ODESZLIŚMY SPOD PAŁACU SZCZĘŚLIWI, CHOĆ (...)

Ci z nas, którzy przed Pałacem pozostali do 18.00 odeszli stamtąd szczęśliwi.

A na początku nic tego nie zapowiadało.

O 16.00 było nas niewielu.
Mała grupka zebrana po drugiej stronie ulicy – naprzeciwko Pałacu Prezydenckiego.
Doniczki z iglakami ustawiliśmy wzdłuż krawężnika.
Hanka przyniosła karteczki z nazwiskami wszystkich, którzy zginęli.
Yuhma przygotował fragmenty z MAKBETA, które rozdawaliśmy przechodniom.
Czekaliśmy.
Pomimo tego, że byliśmy naprawdę mało liczną grupką – straż miejska od razu zainteresowała się właśnie nami.
Musieliśmy więc przejść na drugą stronę – pod pomnik ks. Poniatowskiego.
Nasz Las Smoleński zbliżył się do Pałacu…
Wątły jeszcze, ale stało się.
W ROCZNICĘ TRAGEDII TEN LAS MUSI BYĆ WIĘKSZY.
I BĘDZIE TO. JESTEM TEGO PEWNA.

Ale mimo wszystko mogliśmy odczuwać niedosyt, że nie wyszło tak jak chcieliśmy…

I byłoby tak, gdyby nie CARCAJOU: jego aktywność, zainwestowanie w ciemno własnych pieniędzy, wyobraźnia, rozmach.
Załatwił wszystko : butle z helem, baloniki, chłopaków, którzy je sprawnie przygotowali.
Przyczepialiśmy do nich karteczki z nazwiskami nieżyjących.
Przynosiliśmy je pod Pałac i rozdawaliśmy zgromadzonym tam ludziom. Rozchodziły się jak przysłowiowe „bułeczki z masłem”.
Widok tłumu ludzi z białymi i czerwonymi balonami był bajkowy, lekki, piękny.
O godz. 18.00 wypuściliśmy je w powietrze.
Nie wiem ile. Około tysiąca.

I wyobraźcie sobie nasze zdziwienie, gdy dwa z nich: biały i czerwony w kształcie serca zaplątały się o przewieszony na wysokości kilku metrów kabel i zostały z nami.
Para…
Co tu dodać.
Ludzie byli zachwycenie i wzruszeni. Robili zdjęcia.
Odeszliśmy stamtąd szczęśliwi, a nic tego na początku nie zapowiadało.
Pomysł z balonikami - Ania Mieszczanek:)