Reportaż: "Krzyżu Święty, nade wszystko!" Historia krzyża św. Jana Pawła II

Te prorocze, te przepiękne, te wielkie, te głębokie, te mocne, te mędre i te uzdrawiające słowa wypowiedziała do mnie moja kochana babunia Julia Marut z d. Nowak, gdy raz jeden z wielu pobytów, odwiedzałem ją we wsi Piotrowice k. Jawora na Dalnym Śląsku. Ten wspaniały reportaż o losach rodziny Stanisława i Janiny Trafalskich z Podkarpacia, raz jeszcze b. klarownie ukazuje tę prawdę, że tylko ludzie, którzy w swoim życiu doświadczyli cierpienia, krzyża, tylko tacy ludzie będą de facto w stanie zrozumieć innych ludzi, którzy cierpią......

Można bowiem kogoś pocieszyć, można mu nieco dobrym słowem ulżyć, można nawet mu przez jakiś czas fizycznie w jego cierpieniu towarzyszyć, jednakowoż siła, by ten krzyż dzwigać dalej, może przyjść tylko z wysoka. Ten przytulający się Ojciec Święty do krzyża, taki słaby, taki już zmordowany swoją ziemską wędrówką, przecież wiedział, iż cały świat w jakimś sensie jest tego dnia z nim, a On poprosił o krzyż do swoich rąk.....

Mario Magdaleno wielkie dzięki.

„Oddajmy pokłon krzyżowi,
Co był ołtarzem ofiary,
Bo na nim życie umarło,
By śmiercią życie przywrócić.
O krzyżu, bądź pozdrowiony,
Jedyna nasza nadziejo!
Zachowaj wiernych od złego
I zniwecz zbrodnie ludzkości”.

Życzę Wam wszystkim dobrej, spokojnej nocy.
Z Panem Bogiem

Dużo ciekawych rzeczy dla mnie. Będę zaglądał :) Religia, patriotyzm. I ta filozofia. "Stróżka stawiająca sobie pytania na temat sensu życia jest filozofem bardziej, aniżeli historyk filozofii". Oczywiście. Ale w pojęciu społecznym obowiązują zupełnie inne kryteria. Ale prawdą jest, że "historyk filozofii" wcale nie musi być filozofem, tak jak historyk literatury, powieściopisarzem. To raczej rzadkie, by polonista napisał porywającą książkę, zbyt jest spętany poprawnością polonistyczną, regułami.  Natomiast tak historycznie, zdarzało się  np. Reymontowi który był z zawodu krawcem , pracował jako dróżnik na kolei itd. lub Żeromskiemu który miał z jęz. polskiego lichutkie cenzurki szkolne, napisać ciekawe powieści.  Problem polega na tym, że kobiety interesujące się filozofią lub wprost filozofki,  rzadko bywają szczęśliwe, i tu im trochę współczuję. Ostatnio po wielu latach wróciłem do postaci Simone Weil do której miałem zawsze słabość,  i dopiero teraz, na starość, zrozumiałem w czym leżał jej problem. Uparła się, tak miała, uważała to za miarę wewnętrznej uczciwości, była do bólu konsekwentna, że wszystko musi zrozumieć, ocenić i poznać rozumem. A to nie jest konieczne. Ani dla mężczyzny, ani dla kobiety. Najważniejszym są dobro, miłość, piękno. A te nie wymagają przygotowania filozoficznego, Pan Bóg przygotowania filozoficznego nie wymaga.  Pozdrawiam serdecznie i życzę szczęścia.