Nowy rasizm

Istnieje na Zachodzie prawo, o którym nie mówi się zbyt często. Prawo, którego się nie nagłaśnia, a które funkcjonuje od lat. Prawo definitywnie rasistowskie, a mimo to, przez niektóre "postępowe" państwa, akceptowane. Rasizm politycznie poprawny. Rasizm zachodniej lewicy, czyli tzw. dyskryminacja pozytywna.[1]

Genezy dyskryminacji pozytywnej należy dopatrywać się w promowanej na Zachodzie polityce wielokulturowości. Idea "multi kulti", wdrażana głównie przez USA i UE, ma na celu zbudowanie państwa zróżnicowanego kulturowo i etnicznie, a zarazem tworzącego solidarne i tolerancyjne społeczeństwo. Według ludzi wierzących w tę ideę, nie zostanie ona wprowadzona w życie, dopóki nie zostaną wyrównane szanse w dostępie do edukacji i pracy między mniejszościami narodowymi/etnicznymi, a dominującą grupą etniczną danego kraju. By walczyć z tą "społeczną niesprawiedliwością" stosuje się różne formy interwencjonizmu państwowego, a jedną z nich jest właśnie dyskryminacja pozytywna(zwana w USA "akcją afirmacyjną").

Ludzie należący do mniejszości etnicznych mieli, ewentualnie mają, w porównaniu do reszty społeczeństwa, gorsze warunki do edukacji. W związku z tym lewica wpadła na pomysł, że należy im to zrekompensować gwarantując pewną, w dużym stopniu niezależną od wyników w nauce, liczbę miejsc na studiach. Zwolennicy tego systemu utrzymują, że obywatele należący do mniejszości mają takie same zdolności jak reszta społeczeństwa, tylko muszą mieć zagwarantowaną możliwość ich realizacji. Socjaliści zakładają też, że część ludzi pochodzących z mniejszości etnicznych prawdopodobnie osiągnie sukces, przez co stanie się przykładem dla reszty swojej społeczności. Skutkiem akcji afirmacyjnej ma być też to, że poprzez większą liczbę studentów wywodzących się z mniejszości dojdzie do zawierania kontaktów i przyjaźni między członkami różnych kultur. To, jak wygląda wdrożona w życie dyskryminacja pozytywna, możemy zobaczyć w USA.

Akcja afirmacyjna polega w tym kraju na narzuceniu uniwersytetom, szpitalom i policji dosyć specyficznych kryteriów rekrutacji. Przy naborze przymusowo bierze się pod uwagę m.in. rasę i płeć kandydata. Prostym przykładem działania dyskryminacji pozytywnej jest sposób naboru na wyższą uczelnię. Jeśli biały uczył się w szkole średniej na same piątki, a Murzyn na same czwórki, to na studia dostanie się Murzyn. Inteligentny biały heteroseksualista nie będzie miał też większych szans z mniej inteligentną kobietą, lesbijką, czy Indianinem. Ale to jeszcze nie wszystko: lewicowcy tworząc prawo walczące z nierównościami, zapomnieli, że istnieją biedni ludzie rasy białej. Zapomnieli. Nie wzięli pod uwagę, że istnieją czarnoskórzy milionerzy i biedni biali - umysł lewicowca nie był w stanie tego prostego faktu przyjąć do wiadomości. Efekt jest taki, że zdolny biały z najniższej warstwy społecznej, uczący się na piątki i tak się nie dostanie na studia, bo na jego miejsce zostanie przyjęty Murzyn z bogatej rodziny, który miał ze wszystkiego czwórki. To rasistowskie prawo ma, zdaniem lewicy, rekompensować krzywdy, jakie mniejszości etniczne doznawały kilkadziesiąt lat wcześniej ze strony białych. Niestety lewica nie zadała sobie pytania, czemu młodzi biali mają ponosić odpowiedzialność za to co zrobili ich przodkowie. Dopiero w tym roku odbyła się na ten temat debata.

Polityką dyskryminacji pozytywnej są objęci Afroamerykanie, Latynosi i rdzenni Amerykanie. Azjaci nie są w tym systemie uwzględnieni, gdyż w porównaniu do wcześniej wymienionych grup etnicznych radzą sobie o wiele lepiej i to bez pomocy ze strony państwa. W 1997 roku George W. Bush podpisał ustawę nakazującą wszystkim amerykańskim uniwersytetom publicznym w stanie Teksas zagwarantowanie mniejszościom etnicznym co najmniej 10% miejsc. W formularzu wypełnianym przez kandydata na studia znajdują się pytania dotyczące: rasy, pochodzenia etnicznego, geograficznego i płci. Odgrywają one dużą rolę w tym, czy dana osoba zostanie przyjęta. Podobnie jest w kilku innych stanach. Efektem akcji afirmacyjnej jest np. to, że tysiące niedoszłych studentów oskarżyło Uniwersytet Stanu Michigan o nierówne traktowanie ich podczas naboru... domagają się zwrotu opłaty, którą musieli wnieść podczas składania aplikacji. W 1967 roku, w Kalifornii wprowadzono prawo uzależniające liczbę policjantów danej rasy od tego, jaki odsetek ludzi tejże rasy znajduje się na określonym obszarze. Jeśli w danym mieście jest np. 20% Murzynów, to tyle samo procent ma pracować w tamtejszej w policji.

Jeśli chodzi o Europę, dyskryminacja pozytywna istnieje m.in. w Norwegii(w każdej spółce publicznej, liczącej co najmniej 5 osób, musi się znajdować co najmniej 40% kobiet). Słowacja, pod naciskiem UE, wprowadziła politykę dyskryminacji pozytywnej(która miała poprawić sytuację znajdującej się tam, bardzo licznej grupy Cyganów), ale w 2005 roku uznano tę praktykę za niezgodną z konstytucją tego kraju.[2]

Krytyka

Dutch Martin – absolwent stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Bostońskim i zarazem członek Czarnych Konserwatystów - uważa, że istnienie dyskryminacji pozytywnej sugeruje, że Afroamerykanie są mniej inteligentni od białych, dlatego opowiada się za jej zlikwidowaniem. Oprócz tego twierdzi, że Murzyni są na tyle inteligentni, iż nie potrzebują żadnych taryf ulgowych na to, by dostać się na studia.

Coraz częstsze są też protesty studentów. W ramach sprzeciwu wobec dyskryminacji pozytywnej amerykańscy studenci organizują co roku ogólnokrajową "afirmacyjną akcję sprzedaży ciasteczek", podczas której ciastka są sprzedawane: białym i Azjatom po jednym dolarze, Afroamerykanom, Latynosom i rdzennym Amerykanom po 50 centów, a kobietom po 25 centów. Oskarżani o rasizm studenci tłumaczą, że ceny tych ciasteczek odzwierciedlają metody działania dyskryminacji pozytywnej. Protesty zaczęły nabierać na sile odkąd w czerwcu 2003 roku Sąd Najwyższy USA postanowił, że wszystkie uniwersytety państwowe powinny przy naborze studentów uwzględniać kryterium rasy i pochodzenia etnicznego.

Stephen Carter, wykładający na Uniwersytecie w Yale, w swojej książce „Reflections of an Affirmative Action Baby” opisał powstanie syndromu „najlepszego czarnego”: „Jesteśmy oceniani miarą: pierwszy czarny, tylko czarny, najlepszy czarny”. Carter zauważa, że ludzie nie oceniają już miarą – „najlepiej wykwalifikowany pracownik”, lecz „najlepiej wykwalifikowany czarny pracownik”. Profesor Richard Sander, z Uniwersytetu Kalifornijskiego, w grudniu 2004 roku opublikował artykuł krytykujący dyskryminację pozytywną. Wynika z niego, że spośród wszystkich studentów Afroamerykanów przyjętych na studia prawnicze dzięki akcji afirmacyjnej, ponad połowa miała najniższe wyniki na roku.

Dyskryminacja pozytywna przyczyniła się do tego, że na studia dostają się głupsi ludzie kosztem inteligentniejszych. Pracę dostają niezbyt zdolni ludzie kosztem utalentowanych. Szerzy się nienawiść w stosunku do uprzywilejowanych grup etnicznych. Takie oto są skutki socjalistycznego ulepszania ludzkości.

Przypisy:

[1] Brawa należą się tęgim mózgom, które ukuły ten termin... tylko lewicowy inteligent, nie w ciemię bity, mógł wpaść na pomysł, że można kogoś dyskryminować pozytywnie.
[2] http://www.brusselsjournal.com/node/381