Hemp Gru - 63 dni chwały

27 lipca 1944
Czwartek, wsch. Sł. 05:03, zach. Sł. 20:52, temp. pow. 17'C, zachmurzenie duże, lokalnie opady deszczu, stan wody na Wiśle 123 cm

Godz. 10:00 - zaczyna się odprawa Komendy Głównej AK w pełnym składzie. Zdania na temat podjęcia walki są podzielone. W porozumieniu z pełnomocnikiem rządu, Komendant Główny AK gen. Tadeusz Komorowski "Bór" podejmuje decyzję, że w najbliższych dniach rozpocznie się walka o Warszawę. Termin wybuchu Powstania zależeć ma od sytuacji na froncie i zachowania Niemców. Około południa Komendant Okręgu Warszawskiego, płk dypl. Antoni Chruściel "Monter" odbywa ostatnią odprawę z dowódcami obwodów i ścisłym sztabem. Ok. godz. 17:00 władze niemieckie ogłaszają przez megafony wezwanie do stawienia się - na okres 10 dni, poczynając od dnia następnego - stu tysięcy mieszkańców Warszawy w wieku 17 - 65 lat do robót fortyfikacyjnych nad Wisłą. Godz. 19:00 - wobec zaistniałej sytuacji płk "Monter", bez porozumienia z Komendą Główną, wydaje rozkaz o mobilizacji.
Generał Tadeusz Komorowski "Bór"

Tadeusz Komorowski, pseudonim Bór, Znicz, Lawina (ur. 1 czerwca 1895 w Chorobrowie, w pow. brzeżańskim, zm. 24 sierpnia 1966 w Buckley, w Anglii) – generał dywizji Wojska Polskiego, dowódca Armii Krajowej. Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych (mianowany niedługo przed ostatecznym zawieszeniem broni w Powstaniu Warszawskim).
Życiorys:

Urodził się w rodzinie Mieczysława Mariana Komorowskiego herbu Korczak i Wandy Zaleskiej-Prawdzic. Spokrewniony z gen. Tadeuszem Rozwadowskim, w majątku którego przyszedł na świat. Karierę wojskową rozpoczął w armii austro-węgierskiej. W czasie I wojny światowej służył na froncie rosyjskim i włoskim. W Wojsku Polskim od 1918. W wojnie bolszewickiej, w dniach 20–31 sierpnia 1920, dowodził 12 Pułkiem Ułanów Podolskich. Brał udział w bitwie pod Komarowem (został w niej ranny).
Następnie m.in. instruktor jazdy konnej w Oficerskiej Szkole Artylerii w Warszawie (1922–1923), uczestnik olimpiady w Paryżu w 1924 w jeździectwie, kwatermistrz a następnie zastępca dowódcy 8 Pułku Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego (1924–1926), kierownik ekipy jeździeckiej na olimpiadzie w Berlinie w 1936[1]. W latach 1927–1938 dowódca 9 Pułku Ułanów Małopolskich stacjonującego w garnizonie Trembowla, a w okresie 1938–1939 komendant Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.
Ukończył studia na Politechnice Lwowskiej.
W kampanii wrześniowej 1939 najpierw dowódca Ośrodka Zapasowego Zgrupowania Kawalerii w Garwolinie, a następnie zastępca dowódcy Kombinowanej Brygady Kawalerii płk Adama Zakrzewskiego w składzie Armii Lublin.
W konspiracji komendant Obszaru Kraków ZWZ, od maja 1940 generał brygady, po dekonspiracji i przedostaniu się do Warszawy zastępca komendanta głównego ZWZ – dowódcy AK, od 1 lipca 1943 (formalnie od 17 lipca) dowódca Armii Krajowej. Od marca 1944 generał dywizji. Podjął decyzję o wybuchu powstania warszawskiego:
ŻOŁNIERZE STOLICY! Wydałem dziś upragniony przez Was rozkaz do jawnej walki z odwiecznym wrogiem Polski, najeźdźcą niemieckim. Po pięciu blisko latach nieprzerwanej walki, prowadzonej w podziemiach konspiracji, stajecie dziś otwarcie z bronią w ręku, by ojczyźnie przywrócić wolność i wymierzyć zbrodniarzom niemieckim przykładną karę za terror i zbrodnie dokonane na ziemiach Polskich.
Od 30 września 1944 – Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych. Po upadku powstania w niewoli.
Po wojnie przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie do 1946 był Naczelnym Wodzem Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie, w latach 1947–1949 pełnił urząd premiera rządu RP na uchodźstwie. Od lipca 1956 wchodził w skład emigracyjnej Rady Trzech.
Komorowski zmarł na atak serca w trakcie polowania[2]. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie.
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj]

Order Orła Białego (pośmiertnie, 1995)
Krzyż Komandorski Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Kawalerski Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych – trzykrotnie
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Złoty Krzyż Zasługi
Srebrny Krzyż Zasługi
W 2004 gen. Tadeuszowi Borowi-Komorowskiemu został pośmiertnie nadany tytuł honorowego obywatela miasta Głowna.
Miejsca pamięci

W Warszawie (ulica gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego w Warszawie), Krakowie, Wrocławiu, Bydgoszczy, Poznaniu, Gorzowie Wielkopolskim, Słupsku, Ełku i innych miastach w Polsce znajduje się ulica gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego.
W Grudziądzu, na Osiedlu Kawalerii Polskiej, znajduje się pomnik gen. Bora-Komorowskiego
31 lipca 2008 w Muzeum Powstania Warszawskiego w Warszawie odsłonięto tablicę pamiątkową ku czci gen. Tadeusza Bora Komorowskiego.
Życie prywatne:

Żonaty od 1930 z Ireną hr. Lamezan-Salins (1904–1968), córką generała Lamezana. Miał z nią dwóch synów: Adama i Jerzego. Ten drugi urodził się tuż po powstaniu, obarczony zespołem Downa.
Płk dypl. Antoni Chruściel "Monter"

Antoni Chruściel ps. Monter, Sokół, Cięciwa, Dozorca, Konar, Madej, Nurt, Ryż, Kaliński, Rzeczyca, Andrzej Smalawski, Adam (ur. 16 czerwca 1895 w Gniewczynie Łańcuckiej, zm. 30 listopada 1960 w Waszyngtonie) – polski dowódca wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego, komendant Okręgu Warszawa ZWZ.

Życiorys:

Od 1909 w tajnym skautingu w Jarosławiu. W 1914 ukończył z wyróżnieniem gimnazjum w Jarosławiu[1]. W sierpniu 1914 wstąpił do Legionu Wschodniego, a we wrześniu tego roku, po rozwiązaniu legionu, wcielony został do Cesarskiej i Królewskiej Armii. Po ukończeniu szkoły oficerskiej, dowodził m.in. kompanią 90 Pułku Piechoty z Jarosławia. Jego jednostka, jako jedyna w armii austriackiej wróciła w 1918 do garnizonu z bronią i sprzętem.
Od grudnia 1918 w Wojsku Polskim, na różnych szczeblach dowódczych w 14 Pułku Piechoty, od 1922 w 42 Pułku Piechoty. Jednocześnie studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W październiku 1923 przeniesiony został do Korpusu Kadetów nr 1 im. Marszałka Józefa Piłsudskiego, gdzie objął dowództwo kompanii. W maju 1927 mianowany został dowódcą II batalionu 6 Pułku Strzelców Podhalańskich w Stryju. W latach 1929-1931 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 września 1931, po ukończeniu szkoły i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, przeniesiony został do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na stanowisko wykładowcy. W październiku 1934 powrócił do W.S.Woj. na stanowisko wykładowcy taktyki. W styczniu 1937 rozpoczął staż na stanowisku zastępcy dowódcy 40 Pułku Piechoty "Dzieci Lwowskich". W marcu 1938 objął dowództwo 82. Syberyjskiego Pułku Strzelców im. Tadeusza Kościuszki w Brześciu. Na czele tej jednostki walczył w kampanii wrześniowej 1939. Po kapitulacji Twierdzy Modlin dostał się do niewoli niemieckiej i został osadzony w obozie przejściowym Soldau (KL) w Działdowie, z którego zwolniony został w końcu października tego roku.
Od czerwca 1940 w konspiracji, szef Wydziału III taktyczno-wyszkoleniowego. Od października szef sztabu Komendy Okręgu Warszawa-Miasto ZWZ, a od maja 1941 – komendant tego okręgu. 10 sierpnia 1942 awansowany do stopnia pułkownika służby stałej.
W powstaniu warszawskim faktyczny dowódca całości sił powstańczych. Od 20 września 1944 dowodził Warszawskim Korpusem AK. Za udział w powstaniu awansowany rozkazem gen. Kazimierza Sosnkowskiego do stopnia generała brygady. Po kapitulacji powstania w Oflagu XIII D Nürnberg-Langwasser, a następnie w Oflagu IV C w Colditz, gdzie doczekał końca wojny.
Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji w Londynie. Pracował tam m.in. jako drugi zastępca szefa sztabu, inspektor Komisji Likwidacyjnej, a od marca 1947 członek Rady Naczelnej Koła Żołnierzy Armii Krajowej.
26 września 1946 uchwałą Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej został pozbawiony obywatelstwa polskiego. Decyzja ta została uchylona, bez podawania do publicznej wiadomości, przez Radę Ministrów PRL 23 listopada 1971, 11 lat po śmierci generała.
W 1956 przeniósł się do Waszyngtonu, gdzie do śmierci pracował jako tłumacz i radca prawny. Zmarł 30 listopada 1960. Z inicjatywy Polonii amerykańskiej jego szczątki przeniesione zostały do sanktuarium w Doylestown w Pensylwanii, nazywanego amerykańską Częstochową.
28 lipca 2004 w 60 rocznicę powstania warszawskiego urny z prochami generała i jego małżonki Walerii zostały uroczyście sprowadzone do Polski i złożone w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie. 30 lipca na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach odbył się pogrzeb generała. Jego prochy zostały złożone w kwaterze żołnierzy Polski Walczącej.
Awanse:

kapitan – zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty
major – 3 maja 1926 ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 88 lokatą w korpusie oficerów piechoty
podpułkownik – 14 grudnia 1931 ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 21 lokatą w korpusie oficerów piechoty
pułkownik – 10 sierpnia 1942
generał brygady – 14 września 1944
Odznaczenia:

Krzyż Kawalerski Orderu Wojennego Virtuti Militari (5 czerwca 1947)
Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (28 września 1939)
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1921, nr 2371)
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie 2 sierpnia 2009)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych – czterokrotnie (1922 i 28 września 1944)
Złoty Krzyż Zasługi
Krzyż Armii Krajowej
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
Złoty Medal Waleczności
Brązowy Medal Waleczności – dwukrotnie
Médaille de Izere (Belgia)
Krzyż Karola (Belgia)

więcej:
http://www.wis.org.pl/forum/viewtopic.php?f=165&t=140

 
Jeszcze Polska nie zginęła / Isten, áldd meg a magyart