Jedno antysemickie pytanie do Hartmana

Nie spodziewałabym się nigdy tak wielkiej samokrytyki u Polaków. Takiego samobiczowania.
Tam się zebrały tłumy samobójców. Co oni wyprawiają? Chcą zniszczyć Polskę?
Taki komentarz na przykład:

axiom1
3 października o godz. 15:04
Lo-bosze. Jak polacy ratowali zydow !! Nie do wiary.
A bylo tak jak ponizej opisane. W calej okupowanej Polsce.
Nielegalny ubój
„Ludność polska nie zachowywała się poprawnie… – komentuje doktor przy następnej, finalnej fazie ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej w Szczebrzeszynie. „Niektórzy brali czynny udział w tropieniu i wynajdywaniu Żydów… Chłopcy uganiali się nawet za małymi dziećmi żydowskimi, które policjanci zabijali na oczach wszystkich…. Popisywał się też młody policjant z Sułowa, Matysiak. Woźny (miejski) Skórzak, nie mając karabinu ani rewolwru, siekierą rąbał głowy wyciąganych z kryjówek Żydów. Przez cały dzień jedni tropili tych nieszczęśliwych, drudzy zwozili trupy i kopali na kirkucie doły”.
To tylko fragment opisujacy polska ‘pomoc’ dla zydow. Z 3.5 mln polskich zydow zginelo 3.25 mln, reszta uciekla.
Wiecej tu;
http://p.skwiecinski.salon24.pl/446089,polska-zygmunta-klukowskiego
To byl jakis cud. Ze polacy jako narod nie staneli obok hitlerowcow na lawie oskarzonych w Norymberdze. Dzieki Stalinowi !!!
Lata miedzywojenne zdominowane byly wiecej niz zwierzeca nienawiscia do zydow i rusofobia. Polska odgrywala przewodnia role w nagonce na zydow i to Polska miala oczyscic Europe z zydow. Po przez ich deportacje na Madagaskar.
W tym celu Polska miala dostac Madagaskar od Francji. A w kraju historykow o tym nie wiedza.
Podobie jest obecnie. Antysemicka orgia nienawisci ma sie jak najlepiej. Podobnie epidemia rusofobi. Polacy sa zdezorientowani w sciganiu swoich ‘wrogow’ podczas gdy zachod ich jebie ile wlezie."

Jak się to ma do relacji, którą tu zamieszczę:

"Relacja Doroty Śniegiewicz

Dorota Śniegiewicz urodzona 20 stycznia 1921 r. w Knyszynie. Wykształcenie średnie, przed wojną uczennica. Po wojnie wojewódzka delegatka do spraw Unnra, zamieszkała w Białymstoku.

W czerwcu 1941 roku Niemcy wkroczyli do Białegostoku. Od tego dnia rozpoczęła się okropna nagonka na Żydów, których było około 50 tysięcy. Prześladowali przede wszystkim mężczyzn w wieku od 18 do 50 lat, których łapali i wywozili do obozów pracy. Ja wyjechałam z rodzicami i młodszym bratem do Knyszyna, gdzie z początku było zupełnie spokojnie. Każdy Żyd, a było ich w Knyszynie około 2 tysięcy, musiał nosić białe opaski z niebieską tarczą Dawida na prawym ramieniu. Niestety, rozpoczęły się tam również łapanki Żydów do pracy. Wtedy powstał „Judenrat”, który opiekował się tymi, którzy pracowali. Ja z moją rodziną pracowaliśmy w cegielni i kaflarni, która poprzednio była własnością mojego ojca. Praca obowiązywała zarówno kobiety jak i mężczyzn od 14 do 60 lat.

(fotografia)
Wczesna wiosna 1942 r. Żydzi razem z Polakami pracują przy zakładaniu inspektów w knyszyńskim majątku przejętym przez Niemców.

Z biegiem czasu Żydom żyło się coraz gorzej, rozpoczęły się ich prześladowania. Żydom było wolno poruszać się tylko w obrębie ściśle określonego terenu. Wyjście poza teren groziło rozstrzelaniem. Coraz większe były ograniczenia, np. każdy Żyd musiał pracować, nie uwzględniali wieku. Żydom nie wolno było chodzić chodnikiem. Życie stawało się coraz trudniejsze. Od początku 1942 roku zaczęli likwidować Żydów w innych miasteczkach np. Tykocinie, Suchowoli i Trzciannem. W październiku 1942 roku zaczęła krążyć pogłoska, że przyszła kolej na Knyszyn. Pewnej nocy Niemcy przyjechali specjalnie na akcję i zaczęli chodzić po mieszkaniach żydowskich.
Zabierali wszystkich bez względu na wiek i płeć i prowadzili na plac. Mieszkaliśmy na końcu miasta i do naszego domu dobiegały odgłosy strzałów. Rodzice odeszli na wieś. Gdy dom był już otoczony udało mi się z bratem przemknąć do fabryki. Miałam klucze, więc po dostaniu się do wnętrza dobrze ukryliśmy się.
Niemcy wyważyli bramę i nas szukali, ale na szczęście nie udało się im nas znaleźć. Z ukrycia widzieliśmy wszystko, co się działo. Niemcy prowadzili ludzi ubranych tak jak ich wyciągnęli z łóżek. Bili ich i za byle głupstwo strzelali. Ładowali ich na furmanki, a ci, którzy nie znaleźli miejsca na furmance, biegli za nią. Prowadzili ich w kierunku Białegostoku. Niektórym Żydom udało się zbiec. Był zorganizowany za nimi pościg, a chłopów granatowi milicjanci ostrzegali przed ukrywaniem Żydów.
Przesiedziałam z bratem dwa dni w kaflarni. Robotnicy przynosili nam jedzenie. Potem udaliśmy się na wieś i skontaktowaliśmy się z rodzicami. Przez miesiąc wałęsaliśmy się po wsiach. Jednak moi rodzice zmęczeni takim życiem postanowili przenieść się do getta do Białegostoku, gdzie było dość spokojnie.
Brata umieściłam u jakiegoś chłopa, a sama ulokowałam się u pewnego kolonisty. Sołtys tej wsi był naszym dobrym znajomym. Przyrzekł, że w razie niebezpieczeństwa ostrzeże nas. Pewnej niedzieli przyjechała żandarmeria i musiałam z bratem uciekać. Wróciłam z bratem do Knyszyna, gdzie ukrywaliśmy się u pewnego znajomego robotnika, ja w szafie a brat w piwnicy.

Po 5 tygodniach udałam się do Białegostoku. Przyjęła mnie do siebie pewna Polka. Należała ona do organizacji podziemnej, do której mnie też wciągnęła. Z organizacji otrzymałam papiery i nawiązałam kontakt z rodzicami w getcie. Posyłałam im paczki. Od brata miałam również wiadomości.
Wiosną 1943 roku wyjechałam do wsi Zacisze, gdzie pracowałam jako gospodyni na folwarku. Pozostałam tam do marca 1944 roku. Pracowałam intensywnie w organizacji podziemnej przez cały 1943 rok, dostarczałam do getta broń, w której były nawet dwa karabiny maszynowe.
W marcu 1944 roku został aresztowany szef mojej komórki organizacyjnej, wobec tego, że ślady prowadziły i do mnie, wyjechałam do Berlina na fałszywych papierach, jako powracająca z urlopu sekretarka. Przed wyjazdem ulokowałam na wsi brata. W Berlinie pracowałam w piekarni. Po kilku tygodniach „awansowałam” na urzędniczkę i tak pozostałam do 12 maja 1945 roku jako Helena Zarecka. Przeszłam oblężenie i walki o Berlin. Wyzwoliła mnie Czerwona Armia.

Tekst opracowany na podstawie zeznania złożonego przez Dorotę Śniegiewicz, 8 grudnia 1946 r. przed Wojewódzką Komisją Historyczną w Lublinie. Dokument znajduje się w AŻIH pod sygn. 301/2185.
Podpis pod zdjęciem - na podstawie relacji mieszkańców Knyszyna."

jakoś nikt nie wspomniał, że p.Hartman jest członkiem założycielem B'nai B'rith Polska, zakazanego przez Prezydenta Mościckiego, a wskrzeszonego za aprobatą innego prezydenta.

cui bono

nie jest istotne, a jeśli nawet, to odpowiedź na nie nie ma żadnego znaczenia, gdyż gościu ten działa (jak podejrzewam) za niezłą kasę na zlecenie. Prowokuje i jątrzy wcale nie z przekonania.

On jedynie umie udzielać odpowiedzi, przede wszystkim na niezadane pytania.

Swoją drogą ciekawe jest kto go (nie)nauczył kultury osobistej? Rodzice, ziomale, Palikot? Filmy nie te co trzeba oglądał? Wessał knajactwo i prostactwo z mlekiem matki? Jaskiniowy i zwierzęcy antypolonizm cyklofrenika obudził się bo jest jesień? A może sam, w drodze badań naukowych doszedł do tego poziomu? Wszak to profesor.

Pozdrawiam

 HdeS

W gettach każdy myślał że będzie cwańszy i się wykupi kosztem innych .Te sk.. żydowscy policjanci nawet własne żony i dzieci ładowali do wagonów. W Treblince krematoria i gazowanie obsługiwali Żydzi - za cenę 2 tygodni życia .

Cały świat współpracował z Hitlerem, Francja, Anglia,Rosja i Ameryka.

Polacy ratowali żydow i za to zapłacili wysokie odszkodowania. A to jeszcze nie koniec!

Polowanie francuskiej policji na Żydów, kosztowało życie tysiące żydów! Minister policji Rene Bousquet zorganizował kilkanaście francuskich obozów śmierci dla Żydów. Transporty skazanych na śmierć żydów z całej Francji były kierowane do obozu przejściowego w Drancy pod Paryżem, stamtąd z góry skazani na śmierć żydzi byli wywożeni do pieców gazowych.

Polecam linka: polowanie na żydów we Francji

Francja była po stronie Hitlera i nie jest oskarżana o antysemityzm, a Polska?

Przed Bydłoszewskim roznoszącym chrupiące świeże bułeczki PO warszawskich ulicach ze specjalnego wypieku w ramach pomocy ukrywającym się żydowskim współbraciom w mojżeszowej wierze.
Dlatego Bydłoszewski nie bał się niemieckich żandarmów i żołnierzy chodząc ulicami Warszawy z tymi chrupiącymi bułeczkami, a bał się chodząc z tymi bułeczkami Polaków, szczególnie tych z polskiego podziemia?
Jest na to bardzo prosta odpowiedź i logiczne wyjaśnienie.
Bo te świeże, chrupiące i nęcące swym zapachem bułeczki były wypiekane w piekarni działającej pod Firmą "Żagiew" pod starym numerem "13" w getcie warszawskim.
Dlatego Żydzi warszawscy ukrywali się pod podłogami polskich sąsiadów, by nie skusić się na zapach chrupkich i pachnących bułeczek ani wąchać smrodu Bydłoszewskiego, który ten znad wora nosił je w płóciennym worku na swoich żydowskich plecach.
Wszak musiał zarobić na życie w tak trudnych czasach, prawda?
Podobnie dziś tłumaczą się zaprzańcy i zdrajcy z Magdalenki i od jej okrągłego ołtarza.

Teraz już wiemy dlaczego Bydłoszewski nie bał się chodząc z bułeczkami po Warszawie niemieckich okupantów, lecz bardzo bał się polskich sąsiadów, prawda?

Obibok na własny koszt