Zażalenie do Pana Boga...

Widziałam łzy. Widziałam rozpacz i strach. Zadumę, a niestety czasami radość.
Jednak najwięcej widziałam obojętności, bo to ich nie dotyczy.
Widziałam pokłon i oddawanie fałszywych hołdów.
Widziałam celebrytów, którzy na te chwile posypywali głowę popiołem.

I widziałam tych zwykłych , zwyczajnych. Tych, którym często nie starcza na chleb. Ich szacunek i boleść.
Na te jedną chwilę wydawało się ze zapomniano o polityce o odmiennych poglądach.

Sama płakałam, Tak cichutko, w rękaw. Nie chciałam słów, nie chciałam pocieszenia. Po prostu łzy płynęły -same. Widziałam kondukty, ten pierwszy, z Prezydentem (nie ukrywam , takim moim…) i jego żony - Damy! Chyba pierwszej prawdziwej Damy. Cichej, niby pokornej , niby myszki..a jednak opoki swojego męża.

A jeszcze później te kilkanaście trumien... w długim, ach jak długim kondukcie. Tych którzy wsiedli do tego samolotu myśląc, że oddadzą tym samym hołd poległym w 1940. A stali się takimi samymi ofiarami, bohaterami jak ich poprzednicy.

A później zobaczyłam rodzinę, smutek i .... tak samo ukrywane łzy.
Tak płaczą Ci zwykli. Tak płaczą Ci, którzy utracili bliskich. Bo dla mnie każdy człowiek jest bliski. Każdy Polak, który odszedł gdzieś tam daleko, na obcej ziemi.
I wiecie, największy był mój strach. Co tak naprawdę sie z nimi stało. Czy zginęli szybko bez lęku, bez bólu. Odeszli do ojca. czy tez mieli swoją "drogę krzyżową", pełna mąk, pozbycia się człowieczeństwa. Nie ma dnia abym o tym nie myślała, abym swojej skromnej osoby nie wstawiała na miejscu ofiar lub ich rodzin.

A dzisiaj jest taka pół-rocznica. Sześć całych miesięcy. Dla jednych bardzo ważnych, smutnych, dla długich czas aby zapomnieć. Ja nie umiem, nie potrafię!

To najważniejsze w moim życiu. Każde pokolenie przeżywa swoją historie. Nie wiedziałam wtedy przed 10.04.2010, że ja będę przeżywać tak tragiczną i heroiczna historię. Chciałam żyć, swoim życiem budować nową, silną niezależną Polskę. Chciałam uczestniczyć w tym budowaniu jako malutka cegiełka. Mój "mur” z cegiełek się rozpadł. Później walczyłam o ten „mur” wspierając Brata w wyborach. Nie udało się. Jestem smutna, ale nie zgięłam karku. Bo wiem, że Prawda i sprawiedliwość musi zwyciężyć!!