Niepoprawna prawica, niepoprawna lewica i niepoprawni liberałowie

O niepoprawnej prawicy wiemy dużo. Domaga się zaprzestania imigracji do Europy lub jej znacznego ograniczenia, sprzeciwia się poszerzaniu kompetencji Unii Europejskiej wobec państw narodowych, sprzeciwia się polityce antydyskryminacyjnej wobec różnego rodzaju mniejszości, czy to narodowych czy seksualnych. W Polsce sprzeciwia się zaś jeszcze liberalnym elitom (nazywając je lewicowo-liberalnymi, co nie do końca jest prawdą), wielu tezom neoliberalnym związanym z międzynarodowym kapitalizmem korporacyjnym czy wreszcie różnorakim interesom i prowadzeniu polityki pragmatycznej zamiast polityki wartości (w Polsce nie ma bowiem klasycznej lewicy i liberalizmu pozagospodarczego, a za to bardziej są pragmatycy i zwolennicy konserwatyzmu postaw). polska prawica niepoprawna jest radykalna. Domaga się konserwatyzmu wartości (reprezentowanego przez PiS, PR Jurka czy UPR) jednocześnie formułując postulaty radykalnie przekształcające ustrój (IV RP, dezubekizacja, lustracja, walka z układem, skrajny kapitalizm UPR-WiP, "patriotyzm gospodarczy" Jarosława Kaczyńskiego).
Czym jest natomiast niepoprawna lewica? W skali świata jest to na pewno ruch alterglobalistyczny skierowany przeciwko międzynarodowym korporacjom oraz imperialistycznym państwom w rodzaju USA czy Rosji. W wielu punktach ta niepoprawna lewica byłaby w stanie zgodzić się w wielu kwestiach z niepoprawną prawicą. w skali świata tą niepoprawną lewicą, daleką od głaskania się zachodnich socjaldemokratów z putinowską Rosją czy idących na kompromis z finansjerą (Trzecia Droga Blaira czy Schroedera). Niepoprawna lewica to Chavez w Wenezueli, Evo Morales w Boliwii, do pewnego stopnia Muammar Kaddafi w Libii czy państwo Kirchner w Argentynie, którzy zresztą kontynuują dziedzictwo Perona, skądinąd też takiego niepoprawnego, co blisko był i lewicy i pewnej odmianie autorytarnej prawicowości bliskiej faszyzmowi. Par excellence, niepoprawni lewicowcy tez bronią państw narodowych przed imperialistycznymi zachciankami niektórych państw oraz mackami globalnych korporacji.
Czy jest w końcu niepoprawny liberalizm? Oczywiście, ze jest, zwłaszcza w sferze gospodarczej, mało znany, a szkoda. Poprawny liberalizm to wolnorynkowa ortodoksja, demokratyzacja na wzór zachodni i globalizacja. Najbardziej poprawny liberalizm gospodarczy prezentują dziś Balcerowicz i Rybiński. Poprawny gospodarczy liberalizm z niepoprawnością prawicową łączą zaś sympatycy UPR-WiP. Niepoprawnym liberalizmem gospodarczym jest zaś na przykład to, co obecnie czynią Tusk z Rostowskim z sprawie OFE, powodując wściekłe ataki liberalnych elit kryzysowych, które żyją tak, jakby kryzysu finansowego lat 2008-2009 nie było. Liberalna heterodoksja to keynesizm i reformy New Dealu przyjęte przez Franklina Delano Roosevelta. Liberalna międzynarodówka z roku 1947 roku przyjęła keynesizm jako swoje dziecko. Tymczasem Hayek i Friedman wrócili do anachronicznych form kapitalizmu i liberalizmu gospodarczego, chcąc dążyć do poprawnego ideału gospodarczego i zafundowali nam jakże poprawny politycznie neoliberalizm wymuszany żądaniami i poleceniami płynącymi ze strony Międzynarodowego Funduszu Walutowego.
Jeszcze o tym, jacy polscy politycy są w polskim kontekście niepoprawni. pominę niepoprawność prawicową, bo o tej już wiele powiedziano.
Jacek Rostowski - w książce Tadeusza Kowalika (krytyka Balcerowicza) o transformacji neoliberalny ortodoks, obecnie praktyk sięgający po najbardziej wyrafinowane formy interwencjonizmu państwowego
Janusz Palikot - jedyny polityk parlamentarny, który z jajami potrafi zaatakować Kościół, w tym jego nadużycia - to prędzej on może być kandydatem na polskiego Zapatero niż jakiś grzeczny Grzesiu Napieralski, który bojąc się Kościoła, cierpi na lewicowy odłam poprawności politycznej w wydaniu polskim, a jego postawa ma zero radykalizmu: de facto jest to konserwatyzm postaw (1)

(1) nalezy rozróżnić pomiędzy konserwatyzmem ideologicznym (konserwatyzmem wartości), które to postawy reprezentują np. PiS, PR Marka Jurka i UPR od konserwatyzmu postaw (zachowań), który jest pragmatyczny, aideologiczny, antyradykalny, który cechuje SLD i PO (intelektualnie ta postawa pochodzi od Edmunda Burke'a i Michaela Oakeshotta).