p. Bartoszewski - niemiecka puszka z peerelowskiej meblościanki

Panie Bartoszewski! Pragnę gorąco podziękować, że nauczył mnie pan, co to znaczy "być przyzwoitym". Dawniej myślałem, że Dekalog wzbogacony o przywołany mej pamięci łysiakowym piórem, przedwojenny kodeks Boziewicza wystarczy. Ale co ja tam wiem, wszak jam półludzkie goim, takie jak pan to nazwał "bydło", a pan jest żeś salonowy "profesor" z maturą. No, a skoro warto słuchać lepiej zorientowanych od siebie, tak i dowiedziałem się, że ludzie, którzy opłakują zmarłych i oddają cześć ich pamięci, to już nie tylko, że znów pana zacytuję, "dewianci psychiczni" ale i "nekrofile" by o "pedofilach" nie wspomnieć. Zastanawiam się tylko, jakim trafem, z całego diapazonu możliwych kategorii opisywania żałobników, właśnie te dwa zboczenia, hojnie wydzielana ślina na język panu przyniosła? Bo chyba nie jest tak do końca, jak w zgodzie z dość wulgarną perspektywą chce się to opowiadać. A mianowicie, że to pańska chęć bycia wielbionym jak niemieckie puszki na peerelowskich meblościankach, zresztą wielu "luminarzy" słowa uznaje sprawę za zbyt niejednoznaczną, by mówić o tym otwarcie. Z drugiej strony, w odróżnieniu od Mencwela, czy takiego choćby nawet Wałęsy, to komu jak komu, ale panu samosterowności zarzucić nie wolno, już raczej instynkt stadny. Jednak, skoro poruszony niebywałą zuchwałością pańskich wypowiedzi, nie potrafię odwrócić się od obowiązku opisywania tego co widzę, pokuszę się o hipotezę, że to nie pycha, ale lęk przed śmiercią tłumaczy jak flogiston większość pańskich, nader płomiennych wystąpień, które ludziom przyzwoitym odbierają tlen w płuchach. Pozwoli pan wybrzmieć tej myśli. Lęk.... przed śmiercią.... panie "profesorze". Może więc jednak warto zdążyć być przyzwoitym nim nadejdzie czas michnikowych laudacji, a w miejsce pełnych jadu aktów strzelistych zachować większą wstrzemięźliwość?