8 lutego 1951 r. Egzekucja majora "Łupaszki"

Jeden z najsłynniejszych polskich partyzantów czasów II wojny światowej, a po jej zakończeniu niezłomny "żołnierz wyklęty", major Zygmunt "Łupaszka" Szendzielarz został zabity przez ubeckich oprawców w sposób niegodny śmierci wojskowego - strzałem w tył głowy.

"My chcemy, by Polska była rządzona przez Polaków oddanych sprawie i wybranych przez cały Naród, a ludzi takich mamy, którzy i słowa głośno nie mogą powiedzieć, bo UB wraz z kliką oficerów sowieckich czuwa. Dlatego też wypowiedzieliśmy walkę na śmierć lub życie tym, którzy za pieniądze, ordery lub stanowiska z rąk sowieckich, mordują najlepszych Polaków Domagających się wolności i sprawiedliwości" - tak w jednej z ulotek Łupaszka tłumaczył walkę z Sowietami i ich polskimi sojusznikami, którą zaprzestał dopiero w 1947 roku.
Próba powrotu do życia cywilnego nie powiodła się. Major kawalerii Wojska Polskiego i Armii Krajowej został w 1948 roku podstępnie aresztowany we wsi Osielec, gdzie mieszkał, i przewieziony do więzienia na warszawskim Mokotowie. Przebywał tam aż do śmierci 8 lutego 1951 roku.
Wcześniej, w listopadzie 1950 roku, został uznany winnym działalności antykomunistycznej i skazany przez sędziego Mieczysława Widaja na osiemnastokrotną karę śmierci.