Sieg heil !

Kiedy tu na mszę dzwonią, nie od rzeczy będzie zauważyć, czym (może to przywidzenie, ale mignął mi spod ornatu czy komeżki jakowyś chwost, lepiej pasujący do wideł, niż do krucyfiksu).

Na wielkopostne rekolekcje niejeden znalazłbym pewnie temat, gdybym aspirował do roli rekolekcjonisty (a gdyby kazano mi kazać o przebaczeniu, pewniebym zaczął od pytania, co można albo trzeba przebaczyć sobie samemu, nim się weźmie za swego bliźniego).

Ale portal "Niepoprawni" to nie żadna świątynia, jeno klub malkontentów, gdzie można sobie swobodnie ponarzekać pod osłoną klubowej maseczki lecz nie wypada stroić się w szaty liturgiczne jakiegokolwiek obrządku; więcej swobody daje zresztą chlamida filozofa czy szata (galabija ?) proroka, dla siwobrodego starca niespełna rozumu kostium akuratny, jak znalazł, do jeremiad na miarę tego zakątka globalnej puszczy, gdzie od czasu do czasu rzęzi.

Nie jest to rzężenie eschatologiczne.

"..nie sędzia, nie senator, nie ten, który na sejmie radzi i wotuje, przełożonym jest i rozkazuje, ale zezwolenie sędziów, senatorów i pospólstwa." ("Polityka", księgi trzecie) pisał Stagiryta, dodając : "..a którzy urząd na sobie trzymają, bądź to jeden, bądź więcej, tylko tych rzeczy sprawcami i pany mają być, o których dołożnie (= właściwie, należycie) opisać nie mogły prawa."

Partia Donalda Tuska, na którą oddał głos jeden na pięciu z obywateli mających czynne prawa wyborcze, stanowi rozmaite prawa, które następnie egzekwuje lub zmienia, stosownie do aktualnych potrzeb, i które "interpretuje" (czyli tłumaczy); prawa te dotyczą wszystkich obywateli (bywa że i takich, co jeszcze nie zostali poczęci).

Obywatel powinien prawo szanować, ale nie musi być z niego zadowolony, a jeśli nie jest w ewentualnym niezadowoleniu osamotniony może je nie tylko wyrażać, ale i wespół z innymi niezadowolonymi podejmować działania zmierzające do zmiany tego, co go nie zadowala; czasem kończy się to rewolucją, ale możliwe są inne warianty zakończenia.

Nie lubię rewolucji, zresztą jestem na nią za stary.

Mam nadzieję, że narastający rachunek krzywd, wyrządzanych
chrześcijańskiemu narodowi ludzi prostych przez wrogów Pana Boga, wrogów wolnej i niepodległej Polski oraz przez zgraję moralnych nędzarzy, wyhodowanych w rozmaitych inkubatorach na miejscu, zakończy się bezkrwawo - niebawem; nie jest to jeszcze ciągle niemożliwe.

Nie mam jednak takiej pewności.

Maleje nie tylko moja tolerancja na małe osobiste krzywdy i na ciężkie zniewagi; jej kolejne progi są niemal codzień z rozmysłem przekraczane, Polska staje się krajem przyjaznym dla dewiacji i patologii ale bezlitośnie wrogim dla tych, którzy zachowali zdolność respektowania odwiecznych norm, regulujących życie poprzednich pokoleń i stanowią dziś cel nieustannych, obelżywych prowokacji.

Obawiam się, że któraś z nich może okazać się skuteczna i uzasadnić efektowne zakończenie "procesu transformacji", bo pamiętam, jak zakończył się "karnawał Solidarności" i widzę znajome błyski w oczach beneficjentów tego zakończenia - a nie zapomniałem jeszcze blasku błękitnych oczu Donalda Tuska po jego wyborczej porażce z "przyjaciółmi z PiS", z którymi budować obiecywał Czwartą Rzeczpospolitą.

A co do kwestii przebaczania - jako minimalista nie muszę sięgać na szczyty władzy, żeby tam szukać krzywdziciela, któremu nie przebaczę; nie myśleć o tym, ile polskich dzieci uległo i ulega trwałej deprawacji, ile dziewcząt nie nadaje się już na matki-Polki, ilu chłopców zniszczył alkoholizm i narkotyki, ilu chorych zmarło a zdrowych zachorowało, choć mogli żyć w zdrowiu, ilu kryminalistów chciało żyć uczciwie, ilu głupkom nie poukładano w porę należycie w głowach, itd., nie myśleć o tym jest zapewne przyjemniej, niż myśleć.

Można zresztą w ogóle nie myśleć, a gdy w głównym programie informacyjnym publicznej telewizji aktualne doniesienia z Rzymu przed konklawe zilustruje zbitka fotosów, w której wizerunek Ojca Świętego sąsiaduje z plakatem ukazującym namiętny pocałunek aktora w sutannie i koloratce z aktorką przebraną w zakonny habit - wzruszyć ramionami; jednakowoż
po chwili powinna przyjść człowiekowi do głowy jakaś "myśl ocenna".

Otóż nie mam zamiaru przebaczać sprzedajnym skurwysynom, psychomanipulatorom, stosującym pewnie i środki podprogowe dla uzyskania z góry założonych efektów "edukacyjnych", to znaczy wytworzenia fałszywych skojarzeń w umysłach nijak przed taką agresją nie zabezpieczonych, a jest mi obojętne, czy zajmuje się tym osobiście pan redaktor Kraśko, czy ma do tego celu serwisantów, i czy motywy tego prania bezbronnych mózgów są ideowe, polityczne czy stricte finansowe.

Czyny bywają niewybaczalne, zło to zło, bez względu na osobę złoczyńcy, o którego wolnej woli wiemy niewiele (lecz wiele potrafią powiedzieć obrońcy - i nieźle z tego żyją, jeśli klient jest człowiekiem majętnym).

Kiedy pani minister Kudrycka podaje przykłady tematów, na które jej poddanym wypowiadać się publicznie nie wolno, także można wzruszyć ramionami - a kto potrafi, może nawet uznać to zachowanie za przejaw troski o prawdziwą wolność nauki i prestiż tej ważnej domeny.

A ja nie mam zamiaru wybaczać urzędującemu zwierzchnikowi polskich naukowców kolejnego, skrajnie politycznego ekscesu (uważam, że natychmiast po skandalicznej reakcji na casus magistra Zyzaka pani minister powinna być zdymisjonowana) i jest mi obojętne, czy motywem była ..nieroztropność, czy serwilizm, czy autentyczne, partyjne zacietrzewienie - czyn ów bowiem, tak czy owak, pozostaje niewybaczalny.

Pewnie jestem naiwny jak dziecko, oczekując od twórców programów informacyjnych rzetelności a przyzwoitości od urzędników, ale to nie moja wina, że urodziłem się w innych czasach - i nie wszystko zapomniałem.

O tym, co to jest propaganda, i o tym, jak dalece sięgać może arogancja władzy, dowiadywałem się stopniowo - i wiem już chyba dość, żeby mieć prawo nie wybaczać przynajmniej tym, którym - koniec końców - płacę za to, co tutaj, to znaczy w Polsce, robią.

Nie chodzi o to, że to zmarnowane pieniądze, do tego można się jakoś przyzwyczaić; sponsorowanie faszystowskiej czy parafaszystowskiej dyktatury to jednak inna sprawa.

Na Norymbergę się nie doczekam i wcale mi ona niepotrzebna, ale nie chciałbym się tam znaleźć po niewłaściwej stronie; wystarczy mi odpowiedzialność za napaść na Związek Radziecki i za spowodowanie II Wojny Światowej, za Holokaust, Jedwabne i za pogromy, za losy wypędzonych Niemców i za profanacje sowieckich nagrobków.

Więcej nie udźwignę; pokornie proszę o przebaczenie.