Tak Stefan Michnik skazywał żołnierzy NSZ na śmierć

http://prawy.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=1435:tak-stefan-michnik-skazywal-zolnierzy-nsz-na-smierc&catid=37:rocznica

Tak Stefan Michnik skazywał żołnierzy NSZ na śmierć

Karol Sęk to jedna z piękniejszych kart patriotycznych. W wieku 16 lat zerwał godło niemieckie, później uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W czasie II w.ś. więzień Majdanka, żołnierz NOW i NSZ. Życie dla Polski zostało przerwane 7 czerwca 1952 r. decyzją Stefana Michnika, brata Adama Michnika. Karol Sęk zginął zamordowany w więzieniu mokotowskim.

Karol Sęk urodził się 21 października 1893 r. w Brwinowie w woj. mazowieckim. Uczęszczał do III Gimnazjum Rządowego w Warszawie.

W 1909 r. zorganizował antyniemiecką manifestację w rocznicę strajku polskich dzieci we Wrześni, podczas której zerwał godło z siedziby konsulatu niemieckiego, za co został wydalony ze szkoły i osadzony na 11 miesięcy w Cytadeli Warszawskiej.

Po wyjściu na wolność uczył się w domu. Imał się różnych zajęć, w poszukiwaniu pracy przebywał na Ukrainie i na Kaukazie. W 1914 r. powrócił do Warszawy.

W początkowym okresie I wojny światowej został aresztowany przez Rosjan i uwięziony w więzieniu w Smoleńsku, a następnie wcielony do armii rosyjskiej. W Smoleńsku ukończył szkołę podoficerów artylerii.

Po wybuchu rewolucji lutowej w 1917 r. wstąpił do II Korpusu Polskiego, w którym służył w IV Brygadzie Artylerii. W maju 1918 r. ranny w jednej z bitew, trafił do niewoli niemieckiej, z której zbiegł. Dołączył do nowo powstałej 4. Dywizji Strzelców Polskich, uczestniczył w bitwach z bolszewikami pod Odessą i Tyraspolem.

W 1919 r. wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Brał udział w walkach z Ukraińcami, a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej, m.in. w składzie 1. Dywizji Litewsko-Białoruskiej. 15 sierpnia 1920 r. podczas bitwy pod Radzyminem w przełomowym momencie powstrzymał i zawrócił na stanowiska dwie kompanie uciekajacych żołnierzy. Za swą postawę na polu walki został odznaczony Krzyżem Walecznych.

Od 1921 r. pracował w PKU-Wilno jako urzędnik ds. specjalnych. Od połowy lat 20. stał na czele ekspozytury Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Wilnie. Jednocześnie rozpoczął studia na wydziale prawa Uniwersytetu Wileńskiego.

W 1928 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty. W 1930 r. przeszedł w Warszawie specjalny kurs wywiadu i kontrwywiadu, od 1933 r. był szefem placówki wywiadowczej w Siedlcach.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. brał udział w walkach obronnych o Wilno i o Grodno. Trafił do niewoli sowieckiej, ale po kilku dniach uciekł z obozu jenieckiego.

Podczas okupacji niemieckiej podjął działalność konspiracyjną, współorganizując tajne struktury IV Okręgu Tajnej Armii Polskiej na Podlasiu. Wraz z TAP przeszedł do Narodowej Organizacji Wojskowej. Od końca 1942 r. działał w komórce wywiadu i kontrwywiadu Okręgu XII Podlaskiego Narodowych Sił Zbrojnych. Posługiwał się pseudonimami „Jakub”, „Rolka”

Trzykrotnie aresztowany przez Niemców, ostatecznie trafił do obozu koncentracyjnego na Majdanku, z którego po kilku miesiącach został zwolniony.

Po zajęciu Siedlec przez Armię Czerwoną, w 1944 r. został aresztowany przez NKWD i wywieziony do łagru w Stalinogorsku pod Smoleńskiem.

Po powrocie do Polski w 1945 r. zaangażował się w antykomunistyczną działalność konspiracyjną. Od kwietnia 1946 r. pełnił funkcję komendanta Okręgu Podlaskiego Narodowego Zjednoczenia Wojskowego.

W grudniu 1950 r. mjr Karol Sęk został aresztowany przez UB. Wielokrotnie podejmował głodówki, których celem było wymuszenie natychmiastowego zwolnienia albo natychmiastowej egzekucji. Po brutalnym śledztwie przeprowadzonym w więzieniu przy ul. 11 Listopada w Warszawie, sąd reprezentowany przez Stefana Michnika, przyrodniego brata Adama Michnika, skazał go na karę śmierci. Wyrok wykonano 7 czerwca 1952 r. w więzieniu mokotowskim.

W 1998 r. mjr Sęk został zrehabilitowany. Miejsce jego pochówku do dziś jest nieznane. Symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w Kwaterze "Na Łączce".

Paweł Brojek