Moja muza jest siostrą nicości - premiera tomu wierszy „Epigonia” Wojciecha Wencla w Warszawie

ale też z ogromnym bólem w sercu patrzyłam na zapowiedź tomu tej poezji. I patrzyłam - na Hofmana (Anhellego!), na Lechonia, słuchałam Chopina... 

To leży tak głęboko w naszych sercach - Lwów, Wilno, piękno, którego już nie ma. "Verweile doch, du bist so schön!"? Nie!

Często jednak myślę, że moi ś.p. Rodzice chodzą gdzieś w Raju po ulicach swego Lwowa, są znów młodzi, radośni, pełni nadziei. Nie ma już łez, bólu, cierpienia. Są za to wszyscy, których tu nie stało - "...że są wszyscy w przyległym pokoju, od których ciągle listów wyglądam napróżno". I mnie już bliżej do wielu spośród tych Kochanych. Mimo to - "Do końca bić się będę z falami wściekłemi..."

Pozdrawiam!