Moje (może i Twoje?) CREDO

Dziś tekst znacznie odbiegający od tego, co zazwyczaj zamieszczam. Nie wiersz, nie utwór literacki, nawet nie publicystyka. Postanowiłem zrobić rachunek sumienia i spisać, w co wierzę, co widzę, na co czekam. W suchych punktach. Przypomina to bardziej program polityczny czy dokument prawniczy niż publicystykę, nie mówiąc o literaturze. Ale jest ważny dla mnie. Może okaże się przydatny i dla Ciebie.

CREDO

I. Tradycje

1. Szacunek dla bojowników walk o wolną Polskę, od żołnierzy 1920 roku po bohaterów podziemnej pracy z czasów stanu wojennego. Uważam, że wielu spośród nich do dziś nie oddano należytych honorów – dotyczy to nie tylko Żołnierzy Wyklętych, lecz także bohaterów Państwa Podziemnego i działaczy podziemnej „Solidarności”.

2. Pełne odrzucenie tradycji PRL. PRL nigdy nie był moją Ojczyzną, a co najwyżej krajem urodzenia i zamieszkania. Rozumiejąc konieczność zapewnienia ciągłości państwowej po 1989 roku, nie uznaję prób rehabilitacji PRL-u jako mniejszego zła, za które odpowiada całe społeczeństwo.

3. Sprzeciw wobec układu okragłostołowego rozumianego jako zgoda na uznanie PZPR za inicjatora rozmów i moralna rehabilitacja jej prawnych spadkobierców. Uważam, że owocem tej zgody było realne uniemożliwienie ścigania zbrodni komunistycznych w Polsce i zapewnienie pełnej bezkarności funkcjonariuszom systemu komunistycznego.

4. Niezgoda na wykluczenie ogromnych rzesz obywateli polskich z szans awansu cywilizacyjnego po odzyskaniu niepodległości. Setki tysięcy ludzi z PGR-ów, zakładów produkcyjnych, małych miasteczek zostało z dnia na dzień skazanych na wegetację i brak szans życiowych młodego pokolenia.

5. Przekonanie, że historia Polski to historia Polski chrześcijańskiej. Nie przypadkiem za akt założycielski naszego państwa uważa się datę chrztu jego pierwszego historycznego władcy. W czasach niewoli Kościół pełnił rolę zastępczego ośrodka centralnego jednoczącego Polaków, a Krzyż był jedynym oficjalnym znakiem, pod którym można było się gromadzić w zastępstwie biało-czerwonej.

6. Jednoznaczne przekonanie, że rządy Jana Olszewskiego i Jarosława Kaczyńskiego miały na celu dobro Polski, co w najmniejszym nawet stopniu nie jest celem rządu Donalda Tuska, który po władzę sięgnął wykorzystując najgorsze metody, godne komunistycznej propagandy. Podobnie uważam, że jedynym prezydentem wolnej Polski, któremu na sercu leżało wyłącznie dobro Ojczyzny, był Lech Kaczyński. Jestem oburzony stosunkiem rządu Donalda Tuska do kwestii wyjaśnienia przyczyn katastrofy smoleńskiej.

II. O obecnym stanie Polski

1. Społeczeństwo polskie jest rozbite, podzielone i zatomizowane. Nigdy nie wytworzyły się w Polsce zręby społeczeństwa obywatelskiego. Winą za to obarczam elity pookragłostołowe, które nigdy nie wsparły działań i organizacji dążących do stworzenia więzi obywatelskich.

2. Winą tych elit jest także oligarchizacja polskiego życia gospodarczego, dopuszczenie by majątek państwowy był przejmowany w sposób niejawny przez ludzi, o których nic nie było wiadomo. W efekcie powstała niewielka grupka bogaczy i rzesza nędzarzy lub ludzi żyjących na granicy nędzy, nie zaczęła się natomiast tworzyć klasa średnia stanowiąca podstawę systemu demokratycznego.

3. Podobnie media w całości zostały opanowane przez ludzi okrągłego stołu. W momencie podziału rynku celowo nie wpuszczono lub zmuszono do wycofania się niezależnych nadawców TV i radia, a następnie koncesje rozdano wyłącznie tym, którzy łamali prawo. Podobnie najważniejszy tytuł prasowy – jedyny dziennik całej opozycji sprzed 1989, dostał się w ręce jednej grupy politycznej.

4. Sądownictwo i prokuratura nieoczyszczone z ludzi, którzy zhańbili swoje powołanie, stała się w ogromnej większości podległa swoim dobroczyńcom, czyli elitom pookrągłostołowym.

5. Nierozliczenie przestępstw i zbrodni komunistycznych oraz organicznie z nim powiązane nieuhonorowanie bohaterów walki oraz ofiar komunizmu, dodane do płynącej z Zachodu ideologii skrajnego indywidualizmu doprowadziły do kompletnego zagubienia młodego pokolenia Polaków. Wielu z nich jest już straconych bezpowrotnie, wielu uda się odzyskać spokojną wytężoną pracą.

6. Efektem tego wszystkiego jest coraz szybsze upodabnianie Polski do krajów typu Białoruś czy Ukraina sprzed pomarańczowej rewolucji – krajów pozbawionych najprostszych więzi społecznych, z fasadową demokracją i pełnią władz skupionych wokół jednego ośrodka, z ogromną koncentracją kapitału w rękach nielicznej procentowo grupy, z rosnącymi obszarami zapóźnienia cywilizacyjnego i nędzy.

7. Próby odwrócenia tej sytuacji i przywrócenia Polski na drogę rozwoju społeczeństwa demokratycznego i autentycznej gospodarki rynkowej podjęte w latach 1990-91 i 2005-2007 spotkały się z nieprawdopodobnym oporem warstw uprzywilejowanych, skutkiem czego nie miały szansy powodzenia. Przeciwko osobom próbującym dokonać tej zmiany wykorzystano wszystkie możliwości, jakie daje monopol medialny, sądowniczy i nadzór nad służbami specjalnymi.

III. Dokąd zmierzamy

1. Niemożliwe jest zbudowanie prężnego i nowoczesnego demokratycznego państwa drogą odgórną, poprzez reformy polityczne. Świadczą o tym 2 lata rządów PiS, które spełzły na ciągłej walce z nagonką medialną, oporem sądów z Trybunałem Konstytucyjnym na czele, oporem aparatu państwowego. Jeśli ponownie jakaś partia propaństwowa przejmie niewielką ilością głosów władzę w państwie, napotka te same przeszkody. Szansę reformy kraju dawały tylko rządy szerokiej koalicji gotowej do zmian. Dziś taka koalicja jest niemożliwa.

2. Próby zbudowania nowej partii są tym bardziej skazane na niepowodzenie, ponieważ oprócz powyższych czynników przeciwdziała takim próbom ustawa o finansowaniu partii politycznych.

3. Rynek medialny jest zamknięty i hermetyczny. Żaden nowy tytuł prasowy czy nowa stacja radiowa lub telewizyjna nie mają szansy przetrwania. Jeśli powstaną, po jakimś czasie skręcą w stronę centrum, czyli politycznej poprawności. Nie można też przeceniać roli internetu jako źródła informacji. Zresztą to, co się dzieje w Salonie24, wskazuje dobitnie, że elity pookrągłostołowe będą starały się zniszczyć każdy popularny ośrodek niezależnej informacji i publicystyki.

4. W sądach czekać trzeba na naturalną wymianę kadr, co przy ogromnej kastowości polskiego sądownictwa trwać będzie latami. Nie wystarczy, by wymarli PRL-owscy sędziowie, bowiem ich dzieci w większości podzielają poglądy rodziców.

5. To samo można powiedzieć o wszystkich centrach władzy – wykonawczej, medialnej, sądowniczej, ekonomicznej, intelektualnej. Nie ma co liczyć, że wielu obecnych tzw. młodych zdolnych zmądrzeje. Oni wciąż liczą na awans społeczny, więc nie narażą się władzom żadną „myślozbrodnią”.

6. Scena polityczna zastygła. Główne siły mają swój twardy elektorat, inni są niezdecydowani, ale ich decyzje zależą do nastroju chwili. Jednak największą grupę stanowią ci, którzy mówią „nie” wszystkim politykom. Połowa polskiego społeczeństwa nie bierze w ogóle udziału w wyborach. Młode pokolenie jest w przeważającej większości opanowane przez zagubione i pozbawione drogowskazów moralnych ofiary pseudoeuropejskiej propagandy.

7. Jeśli nie można liczyć na odgórną rewolucję ani na podobny dar losu jak afera Rywina, trzeba rewolucję robić od dołu. Nie przeszkadzając strukturom politycznym, a wręcz je wspierając, działać OBOK. I nie ma co liczyć na rychły sukces. Przepływy elektoratu są niewielkie i nie mogą przynieść znaczącej większości w sejmie.

8. Jeśli więc głosujący nie mogą zmienić oblicza polskiej sceny politycznej, trzeba zwrócić się ku niegłosującym. TU jest nasz potencjalny sojusznik! Trzeba go jednak przekonać, że warto poczuć się obywatelem. Trzeba również – skoro straciliśmy swoje dzieci – odzyskać nasze wnuki. Krótko mówiąc – trzeba oddolnie budować społeczeństwo obywatelskie. To jest zadanie na lata. Jeśli nam się powiedzieć, owoce trudów będą spożywać obecni kilkulatkowie.

IV. Jak dojść do celu

1. Nie da się oddolnie zbudować czegokolwiek, tworząc jeden ruch, bo to już by była działalność odgórna, czyli z góry skazana na klęskę. Trzeba więc wspierać każdą inicjatywę, o ile tylko nie budzi ona moralnego protestu. Każdego pragnącego cokolwiek uczynić dla wspólnego celu powinniśmy obdarzać szacunkiem i zaufaniem na wyrost.

2. Jeśli nie będziemy tworzyć jednolitego ruchu, a tylko grupki połączone wzajemną wiedzą, wymianą informacji i szacunkiem – prowokacja nikomu nie grozi. Natomiast wszelkie próby zjednoczenia, podejmowane nawet z najszczerszych pobudek – muszą do czegoś takiego doprowadzić.

3. Prowokowanie wrogów do niczego nie prowadzi. Trzeba się przeciwstawiać twardo i spokojnie, gdy jesteśmy atakowani, ale sami nie powinniśmy wyprowadzać żadnych akcji agresywnych. Musimy też być solidarni i wspierać się nawzajem w przypadku ataku z zewnątrz na jednego z nas, nawet gdybyśmy uważali, że sam taki atak sprowokował.

4. Nie możemy prowadzić wewnętrznych walk pod żadnym pozorem, a naturalnych kłótni – nie pokazywać na zewnątrz.

5. W budowie społeczeństwa obywatelskiego każda jednostka, grupka i grupka może mieć swój jednakowo cenny udział. Nikt nie jest lepszy ani gorszy, żadne działanie ważniejsze, żaden cel pierwszorzędny. Dziedzin życia zapuszczonych i zrujnowanych przez elity władzy po 1989 jest tak wiele, że potrzeb jest na dziś o niebo więcej niż chętnych do ich realizowania. Na naszych oczach gwałcona jest przeszłość, szmacona teraźniejszość i zaprzepaszczana przyszłość. Każdy znajdzie dla siebie pole do popisu. Każdego trzeba wciągać, nikogo nie wyrzucać, a odtrącać tylko ewidentnych kapusiów, przestępców, zdrajców.

6. Przestańmy przejmować się magią funduszy. To, co robimy nie wymaga wielkich nakładów. Przy większych akcjach można liczyć na solidarne pokrycie kosztów, przy największych – na sponsorów.

7. Jeśli ktoś chce na budowę społeczeństwa obywatelskiego wyłożyć własne pieniądze, chwała mu za to. Jednak niech pamięta, że to dla niego zaszczyt, i nie oczekuje szczególnych uprawnień. Jeśli ktoś chce zarabiać przy okazji tej pracy, nie ma w tym nic złego, tylko niech jasno określi swoje cele.

8. Cel na dziś to „Pokażmy każdemu, że nie jest sam”. Nie „pokażmy lemingom, że superlaski czytają ND”, tylko „pokażmy moherom, że nie są sami”. Że nie tylko w RM czy TV Trwam można zobaczyć ludzi, którzy myślą jak on. Nie bójmy się rozmów z takimi ludźmi, nie wstydźmy się swoich poglądów, lektur, fascynacji, wzorów, autorytetów. Nie pouczajmy innych, tylko ich słuchajmy i wzmacniajmy przekazem: „tu mamy identyczne zdanie”. Kłóćmy się ze sobą, a nie z nimi.

8b. [punkt dopisany po wyborach 9 października 2011] Ten cel, na tyle, na ile to możliwe został spełniony. Nie rezygnując z konsolidacji środowisk patriotyczno-romantycznych, trzeba otwierać się na innych. Również na wyborców PO. Jest wśród nich wielu oszukanych przez Tuska patriotów. Trzeba z nimi rozmawiać. Bez moralizowania, bez poczucia wyższości, bez krzyku, nie dając się sprowokować. Tylko konkrety - jak w trakcie kampanii wyborczej. Trzeba im uświadomić, że sukces Palikota to dzieło Tuska i że jest on (i sukces, i Palikot, i Tusk) niebezpieczny dla wszystkich patriotów, nie tylko moherów.

9. Szczególnie istotnym celem konkretnym na teraz wydaje się budowa społeczeństwa informatycznego wśród seniorów. W tej chwili 78% Polaków powyżej 50. roku życia nie korzysta z internetu, choć 40% posiada dostęp do sieci. Te proporcje będą się zmieniać wraz z naturalną wymianą pokoleń, ale widać, że już dziś moglibyśmy ogromnie zwiększyć swoją skuteczność, gdybyśmy zadbali o internautyzację seniorów. Każdy wie, jak wielkim odkryciem i ulgą było kiedyś dla niego znalezienie Salonu, Niepoprawnych czy Blogmediów i stwierdzenie: „ufff! nie jestem sam!”.

9b. [punkt dopisany po wyborach 9 października 2011] Cel nadal ważny z przyczyn cywilizacyjnych, ale na dziś istotniejsze wydaje się tworzenie w internecie przestrzeni do dyskusji ze zwolennikami PO i michnikowszczyzny.