Ziemia Zamojska

Mój tato Wacław Szymanek miał kontakty z policją polską w służbie Niemców we Włodzimierzu Wołyńskim. Ponieważ w mieście był głód, mój tata i inni Polacy często wyjeżdżali pod osłoną wojska niemieckiego w teren, aby zdobyć potrzebne do przeżycia pożywienie. Pamiętam, że takich wypraw było dużo. Jednego razu w początkach września 1943 r. ja i mój tato Wacław też pojechaliśmy, bowiem Niemcy szukali...

Na początku października 1943 r. zaprzyjaźniony Ukrainiec Bazyli Korneluk pod osłoną nocy przeprowadził nas jemu tylko znanymi ścieżkami do miasteczka Turzysk. Było to około 15 km i tam ulokował nas u swojego znajomego Ukraińca, zaś po kilku dniach znaleźliśmy inne schronienie, już w polskiej rodzinie. Byliśmy jednak bez pracy i bez środków do życia. Taki to już los tułaczy ale póki co żyliśmy! W...

Litania do św. Stanisława Bp i Męczennika

Były to najgorsze czasy powstania Bohdana Chmielnickiego i jego największych tryumfów. Kozacy wraz z Tatarami opanowali już wschodnie tereny I Rzeczypospolitej i przystąpili do oblężenia Lwowa. Niebawem ruszyli na potężną twierdzę Zamość, siejąc postrach i wszędzie dokonując licznych gwałtów, mordów, zniszczeń, zostawiając po sobie spaloną ziemię....

Nazywam się Teresa Radziszewska z d. Adamowicz. Urodziłam się w roku 1934 i mieszkałam na kolonii Aleksandrówka, gm. Kupiczów, powiat Kowel na Wołyniu. Mój tatuś miał na imię Teofil Adamowicz, jego rodzice to Michał Adamowicz i Tekla z d. Bondyra. Moja mamusia miała na imię Bronisława i była z d. Kupiec. Moi oboje rodzice wywodzili się z Ziemi Zamojskiej ze wsi Białowola, tylko ok 6 km od...

To był już 21 dzień katorgi Kresowian w bydlęcych wagonach, zesłanych tysiącami przez Sowietów na b. mroźną Syberię 10 lutego 1940 r.. Najsłabsi nie wytrzymywali nieludźkich warunków, umierali najbardziej wiekowi, schorowani, słabi, zamarzały na śmierć malutkie dzieci. Nie było w tamtych dniach taryfy ulgowej dla nikogo, wszyscy dzielili ten sam los syberyjskich zesłańców, pozostawała wiara i...

Przy drodze

Pochylony przy drodze krzyż do serca łomoce

Kreśli głębokie bruzdy, życiodajne role.

Porywa by ponieść, jak orzeł uskrzydlić mą wolę.

Cichy i milczący zapada w głębokości, w pokorę

Dziś znowu obudzi, poruszy i przypomni drogę.

Lata płyną, a dni jak zapałki się łamią, płoną

Diamentowy popiół...