Miłość

Tak sobie myślę, że wbrew pozorom sytuacja, której doświadczamy obecnie, może paradoksalnie być dla nas bardzo korzystna, ale zostawię to na inny wywód. Zakładam dziś do swoich przemyśleń pewną stałą. Jest nią szeroko rozumiana miłość do Ojczyzny, ale taka bezinteresowna, platoniczna - rzec by można - miłość, która nie oczekuje niczego w zamian.

Konsekwencją takiej miłości jest troska, adoracja i jak napisałem wcześniej - bezinteresowność. Nie możemy oczekiwać, że będzie to kraina mlekiem i miodem płynąca i w tej krainie będziemy starać się odnaleźć miejsce dla siebie, swoje szczęście. Ale czy tam je odnajdziemy? Wielu z nas postrzega to szczęście na swój własny sposób, lecz pytanie jest inne: ile jesteśmy w stanie poświęcić z własnego szczęścia dla Jej dobrobytu? W tym wymiarze nie kalkulujmy ile dziś straciliśmy, bo nie straciliśmy nic. Dalej będziemy Ją kochać, dalej będziemy się o Nią się troszczyć i dalej będziemy z Niej dumni. Nikt nam tego nie zabroni.

Wielu z nas było w swoim życiu zakochanym. Czy zapomnieliśmy jak piękne to uczucie?

Na przestrzeni lat istnienia Państwa Polskiego wielu z naszych rodaków potrafiło zapłacić cenę najwyższą – oddać za Nią swoje życie. Co powoduje, że jesteśmy w stanie złożyć w ofierze to, co mamy najcenniejszego? To jest właśnie taka miłość. Człowiek zakochany nie widzi wad w przedmiocie swej miłości. Taką już mamy naturę.

Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz wpółweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje, [nie jest] jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie. Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy. Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe. Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecięce. Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany. Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość.

Polska istnieje w naszych sercach, jest bytem nie do zniszczenia, nikt i nic Jej nam nie zabierze. Bądźmy dumni z tej miłości, bądźmy dumni z naszej polskości mówmy o niej otwarcie, mówmy jak zakochani i nauczmy innych jak Ją kochać, a okaże się, że będzie nam rosła piękna i wielka. Wszystko zależy od nas.