lub usług... tyle, i aż tyle. Pierwsze "pięć minut" prywatnych pośredników w Polsce, którzy zbierali nie siejąc.

W krótkim czasie zyskałem renomę gwaranta solidności, jakości i konkurencyjnej ceny. Klientów przybywało, bo jedno zadowolone przedsiębiorstow polecało mnie drugiemu. Niestety, nic nie może trwać wiecznie... Moje "żródełko" wyschło - skończyły się w nim zapasy taniego papieru.

Tyle, że zarobiłem w ciągu tych kilku miesięcy dużo. Bardzo dużo... w połączeniu z tym, co zarobiłem cześniej, starczyło na kompleksowy remont posiadanego przeze mnie dwupokojowego mieszkania w bloku i wyposażenie go na nowo "od a do zet".
Luksusowe meble, hiszpańskie płytki i kafelki, niemiecka armatura i wyposażenie łazienki, włoski sprzęt AGD, japoński sprzęt RTV...
3-letniego Fiata 126p zamieniłem, dopłacając, na kilkuletniego VW Passata. To był mój pierwszy w zyciu zachodni samochód - taki kanciasty, w królującym w latach 80 kolorze "zielony groszek metalic". Gdy pierwszy raz do niego wsiadłem, czułem się - w porównaniu z maluchem - jakbym się znalazł w rakiecie kosmicznej. Przez godzinę naciskałem przyciski.
I to wszystko w niespełna rok, startując niemal od przysłowiowego zera!
Miałem dopiero 27 lat. A świat wciąż stał otworem...

Mój potencjał finansowy trochę ucierpiał na skutek pierwszego zachłyśnięcia się możlwościami konsumpcji, ale nie na tyle, bym nie mógł sprostać pchającym się drzwiami i oknami okazjom do zarabiania pieniędzy.

Następna nadarzyła się już w grudniu 1989r. Poznani jakiś czas wcześniej M.W. z Hamburga i W.D. z Wiednia, polscy emigranci z przełomu lat 70 i 80, zaproponowali mi dytrybucję sprowadzanych przez siebie do kraju towarów. Obydwaj posiadali za granicą własne firmy handlowe "GmbH" a w Polsce właśnie otwierał się potężny rynek zbytu. Pootwierali więc w kraju firmy - córki, które sprowadzały i cliły towar, ale już do dystrybucji potrzebowali oddanych i zaufanych ludzi. Moim dodatkowym atutem był fakt, że za pierwsze dostawy mogłem zapłacić z góry "gotówką". Oznaczało to pewne ryzyko ale podjąłem się tego bez wahania...
W praktyce wyglądało to tak, że w Austrii i Niemczech ładowano busy, potem ciężarówki, a z czasem i kontenery. Czym tylko się dało - tym, co udało się tam tanio w hurcie kupić a co w Polsce miało zagarantowany zbyt.
Sprzęt RTV i AGD, osławione łańcuszki rozrządu do Fiata 126p, tanie zegarki elektroniczne, buty, kosmetyki, oraz nie wymagające wtedy koncesji piwo i wina musujące oraz papierosy... Znalazł się nawet zbyt na odchodzące powoli do lamusa żyletki, których kilkaset tysięcy udało się - dzięki znajomości ze znanym już Państwu z dwóch pierwszych części "X" - sprzedać polskiej armii.

Wynająłem lokal na biuro i magazyn oraz zatrudniłem personel. Drobnicę rozprowadzały "mrówki" roznoszące ją po sklepach i kioskach. Grubsze rzeczy sprzedawałem prosto z magazynu. Pieniędzy, przy galopujacej inflacji, było tyle, że trzeba było je ładować w kartony po sprzęcie elektronicznym i tak wożone były do banku. A właściwie pod bank, gdyż trzeba było je natychmiast wymieniać u cinkciarzy na dolary lub marki.
W grudniu wynająłem dużą halę sportową i zorganizowałem w niej gwiazdkowy kiermasz. Przewalały się tłumy, sprzedawało się wszystko. Doszło do tego, że zawiązał się komitet kolejkowy, którego przedstwiciele dyżurowali nocami pod halą. W nowym roku działo się podobnie - ludzie w Polsce "uciekali" od pieniędzy, samochody z towarem nie nadążały kursować pomiędzy Polską a Austrią i Niemcami.

Piękne to były czasy... Czasy 38 procentowego ZUS i 1 procentowego podatku obrotowego. Deklaracje ZUS, podatku obrotowego czy podatku od wynagrodzeń to były "świstki" papieru z kilkoma rubrykami. Deklarację podatku dochodowego stanowiła jedna strona kartki formatu A4 a i tak treść na niej zajmowała 3/4 jej powierzchni. Podatek VAT nie istniał.
Po prostu bajka podatnika. Gdyby nie tzw. pełna księgowość - konieczność prowadzenia przez Spółki z o.o. ksiąg handlowych i sporządzania bilansu rocznego.
Ale od tego miałem księgowego. A niekwestionowaną korzyścią pełnej księgowości było zagwarantowane przepisami podatkowymi prawo do dwutygodniowego poślizgu w księgowaniu dokumentów, umożliwiające pewne "manewry". Dziś nazywałoby się to kreatywną księgowością... :)

Niestety, i szczęście handlowe nie mogło trwać wiecznie... Dystrybucja okrzepła i moi dostawcy doszli do wniosku, że bardziej kalkuluje im się otworzyć własne przedstawicielstwa w Polsce niż oddawać mi te kilkanaście procent, które zarabiałem na ich towrach.

Rozstałem się z nimi bez żalu... Finansowo byłem bowiem już gotowy na większe wyzwania. Wiosną 1990 roku założyłem szwalnię. Dużą - same maszyny kosztowały mnie ponad 100.000 marek.

CDN