Układ odniesienia

Postawione zagadnienie zajmuje ludzkość od początków
myśli.

W czasach Arystotelesa pytano się o istotę „ruchu” i miejsce „ciała” .( z punktu fizyki można przypisać to innym dziedzinom życia człowieka).

Było jasne, oba pojęcia nie mają sensu , jeśli - nie jest dane coś, względem czego mają być określone.

To ”coś „ i „względem czego” miało „krótkie nóżki „.

Musiały wieki upłynąć do przeskoku w postrzeganiu zjawisk.

„Nóg’ dostaliśmy w okresie kopernikowskim.

- natura nie czyni nic zbytecznego i nie komplikuje bez celu swego istnienia ( o prostocie ).

Układ odniesienia poszerzył znacznie swoje królestwo – zlikwidowano sztuczność układu, ale nadal tkwił w „bańce’ punktu odniesienia przyjętego od Ptolemeusza. (wg. Kopernika „coś” kończyło się , i to całkiem blisko) .

To Bruno –przełamał „tabu” oddając gardło za przekonania.
Rozszerzył świat , założył wielość światów.

Galileusz , Kepler .

Kartezjusz - trzy współrzędne charakteryzują położenie „coś” .
Dalej nastąpił rozwój „Układu” o - Inercjalny i nieinercjalny układ odniesienia.

Dalej.
Teoria sypie ziarnem jak z maszyny do omłotu zboża.
To już nie praca cepem przerywana oglądaniem „gwiazd stałych”.

Czemu o tem pisze?

Szanowni Państwo.
Zabłądziliśmy w teoriach , zgubiliśmy współrzędne .

Odrzuciliśmy prostotę świata i ludzkich działań .

Myślimy i działamy podrygując w takt „muzyki” Nitzchego .
Jesteśmy kierowani freudowskimi narzędziami – szczęśliwi pomimo wszystko.

Kto odważy się ze zmianą dotychczasowego stylu i powrotu do „układu współrzędnych –z tego świata”.
Ten co to zrobi nie musi polec i popaść w zapomnienie.

Nie musimy brać udziału w wyścigu z hienami.
Trzeba odrzucić obawy przed śmiesznością i tzw. śmiercią towarzyską.

Nie musimy o swoich racjach mówić z pozycji podczłowieka.

Parafrazując przedmowę do „De revolutionibus….”

Nasze działania są w zgodzie z obserwacją – lecz przez to jeszcze bardziej nie „prawdziwe” w świetle teoryjki ściekowej.