LAS SMOLEŃSKI - ILUMINACJA

Jak zwykle spotkaliśmy się na ul. Karowej (niewielka, ale zgrana już grupka osób, na które można liczyć).
Stąd, uzbrojeni w naręcza białych i czerwonych baloników, ruszyliśmy pod Pałac.
Było dość mroźno. Wiał silny, porywisty wiatr. Czyżby scenarzysta LASU SMOLEŃSKIEGO – ILUMINACJI?
Rwące się do lotu, miarowo terkoczące balony skojarzyły mi się z odgłosem nadciągającej husarii – być może trochę to egzaltowane, ale co tam.
(poprosiłam Carcinkę, żeby spróbowała to skojarzenie „zwizualizować” w naszym filmie – ciekawa jestem, czy jej się to uda – to wbrew pozorom trudny zabieg).
Rześkie, zimowe powietrze, lekko prószący śnieg, latarnie ciepłym, pomarańczowym światłem rozświetlające noc, rząd stojących wzdłuż Krakowskiego Przedmieścia funkcjonariuszy straży miejskiej w odblaskowych, seledynowych kamizelkach, ludzie z biało-czerwonymi flagami. Ach ten nasz polski grudzień…
Pod Pałacem stali już niezłomni Obrońcy Krzyża. Modlitwę odmówił misjonarz. Znów usłyszeliśmy przerażający głos syren ze Smoleńska (zawsze mam ciarki na plecach, ilekroć go słyszę), a potem przy muzyce Lorenca wypuściliśmy baloniki. Poszybowały, poganiane niecierpliwymi podmuchami wiatru.
To miało swój klimat. Wielu przechodniów zatrzymywało się na moment. I właśnie wywołanie takiej chwili refleksji nam chodziło.
Po raz pierwszy na ścianie hotelu Bristol wyświetliliśmy obraz TU154. Wyrazisty, widoczny ze sporej odległości - budził zainteresowanie. Rozdaliśmy też wydrukowany na ładnym, kredowym papierze tekst prof. Eine „Mit narodowy i odrodzenie narodu”, szachowniczki z kirem i vlepki (odwołujące się do tematu stanu wojennego – za kilka dni13-y).

Potem udaliśmy się do Giovanni Bruno, aby ustalić co dalej. I ustaliliśmy. Mamy wielkie i odważne plany