Moja przygoda z TVN-em

Będąc początkującą dziennikarką...
Czyli moja przygoda z TVN-em

Moja przygoda z TVN-em nie była długa ani kolorowa. Rozpoczęła się tego lata, kiedy wysyłałam do tej stacji swoje CV w nadziei na możliwość odbycia praktyk dziennikarskich.

Przyznam, iż praca w TVN-ie nie jest szczytem moich marzeń, ale w końcu trzeba gdzieś stawiać pierwsze kroki, szlifować diamenty talentu i zdobywać doświadczenie zawodowe. Kiedy zadzwonił mój telefon, byłam trochę zaskoczona, ale i zadowolona.

Poszłam na spotkanie z jednym z panów, który zajmuje się przygotowaniem ,,Faktów". Nie pałałam jakimś ogromnym entuzjazmem z tego powodu, ale cieszyłam się, że może wreszcie uda się zrobić coś konkretnego w stronę mojej dziennikarskiej kariery. Udałam się więc na ulicę Wiertniczą, lekko zdenerwowana. Początkowo pan od ,,Faktów" był bardzo miły, zaproponował mi kawę i rozpoczął rozmowę o moich studiach. Spodobało mu się, że studiuję dziennikarstwo z teologią, mówił, że przydałby mu się ktoś, kto zna się na sprawach Kościoła, bo mało osób ma taką wiedzę.

Potem zaczęło się przepytywanie z polityki – która partia ile ma procent w sondażach, kto jest w jakiej partii, itp. Zaliczyłam ten test bez żadnego problemu. Pan od ,,Faktów" wydawał się być usatysfakcjonowany. Czułam, że mam ten staż w kieszeni. Później padły dużo trudniejsze pytania. Może nie trudniejsze, co bardziej podchwytliwe. Otóż rekrutujący kazał mi wymienić moje dziennikarskie autorytety. Wiedziałam, że jestem w kropce, ale nie miałam zamiaru kłamać. Zaczęłam wymieniać moich ulubionych dziennikarzy ,,Rzepy" i "Uważam rze". Mój rozmówca minę miał nietęgą. Pytał, czy w ogóle znam dziennikarzy z TVN-u lub TVN 24. Oczywiście, że ich znam, nie wiem, czy istnieje osoba w moim wieku, która nie widziała na YouTube pijanego Durczoka rozmawiającego z Palikotem albo przeklinającego na biednego Rurka. Czy Jarosława Kuźniara, który w każdym swoim INFORMACYJNYM programie potrafi przemycić jakieś ironiczne zdanie na temat Kaczyńskiego. Nie uważam, żeby któregokolwiek z dziennikarzy (a raczej prezenterów, bo nie widzę w tym, co oni robią nic, co miałoby związek z prawdziwym dziennikarstwem) tej stacji można było nazwać autorytetem.

Na koniec padło jeszcze pytanie ostatniej szansy: ,,Co myślę o Ruchu Poparcia Palikota". Byłam w szoku. Nie sądziłam, że pan z ,,Faktów" może mnie zapytać wprost o moje preferencje polityczne! Przecież to jakiś absurd. Miałam tylko zajmować się zdobywaniem newsów. Myślałam, że do tego nie trzeba mieć odpowiednich poglądów. Myliłam się. Pan od ,,Faktów" pod koniec naszej rozmowy nie był już taki miły. Owszem, zaimponowało mu dziennikarstwo z teologią oraz to, że studiuję jeszcze filologię polską, ale cóż z tego skoro miałam poglądy niepoprawne politycznie. Stwierdził, że nie przekonałam go wystarczająco, by mógł mnie przyjąć na staż. Podziękowałam za rozmowę i wyszłam.
Jestem młodą studentką, Polką, która już nieco orientuje się, że „PRAWDA”, jaką serwują nam media, często rozmija się z prawdą, bo jak to mówią są trzy jej rodzaje... Nigdy jednak do tej pory nie spotkałam się z tak oczywistą dyskryminacją ludzi o odmiennych niż oczekiwane poglądach. Smutne jest to, że żyjemy w kraju, który szczyci się rzekomą wolnością słowa. W mediach często dopuszcza się do głosu osoby o kontrowersyjnych poglądach, a tymczasem w programach, które mają jedynie przekazywać informacje i być obiektywne, nie ma miejsca dla młodych adeptów sztuki dziennikarskiej tylko dlatego, że ich poglądy nie są zgodne z polityką FIRMY. Pomyślałam sobie, że tak musiał czuć się mój ukochany Zbigniew Herbert, ale przecież było to dawno temu. Wygląda na to, że dziś jego poglądy też nie dla wszystkich są słuszne.