Chrześcijańscy uchodźcy – miłosierdzie przefiltrowane

Podstawowy problem to oczywiście filtrowanie uchodźców według kryterium wyznaniowego. Tej bezprecedensowej taktyki destylowania solidarności próbuje się bronić na kilka sposobów. Główny argument to tzw. „bliskość kulturowa”. Już gdy MSZ ewakuował osoby polskiego pochodzenia z Donbasu można było mieć wątpliwości, czy słusznie zastosowano kryterium etniczne, ale absolutnie nie można zgodzić się na kryterium religijne. Rzeczpospolita jest co prawda z nazwy „polska”, ale przymiotnika „chrześcijańska” w tej nazwie nie ma. Jednocześnie nie da się zdjąć odpowiedzialności z rządu, mówiąc, że rodziny są wybierane nie przez polski MSZ, a przez księży i pastorów na miejscu w Damaszku. Rząd doskonale wie, że do segregacji dochodzi, i akceptuje tę procedurę.

Podobno jeśli zgłoszą się inne organizacje, które chcą pomóc innym uchodźcom, polskie władze wesprą i je. Jednocześnie jednak rząd podejmuje wszelkie możliwe starania, by powstrzymać unijny plan relokacji uchodźców z drastycznie przeciążonych ich napływem Włoch i Grecji. Trudno w tej sytuacji uwierzyć, że jeśli jakaś muzułmańska organizacja przygotuje przyjazd muzułmańskich uchodźców z Damaszku, ich prośba zostanie potraktowana identycznie.

Achrześcijańskie miłosierdzie

Najtrudniej zrozumieć mi jednak nie rząd, a samych chrześcijan z Fundacji Estera. W ich inicjatywie mamy do czynienia z filtrowaniem miłosierdzia przez sito przynależności wyznaniowej. Przypowieść o dobrym Samarytaninie przestrzega przecież właśnie przed tym! Co więcej, reprezentanci Kościołów chrześcijańskich igrają z przekłamaniami na temat sytuacji chrześcijan na Bliskim Wschodzie. Według powszechnie podzielanych wyobrażeń wyznawcy Chrystusa są tam powszechnie prześladowani i zabijani. Miriam Shaded, prezeska Fundacji Estera, mówi bez wdawania się w niuanse, że „chrześcijanie są masowo eksterminowani na terytoriach muzułmańskich”. To uproszczenie zahaczające o manipulację.

W rzeczywistości aktywne prześladowania, mimo że coraz częstsze, pozostają wyjątkiem, w przeciwieństwie do bezkrwawej dyskryminacji w niektórych krajach, np. szykanowania mniejszości koptyjskiej w Egipcie i braku swobód religijnych w Arabii Saudyjskiej. Łatwo wzbudzić współczucie, grając na tych uproszczeniach, ale szkoda, że innych prześladowanych ta sympatia zdaje się nie dotyczyć. Już w zeszłym roku, podczas największych masakr wyznawców jazydyzmu z rąk organizacji „Państwo Islamskie”, przez Polskę przeszły marsze solidarności z prześladowanymi… chrześcijanami.