Smoleńsk łączy Polaków

Wpisuję do wyszukiwarki słowa, z których odmianą przez wszystkie przypadki i zestawieniami w najprzeróżniejszych konfiguracjach, stykam się od ponad trzech lat: "Smoleńsk dzieli Polaków".

Wysypuje mi się na ekran ponad 300 000 wyników. Na pierwszy rzut oka nie do rozróżnienia, czy są to publikacje Gazety Wyborczej, Gazety Polskiej, czy innej. Tytuły we wszystkich periodykach są takie same - sprowadzają się do dwóch słów: „Smoleńsk” oraz „dzieli”. Podobnie jest, jeśli się spojrzy na wypowiedzi polityków, politologów czy socjologów. Wszyscy jednym głosem mówią o posmoleńskim podziale. Można by rzec, że nic tak nas nie łączy jak przekonanie, że jesteśmy podzieleni. Nawet, wydawałoby się - jako jedyny ujmujący rzecz odmiennie - Ludwik Dorn, stwierdzający przed parlamentem : „Premierze, to nie tragedia smoleńska dzieli Polaków, tylko stosunek do niej i do tego, co się potem stało” - w gruncie rzeczy także nie mówi nic innego.

Smoleńsk według powszechnie panującej opinii, w pierwszej kolejności, dzieli nas na tych co to wierzą w zamach i na tych którzy wierzą w katastrofę. Wierzą - bo z braku bezpośredniego dostępu do środków dowodowych można mówić wyłącznie o wierze, intuicji, ewentualnie przeświadczeniu graniczącym z pewnością. W każdym razie na pewno nie o wiedzy i pewności. Dzieli na tych którzy dyskutowali by tylko o Smoleńsku i tych, których ten temat niezwykle irytuje. Nie dzieli tylko na dwie grupy - obojętnych wobec Smoleńska i tych która ta sprawa porusza. Zauważyłem bowiem, że nawet ci, którzy twierdzą, że temat Smoleńska całkowicie im zwisa, gdyż są rzeczy od niego znacznie ważniejsze (rodzina, sztuka, uczucie, zanieczyszczenie środowiska... czy co tam jeszcze) twierdzą tak tylko na początku. Po krótkiej wymianie zdań zwykle okazuje się, że właśnie ten temat drażni ich jak mało co na świecie.

Ale to - moim zdaniem – właśnie ich uszlachetnia. Przyznam, że osobiście nie znam żadnego myślącego człowieka, którego by ta kwestia – niezależnie od jego światopoglądu nie intrygowała. Jeśli zaś tak jest, to paradoksalnie, wcale to nie oznacza, że jesteśmy podzieleni. Mamy tylko odmienne przekonania na temat tego co się wydarzyło w Smoleńsku. Ale przecież, jako obywatele, posiadamy odmienne zdania na wiele innych spraw. Jest to rzecz normalna w każdym państwie i w każdej publicznej sprawie. Po to są różne poglądy, aby się spierać i dojść albo do prawdy, albo do najlepszego dla wspólnoty rozwiązania. Ale samo istnienie sporu wcale przecież nie oznacza, że jesteśmy podzieleni na dwa wrogie obozy. Moim zdaniem jest wręcz odwrotnie.

Łączy nas to, że wszyscy wobec Smoleńska stajemy całkowicie bezradni (w jakiej by formie ta bezradność się nie przejawiała). Łączy nas również to, że wszyscy pragniemy poznać prawdę. A to nasze przeświadczenie, że tragedia ta nas podzieliła na wieki i ostatecznie moim zdaniem, wzięło się stąd, że antagonizm jest w nas ciągle sztucznie podsycany. Są bowiem w Polsce ludzie, którzy wiedzą doskonale, że wygaszenie ostrego sporu (akurat jesteśmy w fazie chwilowego uspokojenia nastrojów, zapewne przed kolejną próbą konfrontacji) pomiędzy „moherami” a „lemingami” stałby się ich wielkim, osobistym dramatem związanym z utratą przez nich władzy i dochodów. Dlatego wykorzystują oni wszystkie sytuacje, w których pojawiają się polityczne czy obyczajowe emocje (nie tylko w przypadku Smoleńska) i próbując je podkręcić do maksimum. To oni są naprawdę groźni. Nie ci , którzy mają odmienne od nas zdanie i dostają z emocji na szyi wysypki na dźwięk słowa "Smoleńsk", ale właśnie ci co ze smoleńskiej tajemnicy i sporu wokół niej, próbują wydestylować nienawiść. Oni doskonale wiedzą, że dopóki smoleńskie wydarzenia pozostaną okryte mgłą – można będzie nami do woli manipulować, zgodnie ze starożytną zasadą divide et impera.

Sprawić, aby im się to nie udało możemy tylko wspólnie – odrzucając naszą osobistą wiarę w Smoleńsk jako katastrofę, czy zamach, a przystępując do jednego ze społecznych smoleńskich śledztw. Do spokojnej, rzeczowej rozmowy.

http://www.fronda.pl/blogi/dobre-nowiny/smolensk-laczy-polakow,35039.html