Destrukcja patriotyzmu. Walka z „Kamieniami na szaniec” nie jest przypadkowa.

W ramach coraz bardziej brutalnej walki z tradycją Polskiego Państwa Podziemnego i szerzej – z polskim patriotyzmem w ogóle, Polska Agencja Prasowa w serwisie krajowym rozpowszechniła 2 kwietnia ogromny materiał: „’Kamienie na szaniec’, czyli mit domaga się analizy”.

Zadaniem serwisów PAP jest dostarczanie informacji dla mediów w celu ich dalszego rozprzestrzeniania. Rzecz dotyczy czegoś, co wydawałoby się, że środowiska lewackie zostawią jeszcze długo w spokoju, mianowicie… książki Aleksandra Kamińskiego „Kamienie na szaniec”.

Rozmywanie fundamentów

Na tej publikacji wychowały się kolejne pokolenia Polaków. Nawet w okresie powojennej komunistycznej okupacji (przecież nie tylko ideologicznej) ówcześni właściciele Polski Ludowej musieli pogodzić się z faktem, że ta książka i tak będzie czytana, pojawiała się więc, choć z ogromnymi przerwami, w kanonie lektur szkolnych.

Rygorystyczne wyłączenia administracyjne dotyczyły lat 1950-1958 i 1969-1978. W następnych latach, aż do 1985 r., dostępna była w szkołach zaledwie we fragmentach, aby wreszcie pod koniec epoki peerelu pojawić się ponownie w całości.

Wydawało się, że po 1989 r. nie będziemy już mieli takich problemów, jednak jest inaczej. Ciągłe rozgrzebywanie kanonu lektur szkolnych i wykluczanie autorów lub poszczególnych pozycji, selekcjonowanych pod kątem „politycznej poprawności”, stało się czymś tak oczywistym, że już mało kto zwraca na to uwagę. Do tego bardzo rygorystyczne przestrzeganie zasady, kto może (a kto nie…) przedostać się do pseudoelit III RP, wytworzyło stan, że nieustannie rozmywany jest fundament naszej tożsamości, trwa walka z tradycyjnymi wartościami przez ich ośmieszanie i niszczenie.

Walka z „Kamieniami na szaniec” jest jednym z elementów takiej polityki. Nie są to bowiem działania przypadkowe, wynikające z prawdziwej troski o stan naszej świadomości. Jest to cały zespół działań, w którym mieszczą się zarówno posunięcia wobec żołnierzy wyklętych (przez pokazywanie ich na wzór komunistyczny jako niemal „bandytów”), czy nawet obrońców Polski z września 1939 roku.

Za każdym razem słyszymy, że to dla naszego dobra, albowiem jakoby nie znamy „pełnej” prawdy o naszej przeszłości. Ci, którzy uzurpują sobie miano jej znawców, chcą uchodzić za jedynych komentatorów, występujących z pozycji „jedynie słusznych”… To wszystko przecież już było, tyle że obecnie czynione jest to z pozycji mitycznej tolerancji i „wartości europejskich”.

I wszystko w przekonaniu, że obecnie dorośliśmy już do… demokracji, czyli że Polacy „mają prawo do pełnej prawdy o własnej przeszłości”. Tak przecież uzasadniał paszkwil o Powstaniu Warszawskim Adam Michnik w 1994 r., w 50. rocznicę jego wybuchu, odnajdując w nim „czarne karty”, czyli rzekome masowe zabójstwa Żydów.

Sponiewierani bohaterowie

(...)

http://naszdziennik.pl/mysl/28826,destrukcja-patriotyzmu.html