Jak Polska stała się moją Ojczyzną (1/2)

Kiedy 25 października 2014 roku napisałam na Niepoprawni.pl drugą część artykułu pt.: „Stosunki polsko-czeskie a Praska Wiosna’68”, – zakończyłam ją takimi oto słowami: „Na początku roku 2012 byłam na krótkim wypoczynku w górach wraz z Anią i Kasią. Wówczas dowiedziały się, że niebawem będę żoną Polaka i będę miała obywatelstwo polskie. Podskoczyły z radości. Ale o tym być może napiszę innym razem.” Tyle cytat. No i ten „inny raz” dzisiaj nadszedł. Zatem jeśli zechcecie, to poczytajcie.

Z ziemi czeskiej do polskiej

Ania i Kasia – moje polskie przyjaciółki zostały zaproszone na mój ślub z Polakiem, którego pokochałam tak, jak on mnie. Zdecydowałam z Jankiem – moim narzeczonym, że Ania wraz z Wojtkiem – kolegą Janka z którym pracuje na uczelni – będą świadkami na naszym ślubie. Polskim ślubie w Urzędzie Stanu Cywilnego.
Już podczas ślubu zdarzyły się dwie humorystyczne sceny. Pierwsza podczas składania przysięgi małżeńskiej. Zamiast powiedzieć:

„(…)… aby nasze małżeństwo było zgodne, szczęśliwe i trwałe", powiedziałam: „(…)… aby nasze manželství bylo zgodne,  šťastný trwale". Powiedziałam to niezbyt głośno, więc pan urzędnik USC i obecni na sali zrozumieli, że nasze małżeństwo ma być… trwale straszne. Ale wówczas miałam problem z wymówieniem zgłosek „sz” i „cz” występujących tuż po sobie. Więc wolałam powiedzieć to po czesku. Uśmiech urzędnika i słowa, że wszystko jest w porządku … dodały mi pewności siebie. I to ona mnie zgubiła, kiedy miałam podpisać akt małżeństwa. Podchodząc pewnym krokiem do biurka, potknęłam się. Gdyby nie szybki refleks Janka… leżałabym płasko na dywanie. Ale upadając, puściłam z ręki ślubny bukiet kwiatów „lobem” tak, że złapał go stojący tuż przede mną… urzędnik USC. Został nagrodzony brawami. A on oddając mi wiązankę i uśmiechając się powiedział, że troszkę za wcześnie nią rzuciłam, bo to jest w tradycji polskiej dopiero na weselu.   

Wesele trwało do białego rana. Przeplatane było tradycjami polskimi i czeskimi. Były czeskie i polskie potrawy i trunki, czeska i polska muzyka. Dużo było śmiechu, kiedy w jednym z weselnych konkursów miałam zaśpiewać z pamięci dwie zwrotki i refren polskiej piosenki, a Janek… piosenki czeskiej. To zespół muzyczny go przygotował. Z listy pięciu piosenek wybrałam „Chodź pomaluj mój świat”, którą przed bardzo wielu laty śpiewała Elżbieta Dmoch z zespołem „Dwa plus jeden”. Koncertowali także w Czechosłowacji i byli u nas bardzo popularni. Byłam nawet na jednym z ich koncertów w roku 1977 w Česká Praha.

Piszesz mi w liście, że kiedy pada,
Kiedy nasturcje na deště mokną,
Siadasz przy stole, wyjmujesz farby
I kolorowe otwierasz okno. 

Poradziłam sobie z pierwszą zwrotką, ale… druga? Koszmar! Zabrakło mi polskich słów. Więc zaśpiewałam tak:

Trawy i drzewa są takie šedá,
Barva jasan vzal do nebe.
V mlčení tak smutně šeptá hodinky
O čas, není nutné.

Goście, szczególnie polscy ubawili się, ale już z refrenem poszło mi zupełnie dobrze:

Więc chodź, pomaluj mój świat
Na żółto i na niebiesko,
Niech na niebie stanie tęcza
Malowana twoją kredką.

Janek wybrał piosenkę Karela Gotta pt.: „Lásko má” (Miłości moja).

Lásko má, jsi krásná
Jak hudba zní tvůj hlas
Jenž v snách slýchávám

Mám tak rád tvůj úsměv
I slzu ze tvých řas
Jsi vším, co mám

Ref.
Znáš touhu mou
Znáš lásku, lásku mou
Jsi královnou
Mých snů

__________
(Tłumaczenie)

Miłości moja, jesteś tak piękna
Twój głos brzmi jak muzyka
Który słyszę w snach

Kocham Twój uśmiech
i twoje łzy algi
Są wszystkie moje

Czy znasz moje pragnienia,
Wiesz, miłość, moja miłość
Zrobi Cię królową
Moich marzeń

Piosenka ta była wokalnie o wiele trudniejsza od tej, którą zaśpiewałam. Janek sobie poradził nawet dość dobrze, ale… ze mną przegrał. Za karę musiał zjeść mały kawałek tortu z polewą czekoladową. Ktoś by powiedział, że to nie kara, a nagroda. Tak, ale na tym torcie był kawałek marynowanego śledzia z cebulką z zalewy octowej, marynowany na kwaśno grzybek i ogórek kiszony, a wszystko to było doprawione ostrą papryką i pieprzem. Miał popić… setką wódki weselnej. I popił. Myślałam, że będzie miał kłopoty zdrowotne po tym papu i piciu, ale nic z tego. Trzymał się dzielnie i nie musiał korzystać z toalety. Okaz zdrowia. To dobrze rokowało na przyszłość w małżeństwie. Oczywiście w tym sensie, że skoro jego żołądek wytrzymał taką mieszankę, to wytrzyma mieszankę kuchni polskiej z czeską bez jakichś tabletek.

Ja dostałam nagrodę ufundowaną przez moje przyjaciółki Anię i Kasię. Była to kosmetyczka pełna bardzo dobrej jakości kosmetyków. Kiedy mi ją wręczały, – powiedziały, że skoro Janek będzie każdego wieczora po zaśpiewaniu „Lásko má”… zlizywał je ze mnie, to zabraknie mi pieniędzy, by kupić nowe. Hmmm… ale były dowcipne :-)

Po świętowaniu przyszedł czas na codzienne sprawy. Zaczęłam od przeprowadzki do Polski i organizowanie wspólnego życia pod jednym dachem z Jankiem. Dużo było spraw formalnych w czeskich i polskich urzędach. W polskim wystąpiłam także o obywatelstwo polskie. Zajęło nam to bardzo dużo czasu. Ale mamy to już za sobą, choć były… niespodzianki. Szczególnie w Czechach.

Pożegnanie z Czechami

Ostatni raz zamknęłam swoje puste już mieszkanie w 2-piętrowym domu w Brnie, które wystawiłam do sprzedaży. Schodząc po schodach spotkałam człowieka, którego widziałam po raz pierwszy.  
– Paní Eva Vlástimilova? – zapytał bardzo poważnym głosem.
–  Ano, to jsem já, – odpowiedziałam.
–  Jsem dopis si prosím potvrdit příjem (mam pismo, proszę potwierdź doręczenie).
I tu dał mi pismo z urzędową pieczęcią na kopercie. Podziękował i głośno tupiąc, zbiegł po schodach. Spojrzałam na pieczęć. Nadawcą był „Ústav Pro Studium Totalitních Režimů” (Instytut Badania Reżimów Totalitarnych), – taki odpowiednik polskiego Instytutu Pamięci Narodowej. Z pisma dowiedziałam się, że jestem powołana na świadka w sprawie Mílénkí. Mílénka to córka Jíříego – kolegi mojego taty. Tego samego Jíříego, który w roku 1968 w czasie Praskiej Wiosny uruchomił nadajnik własnej konstrukcji we własnym domu w dzielnicy Brno-Komín. Co oni mogli ode mnie chcieć?...

Ale o tym napiszę w drugiej części.
 

_________________
Zajrzyj także do ostatniego mojego artykułu:
http://niepoprawni.pl/blog/eva/stosunki-polsko-czeskie-a-praska-wiosna68-22