Divide et impera w praktyce

Prof. Jacek Bartyzel w artykule pt. „Niebiescy i Zieloni, czyli kto powstrzyma zapateryzm?” trafia w sedno opisując, jak w przełożeniu z metapolityki na niski, codzienny, partyjny poziom wygląda zastosowanie zasady divide et impera, degenerujące i rozsadzające naszą wspólnotę polityczną:

Dziś w Polsce podstawowy wyznacznik polityczności, jakim jest desygnacja „wroga publicznego” (hostis), dokonywa się według kryteriów partyjno-politycznych, a nie państwowo-politycznych, co sprawia, że jako wrogowie publiczni oznaczeni są wrogowie prywatni (inimicis) partyjnych bossów i ich pretorianów, a państwo nie ma jednoczącego go przywódcy i przewodnika, stojącego ponad wszelkimi partykularyzmami i prowadzącego wszystkich ku wspólnemu celowi.

Naturalną konsekwencją rezygnacji z identyfikacji politycznych celów (i wiążącą się z realizacją tych celów koniecznością identyfikacji przeciwników) na poziomie państwowym jest oddanie pola, stworzenie politycznej próżni nad Polską w przestrzeni międzynarodowej, która w ekspresowym tempie zostanie wypełniona przez sąsiednich graczy, gdyż natura, również polityczna, próżni nie znosi.

„Stanie nierządem” jest w rzeczywistości niemożliwe.

http://www.legitymizm.org/niebiescy-zieloni