„Właściwie to mnie nie ma” pomyślał z bólem, ale i ulgą, bo tak naprawdę sytuacja go zaczęła przerastać.
„Gdybym tylko umiał się zniknąć, gdybym umiał, tylko żal, by mi było kilku chwil, może dni?”
Ukrył twarz w dłoniach, czuł się wyobcowany i…tak cholernie samotny, bo kim właściwie był?
Próbował analizować własne życie.
Ile było w nim niepowodzeń, takiego kompletnego fiaska, a przecież…przecież...
