Coraz trudniej być Polakiem w zjednoczonej Europie

 Trudno być Polakiem, coraz trudniej, nawet we własnym kraju. Obywatel naszego kraju często czuje się bezsilny. A to wobec sądownictwa, a to wobec urzędników… - można tego typu „a to” zacytować bardzo wiele, stanowczo za wiele. Ostatnio staliśmy się jako państwo obiektem ataku dla europejskiego lewactwa. W końcu nie ma się co dziwić, że otoczeni przez inne wyznania lub ateistów, nie mamy w tej konfrontacji żadnych szans, tak samo zresztą jak i pozostała część katolickiej Europy, ale styl w jaki to się dokonało musi budzić niesmak wśród Polaków z krwi i kości. Można więc powiedzieć, że nawet w Europie, tak, tej oświeconej Europie, panują standardy podobne do PRLu.   

         W gruncie rzeczy, do wiadomości opinii publicznej dociera zazwyczaj zaledwie 30% informacji, które krążą po gabinetach ministrów. Tak było zawsze i niby też nie jest to coś nowego, ale każdy obywatel naszego kraju pragnąłby uwierzyć, że wreszcie się to zmieni wraz z uformowaniem nowego rządu. Trzeba wreszcie, po 25 latach zamykania oczu na ten fakt, działania w stylu broszurek, folderów i wystawek, powiedzieć sobie wyraźnie: przegramy każdą konfrontację w parlamencie europejskim, o ile nie zdobędziemy się wreszcie na satelitarną telewizję informacyjną o Polsce w języku angielskim. Można argumentować przeciwko powstaniu takiej telewizji że:

1. wąski krąg odbiorców ( nieprawda, ponieważ duża część ludności Europy  posługuje się językiem angielskim, a przynajmniej ci bardziej zdeterminowani i świadomi  mieszkańcy Europy),

2. nie ma co pokazać ( bzdura, jest wiele tematów historycznych, programów przyrodniczych, popularno-naukowych, dokumentalnych, kulturalnych itp., które można emitować między blokami informacyjnymi),

3. mamy TVP Polonia ( jest adresowana głównie do emigracji w drugim pokoleniu, nie zajmuje się w wystarczającym stopniu wydarzeniami bieżącymi),

4. droga ( jeśli chcemy istnieć w świadomości przeciętnego Europejczyka, to musi to kosztować, sam Internet sprawy nie załatwi).

         Z pewnością znajdzie się jeszcze kilka argumentów przeciw takiej telewizji, ale gra jest warta świeczki. Prawda jest taka, że bez telewizji informacyjnej w języku angielskim jesteśmy już w tej chwili białą plamą na mapie Europy, państwem pozbawionym możliwości oddziaływania na opinię publiczną w innych krajach, a tym samym, pozbawionym możliwości skutecznej werbalnej kontrakcji w tak drastycznych sprawach jak rzekome „polskie obozy śmierci”, bądź rzetelne wyjaśnienie sytuacji w sprawie Trybunału Konstytucyjnego. W przypadku tego drugiego przykładu europejskie lewactwo nie mogłoby sobie tak bezkarnie „hasać” po parlamencie, gdyby miało świadomość, że ich wyborcy być może znają sprawę trybunału lepiej od nich samych. W końcu taka telewizja to również promocja dla biznesu, a zwłaszcza turystyki wypoczynkowej, szczególnie w czasach kiedy w Egipcie i innych krajach tego regionu nie można się bezpiecznie nigdzie ruszyć bez asysty wojska, a w pozostałych kobiety muszą sobie omotać głowę szmatą, aby w ogóle wyjść na dwór. Nie każdy Europejczyk przepada też za piekącym słońcem Hiszpanii, Portugalii, czy Włoch. Polska reklamowana jako kraj bezpieczny, wolny od kolorowych wykwitów, mógłby stać się przebojem wakacyjnym w Europie.

         Wydaje się, że sprawa polskiej, satelitarnej telewizji informacyjnej powinna być priorytetem polskiego rządu jeszcze w obecnej kadencji i to jak najszybciej. Wściekłe ataki na posty na ten temat na niemiecko-żydowskim Onecie tylko utwierdzają w przekonaniu o konieczności powstania takiej telewizji, ponieważ od dawna wiadomo, że dzieci i ryby głosu nie mają. Musimy być widoczni i słyszalni, jeśli chcemy prowadzić skuteczną politykę państwową, czego obecnemu rządowi szczerze życzę.