Jak stworzyć „rodzinę patologiczną” – część pierwsza

Godny Ojciec - 27 Lutego, 2016 - 16:49

MOPR Skierniewice

moprychy

patologia

przemoc instytucjonalna na rodzinie

pedofilia instytucjonalna

Kiedy otchłań rozpaczy, spowodowana bezmiarem oszczerstw jakimi została obrzucona nasza rodzina, zdawała się nas już pochłaniać całkowicie, kiedy pytanie: „dlaczego akurat my?” wisiało w powietrzu i zdawało się świadczyć o całkowitym bezsensie osaczającego nas rozpadu, zdarzyło się coś co uznaliśmy za odpowiedź. Może nawet za opatrznościowy znak?

Doszła do nas wieść, że w sąsiednim bloku, funkcjonariusze MOPR odebrali dziecko samotnie wychowującemu je mężczyźnie. Trochę znam tego pana i jego syna. Dzieciak wielokrotnie bawił się z moją córką na osiedlowym placu zabaw. Miał ok 10 lat i był najstarszy w kilkunastoosobowej grupie rówieśniczej, więc w naturalny sposób aspirował do jej przywództwa. Zdarzały się z tego powodu dziecięce konflikty, w które musiałem nawet raz czy dwa razy ingerować. Jednego razu chłopak popsuł mojej córce hulajnogę. Z początku zamierzałem porozmawiać w tej sprawie z jego ojcem, ale po wyjaśnieniach innych dzieci okazało się, że miglanc niczego złego nie zrobił. Chłopak jak inni chciał się również przejechać córki wehikułem, oczywiście za jej zgodą, ale niestety nie uwzględnił, że był już trochę za wielki i za ciężki na taką zabawkę. Uznałem więc zdarzenie za test „chińskiego bubla” a jego wynik za dobrą wiadomość. Możliwe, że dzięki temu testowi moje dziecko uniknie poważniejszego wypadku – pomyślałem.

Chłopak był dość sympatyczny, rozumiał co się do niego mówi i potrafił z ochotą korygować swoje zachowanie kiedy się podawało przekonywające argumenty. Imponowało mu gdy był traktowany poważnie - „jak dorosły”. Potrafił być rycerskim i odpowiedzialnym. Troszczył się o młodszych współtowarzyszy zabaw jak umiał. Nie zawsze to wychodziło zgodnie z zamiarami ale... :)

Zwykle kiedy dzieci kończyły zabawę odprowadzał moją córkę pod drzwi naszego mieszkania. Chyba wpadła mu w oko :)

Byłby dobrym harcerzem. Czasem widać było, że trochę jest rozpuszczony i że brakuje mu tzw: „Ojcowskiej Ręki”, ale kiedy uwzględnić, że jego tata jest przykuty do inwalidzkiego wózka i wychowuje syna samotnie należało uznać że i tak świetnie sobie radzi. Po raz pierwszy los mnie zetknął z ojcem tego chłopaka kiedy rozpoczynałem nową pracę. Tak się złożyło, że był to pierwszy dzień mojego zatrudnienia w tej firmie, a jego ostatni.

Do tego jeszcze przyszło mi odziedziczyć jego biurko. Miałem trochę mieszane uczucia z tego powodu. Może nawet coś w rodzaju wyrzutu sumienia, że zabieram mu pracę? Oczywiście nie było mowy o jakiejkolwiek konkurencji. Ja zostałem zatrudniony do zupełnie innych zadań. Najprawdopodobniej mężczyzna pracował jako stażysta, na podstawie umowy pracodawcy z Urzędem Pracy, której termin właśnie wygasł, albo w ramach jednego z licznych programów „aktywizacji zawodowej niepełnosprawnych”? Nie drążyłem tematu, nie wnikałem w szczegóły, ważne było dla mnie, że ilekroć spotykałem później tego pana na ulicy, przyjaźnie się ze mną witał i zagadywał z sympatią. Nie znalazł nowej pracy, ale miał skromną rentę...

Kiedy dowiedzieliśmy się o jego nieszczęściu, uznaliśmy, że w porównaniu z nami ten człowiek jest zupełnie bezbronny wobec perfidii stosowanej przez MOPR. Przede wszystkim jest sam, nie ma współmałżonka z którym mógłby dzielić wspólny los, z którym mógłby przedyskutować trudne sprawy, podjąć wspólne decyzje mieć emocjonalne oparcie...

Uznaliśmy, że jesteśmy w stanie mu pomóc, że powinniśmy mu pomóc, że nasze doświadczenia mogą poprawić jego sytuację. Tylko czy zechce się na taką pomoc otworzyć, czy będzie w stanie komukolwiek zaufać po tak traumatycznych przejściach?

I właśnie w momencie kiedy zdecydowaliśmy w jaki sposób nawiążemy z nim rozmowę, jak zaoferujemy pomoc i wsparcie, doszły do nas słuchy, że jego problemy się skończyły, że syn szczęśliwie wrócił do domu. Nic tylko się cieszyć. Ale jakoś nie było nam z tego powodu zbyt radośnie. Osamotnienie w nieszczęściu stało się jeszcze bardziej nieznośne.

Nasza sprawa zapowiadała się przecież na wielomiesięczną mordęgę pochłaniającą coraz więcej sił, pieniędzy i zdrowia. Nikt z nas nie przypuszczał wówczas że sprawa potrwa lata... Jedyne światło jakie nam wtedy zaświeciło to myśl, że może dzięki nam, dzięki naszej walce i uporowi, dzięki zrządzeniu Bożej Opatrzności ocalone zostało szczęście i byt rodziny tego biedaka. Że idąc na pierwszy ogień, chcąc niechcąc, przejęliśmy na siebie główne uderzenie wroga.

W końcu nawet MOPR ma ograniczone możliwości. Nawet MOPR musi zdawać sobie sprawę, że jeśli nie okiełzna swojej agresji i pozwoli sobie na kompletnie bezmyślną pacyfikację okolicznych rodzin to może nastąpić przebudzenie społeczne. Wówczas prawda wyjdzie na wierzch i nawet najgłupszym lemingom otworzą się oczy.

Blog
Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz
2388 odsłon

O autorze

Jestem Ojcem Rodziny. Walczę z przemocą i pedofilią instytucjonalną

Jestem Polakiem i Ojcem. Od ponad 2 lat bronię rodziny przed nieludzką agresją i zmową instytucjonalnych degeneratów. Los nie oszczędził moim najbliższym traumatycznych doświadczeń godnych opisania w książce z gatunku kryminału, horroru i sensacji. Albo pokazania w filmie... (byłby hit). Jednak ja nie mam zamiaru opowiadać fikcji przeznaczonej dla rozrywki czytelników. To jest prawdziwa i poważna sprawa jak życie i śmierć. Staram się w miarę możliwości przekazać moim rodakom jak najwięcej z naszego doświadczenia, opisać całą złożoność i perfidię tego co nas zaatakowało, tego co udało nam się z naszych doświadczeń zrozumieć. Ja, moja żona i nasze dzieci mieliśmy okazję spojrzeć w samo jądro ciemności, zagrażające istnieniu Cywilizacji w której żyjemy. W istotę Zła z którym kontakt prawie nigdy nie kończy się happy endem. Nam się udało. Przynajmniej w takim sensie, że otrzymałem wszystko, o co przez ponad 2 lata prosiłem pana Boga. Jednak niewielu się udaje. Może proszą nie o to czego naprawdę potrzebują? W Polsce setki, jak nie tysiące rodzin rocznie pada łupem tej plagi - a to dopiero początek. Nasze doświadczenie jest unikalne bo przetrwaliśmy prawie bez strat. I o ile wciąż nie mamy odpowiedzi na pytania: dlaczego to nieszczęście dotknęło akurat nas - to doskonale wiemy co było naszą przewagą. Chcę o tym pisać w nadziei, że moja wiedza ocali komuś szczęście rodzinne, a może nawet życie.

W dniu 2 października 2013.r. bez uprzedniego zapowiedzenia, do naszego domu przybyli urzędnicy z MOPR, którzy podali, że przyszli w celu przeprowadzenia rutynowego wywiadu środowiskowego. Po dostaniu się do środka, osobnicy ci nie przystąpili jednak do dokonywania czynności charakterystycznych dla takiego wywiadu, nie uszanowali prywatności naszego domu, nie przestrzegali elementarnych zasad dobrego wychowania ani higieny. Zamiast spodziewanych, rutynowych pytań dotyczących sytuacji materialnej i socjalnej domowników, przedstawili ciężkie oskarżenia dotyczące rzekomej przemocy w naszej rodzinie. Nie potrafili jednak podać żadnych faktów, ani przepisów prawa, które uzasadniałyby stawiane zarzuty i ich apodyktyczne zachowanie. Jako jedyną podstawę „prawną” swoich działań podali „anonimowe doniesienie” i tzw: „głosy płynące ze środowiska”. Odmówili także podania numeru sprawy i umożliwienia dostępu do akt, czym wywołali zgorszenie i obawę, że w rzeczywistości nie są to prawdziwi funkcjonariusze lecz podszywający się pod nich przestępcy. W Skierniewicach w ostatnich latach miała miejsca plaga podobnych mistyfikacji. Następnie owi funkcjonariusze zaczęli wywierać na mnie naciski w celu wymuszenia przyznania się do winy. W związku z powyższym skorzystałem z prawa oskarżonego do odmowy zeznań. To sprawiło, że Jarosław Rosłon stał się złośliwy i arogancki. Chełpił się posiadaną władzą, przedstawiał w fałszywym świetle obraz organów wymiaru sprawiedliwości takich jak Kurator Sądowy, Sąd Rejonowy i Prokuratura, oraz coraz bardziej tracił panowanie nad sobą. Groził i szantażował odebraniem dzieci. W obliczu wyraźnego dążenia tego nieodpowiedzialnego osobnika do konfrontacji i eskalacji konfliktu uznałem, że im szybciej ta wizyta się zakończy tym większą mam szansę, że prowokacja pana Rosłona nie rozkwitnie, dzięki czemu nie dojdzie do eskalacji i nieodwracalnej katastrofy w naszej rodzinie. Obawiałem się wówczas, że moja roczna córeczka, śpiąca w tym momencie tuż za drzwiami przestraszy się i zareaguje płaczem, co z pewnością zostanie cynicznie wykorzystane do jeszcze większej eksterminacji mojej rodziny. Postawiłem na większy rozsądek towarzyszącej młodemu mężczyźnie kobiety, która zachowywała do tej pory spokój i neutralność. Kategorycznie oświadczyłem, że jako oskarżonemu przysługuje mi prawo do odmowy składania zeznań i nakazałem niespodziewanym gościom opuszczenie mojego domu. Żądanie to zaskoczyło pana Rosłona zwłaszcza, że towarzysząca mu kobieta niezwłocznie zastosowała się do mojego wezwania. Pan Rosłon pozwolił sobie nawet na komentarz, że w jego pięcioletniej praktyce po raz pierwszy ktoś ośmielił się sprzeciwić jego zamiarom. Na odchodnym uprzedziłem „moich gości”, że złożę skargę do ich zwierzchników dotyczącą stronniczości, braku obiektywizmu i niekompetencji pana Rosłona. Niezbyt się tym przejęli. Krótko po odejściu intruzów, moja partnerka poinformowała mnie telefonicznie, że przebywając w pracy, stała się obiektem telefonicznego nakłaniania do stawienia się w tajemnicy przede mną w skierniewickim Ośrodku Pomocy Rodzinie w celu złożenia fałszywych zeznań obciążających moją osobę, pod groźbą odebrania dzieci. Oczywiście uznała to ponure zdarzenie za głupi żart jakiegoś nieodpowiedzialnego dowcipnisia, który podszywa się pod autorytet funkcjonariusza MOPR i dopiero po rozmowie ze mną uświadomiła sobie jak wielkie niebezpieczeństwo zawisło nad naszą rodziną. Doszły nas również sygnały od znajomych, że jakiś młodociany mężczyzna podający się za pracownika MOPR zbierającego informacje niezbędne do sporządzenia wywiadu środowiskowego, w rzeczywistości rozsiewa wśród sąsiadów i okolicznych mieszkańców kłamstwa obrażające dobra osobiste naszej rodziny. Te fakty sprawiły iż upewniłem się, że powinienem złożyć skargę na niekompetencję i stronniczość tych urzędników do dyrektora MOPR, nie tylko z uwagi na ochronę interesów naszej rodziny, ale również przez wzgląd na interes społeczny. Nabrałem bowiem przekonania, że zademonstrowane praktyki musiały być już wcześniej stosowane przez pana Jarosława Rosłona wobec innych skierniewickich rodzin. Skargę złożyłem następnego dnia rano na ręce zastępcy dyrektora MOPR Sylwestra Kardialika ponieważ pani Janina Wawrzyniak przebywała na urlopie. Sylwester Kardialik usiłował wprowadzić mnie w błąd zapewniając kilkakrotnie, że nie zna sprawy, pomimo iż w rozmowie okazało się wielokrotnie, że musiał wraz z podwładnymi Jarosławem Rosłonem i Justyną Gajewską uzgodnić szczegóły ich wersji wydarzeń. Dowodziło tego choćby często wypowiadane w czasie rozmowy ni to zdanie ni to pytanie: Ale powiedział pan do Jarosława Rosłona, że zrzuci pan go ze schodów? Mimo mojego zaprzeczenie wciąż z uporem maniaka ponawiane. Jakby w celu sfabrykowania „dowodu” w postaci nagrania. Tydzień później do naszego mieszkania zapukały dwie panie kuratorki z sądowym nakazem wydanym na wniosek skierniewickiego MOPR. Były to panie Małgorzata Keller i Edyta Jakubiec. Towarzyszyła im asysta rosłego policjanta i budzącej sympatię policjantki. Skład taki uznaliśmy za nieprzypadkowy i wskazujący na zamiar konfiskaty naszych dzieci. Początkowo panie kuratorki nabrały przekonania, że pomyliły adres ponieważ katastroficzne wizje wykreowane w złośliwym doniesieniu MOPR-u, w żaden sposób nie pasowały do zastanej sytuacji. Z wyraźnym niedowierzaniem zlustrowały nas i nasze mieszkanie, zwyczajowo przywitały się z naszymi dziećmi, a nasze odpowiedzi i składane wyjaśnienia początkowo przyjmowały z wielką rezerwą. W końcu jednak normalność naszej rodziny przełamała lody i najwyraźniej przekonała je, że wbrew intencjom Jarosława Rosłona i Sylwestra Kardialika, realnie nie istnieją żadne powody do odbierania nam dzieci. Jesteśmy wdzięczni opatrzności, że zdecydowała przysłać do nas tak kompetentne, odpowiedzialne i odporne na histerię osoby. Tylko dzięki ich trzeźwości i zdrowemu rozsądkowi świat naszych dzieci nie został zbezczeszczony, a nasza rodzina nie została rozbita. Po upływie miesiąca, od tych mrożących krew w żyłach wydarzeń, otrzymałem pismo MOPR nie posiadające żadnego uzasadnienia prawnego ani faktycznego podpisane przez panią Janinę Wawrzyniak. W piśmie tym dyrektor MOPR zawarła szereg złośliwostek i pomówień pod moim adresem, które na dodatek nie miały istotnego związku z przedmiotem mojej skargi. W związku z powyższym dnia 16.10.2013.r. ponownie zwróciłem się do pani Wawrzyniak o prawidłowe załatwienie mojej skargi, lub o uznanie się za organ niewłaściwy do jej rozpatrzenie i przekazanie jej prezydentowi. Prosiłem również o powstrzymanie się od dokonywania innych czynności, które mogłyby być uznane za stronnicze i psujące wizerunek skierniewickiego MOPR. „Odpowiedź” pani Wawrzyniak na to wezwanie również była pozbawiona związku ze stanem faktycznym i prawnym zajścia. Pani Janina Wawrzyniak ponownie odmówiła przekazania skargi organowi nadrzędnemu potwierdzając tym swoją stronniczość i niezdrową solidarność z niekompetentnymi podwładnymi.