Tato, powiedz mi jak mam żyć.

Dialog bezczelnie zmyślony, a myśli współcześnie toksyczne.

- Tato powiedz mi jak mam żyć.
- Godnie.
- Głodnie?
- No często to idzie w parze niestety. Chodzi mi, że masz być przyzwoity.
- Co to dzisiaj znaczy?
- To co zawsze.
- Tato mów po ludzku.
- Nie jęcz. Wiadomo, życie przyzwoite to takie, że innym nie robisz krzywdy swoim życiem. Proste?
- Nie.
- Wiem.
- No teoretycznie to proste, a praktycznie to trudne do osiągnięcia.
- Tłumaczenia lenia.
- A jak ktoś ciągle jest skrzywdzony i narzeka. Obwinia mnie, że to moja wina, to co?
- A zrobiłeś coś złego? Krzywdę?
- No nie. Tylko, że jestem o to oskarżany.
- Co Cię bardziej martwi prawda, czy co ludzie o Tobie gadają i wymyślają?
- W domu prawda bo żyjemy prawdą, a w szkole… no różnie. No wiadomo, że chciałoby się być sławnym i lubianym przez wszystkich. Mieć reputację.
- Jak się nie zaprzesz samego siebie to Ci rogi wyrosną.
- Hihihi, mama też tak mówi. No ale co mam zrobić?
- Reputacja zresztą nie polega na podobaniu się wszystkim, na tym polega aktorstwo. Nie zadawaj się z kłamcami. Wcale nie musisz. To wystarczy.
- No ale z kim mam się zadawać. Wszyscy z nimi trzymają.
- Rób co chcesz i nie męcz.
- Tato no powiedz.
- Co mam Ci powiedzieć? Że kłamcy płyną na fali, a my nie? Że im się wiedzie? Że jest zagadką powodzenie kłamców? Rób co chcesz. Tylko codziennie widzisz lustro. Ono nie kłamie.
- Czy będę samotny uparcie trzymając się prawdy?
- Nie wiem. Życie jest przygodą. Na pewno ominie Cię sporo zbędnych znajomości. Po za tym, podobne przyciąga podobne. Głębia przyzywa głębię. Może trafisz na kogoś podobnego z kim będzie warto zmarnować czas.