Ta rozmowa nigdy się nie wydarzyła, a osoby tu występujące są całkowitą fikcją literacką.

-Bardzo mi pani żal-westchnął, ale w jego oczach czaiła się złośliwa ironia-takich jak on…powinno się uśpić, by nie blokował miejsca. Bo widzi pani, dla takich jak on, nie powinno być miejsca w normalnym, postępowym społeczeństwie, jeszcze oczy pani mydli, że to on ma rację…bzdura! Gdyby miał rację, czy...

Dziś o godzinie trzeciej po południu zostałam babcią!
Mój wnusiu, bo to chłopczyk, jest śliczny!
Ma na imię Tadeusz i ważył 3230 i mierzył 56 cm.
Córka czuję się dobrze, choć zmęczona porodem, młody tata wielce dumny i rozemocjonowany.
A my?
Ja wciąż jeszcze nie mogę uwierzyć, że moje dziecko, ma już własne dziecko, że była taka dzielna!
Jacek, jako dziadek, ja jako babcia, aż mi się to w głowie...

legendarne czasy

są zawsze

zawsze szarpie

kijem zastruganym

jakiś półbóg

nasze rany

jeszcze jest nam miło

brać udział w legendzie

nim smok i rycerz i święty

i gnomy prostych ludzi

nim przeciw nam obrócą

ostrza wersety pazury

nim staniemy na krawędzi

a tygrys

stanie za nami

Czyż to nie czysty Spengler?

Pozdrawiam serdecznie.:D

Usiadł przy oknie cukierni, za chwilę młoda i ładna kelnerka z uśmiechem na ustach zapytała co podać.
Poprosił o herbatę yunan i jakieś ciastko, które ona poleca. Powiedział to z uśmiechem i lekką kokieterią, przyglądając się drobnej postaci kelnerki. Ona zareagowała promiennym uśmiechem, aż poczuł się nieswojo, zawsze w takiej sytuacji czuł się nie komfortowo, bo…no właśnie, gdzieś w głębi duszy...