Do nieznajomego...

Z satysfakcją i uczuciem spełnionej satysfakcji przeczytałem  utwór szanownej Autorki.

Ten  utwór nawiązuje do epoki Romantyzmu.

                     Z poważaniem Aleksander

Piszemy do siebie, przekomarzamy się, czasami kochamy i gniewamy się na siebie.

I nigdy (?) się nie spotkamy, nawet na lodach.

Dziękuję i pozdrawiam jakże serdecznie.

Ten wiersz jest o wyższości stanu odczuwania nad stanem posiadania. To hołd złożony ulotnym, uroczym chwilom, którymi należy się cieszyć dopóki one trwają - bez żadnych
prób zatrzymywania ich sobie na później, na „lepsze” czasy. Najważniejsze jest to, co ludzi łączy ale pod warunkiem, że jest to bezwarunkowe, bez moralizowania i z potrzeby serca.

Ten wiersz, to także hołd złożony wszystkiemu co jest życzliwe, prawdziwe, autentyczne, kryształowo czyste i szczere pod każdym względem. „Ukoić serce i rozjaśnić głowę” – czegóż chcieć więcej? Może tylko jeszcze poezji śpiewanej w wykonaniu Ewy Demarczyk, Marka Grechuty czy też Bogusława Meca, np., Jej portret:

Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt
Bo tego nie wiesz nawet sama Ty
W tańczących wokół szarych lustrach dni
Rozbłyska Twój złoty śmiech
Przerwany w pół czuły gest
W pamięci składam wciąż
Pasjans z samych serc

podoba mnie się, ten sam motyw bardziej bezpośrednio, i z zachowaniem znajomosci i relacji to U studni SDM. Tak? Piszę te głupoty bo nie mogłem dać szóstki nie ujawniając indolencji