Prawość Pani Anny Walentynowicz

Wcale mnie nie dziwi, że ikona polskiej walki o niepodległość odcięła się zdecydowanie i kategorycznie od prób zaistnienia choć na chwilę dzięki jej nazwisku przez panie Puternicką i Schmidt (vel 1Maud i Maryla) i grupkę skupioną wokół nich. Powiem więcej: jestem zbudowany taką postawą Pani Anny Walentynowicz. Postawą godną człowieka wielkiego i prawego oraz prawdziwego autorytetu.

Życiorys Pani Walentynowicz i jej nadchodzący jubileusz nie może być zawłaszczany przez nieliczną, marginalną i godną w sumie politowania grupę oszołomów, którzy uważają się za jądro polskiej internetowej prawicy i dzierżycieli kanonu patriotyzmu i polskości.

Czułbym się fatalnie, gdyby celebrowanie urodzin Pani Walentynowicz przechwyciło takie środowisko, któremu bliżej do wstydliwie skrywanego i zakompleksionego skansenu, niż do otwartych, przyjaźnie nastrojonych do świata i ludzi patriotów. Byłoby mi przykro, gdyby ludzie działający jak sowiecka czerezwyczajka, miotający przy tym z jakąż lekkością (o ironio) epitetami typu „bolszewik” wobec każdego, kto bez należnego uwielbienia i pokory usiłuje polemizować z ich opiniami przechwycili organizację urodzin Pani Walentynowicz.

Każdy śledzący, choćby okazjonalnie, blogosferę powinien odnieść wrażenie, że to nie ideowość porusza i napędza tych ludzi, a chęć kariery i zaistnienia. I nieudolne, lecz ponawiane raz po raz, z uporem godnym lepszej sprawy, próby przeniknięcia tych ludzi ze świata wirtualnego do realnego. Ich próby wejścia do polityki, tej przez wielkie P. Tym razem usiłowano zinstrumentalizować Panią Walentynowicz. I cieszy mnie, że to się nie udało.

O tym, że zbierano prywatne pieniądze i że wyciągano rękę i po te publiczne posiłkując się nazwiskiem Walentynowicz – litościwie zamilczę. Zamilczę również o tym, że wobec fiaska akcji rozważano publicznie wysłanie zebranej gotówki na adres Pani Walentynowicz. Wstyd mi za tych ludzi. Żałuję również, że wielu ideowych i prawych ludzi daje się wciąż omamiać tej żądnej popularności wąskiej grupce.

Kolejny raz widać jak na dłoni, iż piękne hasła wyhaftowane na sztandarach i usta pełne wielkich słów to pozór jedynie. I kamuflaż. Pani Walentynowicz to człowiek doświadczony walką z kamuflażem. Zareagowała właściwie. I jednoznacznie. Dziękuję Jej.