A na ziemi pokój ludziom Jego upodobania

....... Pan Niebiosów obnażony. Ogień krzepnie, blask ciemnieje, ma granice Nieskończony. Gdy czyta się tak przepiękne strofy, czyż nie ogarnia nas zachwyt nad polską duszą i nad tym niezwykłym geniuszem, który jako żywo wygrywa swe nuty w naszych słowiańskich sercach. Naród nasz dowiódł na przestrzeni wieków swej niezwykłości, wiele razy, gdy wznosił się dumnie z popiołów własnych chat i zaścianków. Już Adaś Mickiewicz pisał o nas z wielką miłością i bez ogródek, że zwierzchu my jakby lawa zastygła, brudna i twarda, lecz w środku tam pod tą ciemną, zimną skorupą, drzemie serce gorące jako wulkan, którego nikt i nic, poza Bogiem samym ujarzmić nie może i nie zdoła. A to Polska właśnie.