wiersz

kładę dłonie na stole

palcami wystukuję takt znanej melodii

kładę ręce na twoich ramionach

moje palce zaczynają swój magiczny taniec

- coś sprawia że zawsze pomylą drogę

w wytrwałym marszu dochodzą celu

gdy kładziesz się obok czuję się bezbronny

a ty moja droga przecudnie wpadasz w rezonans

nie potrafię zrozumieć

dlaczego winą obrzucasz mnie

za pornografię tego świata

za całe jego zło

za pozostawione nieletnie przy drodze

które gotowe są siebie sprzedać

i uciec byleby dalej i stąd na zawsze -

wiemy że im się nie uda

 /minister zdrowia do chorych: po co tak cierpieć - lilie są w tak dobrej cenie/

spoglądam za okno - znowu ten upał
to wczoraj
dziś już marudzę że jednak chłodno
...

zanim oddałem strzał

dusza tamtego przyleciała pertraktować

to nic nie da nie mogę takie mam rozkazy

nie wiem dlaczego chybiłem pierwszy raz

trafiłem nie tego co trzeba

jego dusza przysiadła na moim ramieniu -

będę twoim adiutantem mój ty poruczniku

twoim lustrem

dnem w szklance

przecinkiem w życiu

i wykrzyknikiem wczesnym ranem

zmiętą pościelą i zimnym potem

nagłym ściskiem w gardle

martwą...

Nie wiem po co poszłaś wtedy nad tamto urwisko. Nie zostawiłaś

dla mnie nic, żadnego listu, żadnych innych słów. Owszem jakiś

ślad – na parapecie przestawiona doniczka, ledwo tyle,

że mógłbym śmiało rzec mniej niż nic, albo aż tyle, co przerwany

lot trzmiela nad stawem wczesnym ranem zatrzymany zegar. Nie,

nie czynię ci wyrzutów, żadnych skarg i wniosków. Tylko, tak

normalnie, chciałbym...

sól skrzętnie zebrana z wszystkich pór życia

z poranionych miejsc w duszy odłożona

między bliznami

po linczu niestrawnych słowotoków

gorzko smakuje pamięć tamtych lat bycia obok

pustka

deficyt czułości

zamiast wspólnej fotografii rysunek

namalowany wprawną ręką dziecka na którym

obok jest ten ktoś ważny dający bezpieczeństwo

marzenia wolne od fiskusa

i sny pozostające poza oficjalną kontrolą...

łapię się na tym czasem

że niekiedy na baczność staję

nawet potrafię strzelić obcasem

o drugi obcas będący obok

zupełnie jakbym chciał zasalutować

łapię się na tym niekiedy

że czasem z trudem wstaję

zwłaszcza po kolejnym ciosie zupełnie

jakbym nie miał podnieść się wcale

co ów tytuł z treścią wspólnego ma

pod spodem nic zupełnie nic

dlatego moje oczy

w tango idą na twój widok

i mimo-...

na ostatnim groszu

za nie cały tysiąc

poszła z nim w tango

choć nie chciał przysiąc

że będzie wierny

jak pies

z podkulonym ogonem odszedł

w jednym z tysiąca okien

zostawił jej twarz

i oddech

wciąż jeszcze słyszy

dlaczego

błądzące w gąszczu betonowych ścian

echo

taboret

mebel dość prosty

i przydatny zarazem

można usiąść na nim

lub wykopnąć spod siebie

krzesło

mebel bardziej rozwinięty

na którym można się wygodnie oprzeć

lub dobrze upiec

stół

mebel przy którym można rozmawiać

lub zerwać pokój

Witam
 

Jakoś w swojej notce: "Wiersze są jak gołębie!"  niejaki Szanowny Pan Kazimierz Kuc (vel. Kutz) napisał - zapewne po wielkich twórczych trudach - coś oto takiego: "Kto w życiu nie napisał choć jednego wiersza, nigdy nie dowie się jak ciężko go napisać".
 

Oj, jak strasznie się Szanowny Pan K. Kuc myli. Bardzo! I jak bardzo mi go żal... Bardzo!
 

Bycie pisarzem, poetą, reżyserem... artystą...

Więc musisz wierzyć w jego treść
POzwól się przez nurt nieść
Niech rozejdzie się wieść
O tym PO całym świecie
Docierając do każdego ucha i oka
Niech zobaczą tłumy z dołu i ci z wysoka
Jak należy żyć i umierać
W kilku prostych krokach to wyjaśnię
Wszyscy się dowiedzą zanim zgaśnie
Ta chwila, ty dzwi za sobą zatrzaśniesz
Bo sPOdoba się tobie moja mowa
Taka POdniosła, prosta i POstępowa
Z ludzką...

Oda do Słońca

Słońce
Skrywasz za chmurą oblicze
Jak lis skradający się w lesie
Gdzie twoja miłość która
Nas wszystkich jak zefir poniesie ?

Słońce
Tyś wraz ze swym kompanem zajęło
Zaszczytne miejsce
W pałacu skąpanym w blasku kryształów
Lecz czy jesteście tam jeszcze ?

Słońce
Czemu już na nas nie patrzysz ?
Gdzie złotych twych promieni
Blask nas oświecić może
By mógł nas wszystkich odmienić ?

Tak...

"Co można zrobić z prawdą w świecie kłamstwa? Oprawić w ramkę i powiesić na ścianie?[....]niektórzy twierdzą,że prawda obroni się sama,to jest chyba dość naiwny pogląd.Bałagan nie sprząta się sam,problemy nie rozwiązują się same,a prawda miałaby się sama obronić?"

ks.T.Płoski,biskup polowy Wojska Polskiego

Wszystkim niepoprawnym dedykuję wiersz łódzkiej poetki,która jak my opłakuje wciąż śmierć...

Wrocław jak mówią dzieje, Wrocisław założył
Za czasów bardzo dawnych, płytami wyłożył,
Murami i basztami obwiódł obronnymi
I okopał rowami wodą zalanymi.
A tak ubezpieczywszy miasto naokoło
Obdarzył przywilejem, by sobie wesoło
Żył każdy, kto osiądzie z słowiańskiego rodu,
W swobodzie, przy dostatku ziemi polskiej płodu.
Aby obywatele w zgodzie z sobą żyli,
A wtargnienia cudzego do miasta bronili...

3 maja 2010
deszcz / z płótna skapują / ciężkie krople / nasłuchuję / czy usłyszę swobodny / trzepot flagi / tymczasem pamięć przynosi / obraz / czarnego szeregu uzurpatorów / czających się w ciszy / ich pochylone twarze / bez szminki / pudru / szmaciane maski /

są / jak chorągwie / wrogich wojsk / nasączające się krwią / ofiar / by załopotać tryumfalnie / depozytariusze kłamstwa / nie wiedzą...

Prostota niektórych wierszy Marty Klubowicz jest tak sugestywna, że sceptyczny Czytelnik 
ma prawo się zdziwić, co tak na niego działa? I jeśli dojdzie do wniosku, że właśnie owa zbawienna prostota, dziwi się ponownie, iż jest to możliwe. A jeśli jest to możliwe, a jest - to zaczyna ufać sile poezji i mocy talentu. I właściwie to wystarczy, czego chcieć więcej.

List w sprawie wolności

Jeżeli...