I znów na Majdanie dzieje się historia.

I znów ożywają uporczywe myśli.
Dwa uczucia ścigają się we mnie o lepsze. Pierwsze to uczucie do Imperium – zrozumiałe dla każdego, kto myśli po polsku: życzenie wielkiej smuty, takiej ostatecznej. Z nim się urodziłem i z nim pewnie już niedługo odejdę, żałując, że zbyt mało zrobiłem, by się ziściło.
Drugie uczucie to pamięć o Małopolsce Wschodniej i Podolu. Nie tylko o Wołyniu, który stał się symbolem. Czy komuś w Polsce hasło „Wołyń” kojarzy się z czymś innym, niż rzeź?...
W młodości bywało, mówiłem publicznie wiersze, na tak zwanych akademiach, na konkursach, czasem na prośbę kolegów w klubie studenckim. Potrafiłem to robić. Bardzo lubiłem „Koncert Szopena” Or-Ota; dobrze się w nim unosi.
„Biją dzwony pogrzebne od krańca do krańca,
Od Wołynia, od Litwy, od wolskiego szańca,
A lamentu tych dzwonów jak śmierć się wywija…”
Za każdym razem gdy przychodził ten fragment, znikał Polski Klub z „samych gwiazd elitą” na fotelach. W tym miejscu wiersz nie był o upadłym Powstaniu. Słowo Wołyń uderzało widokiem, którym nasyciły mnie usłyszane za młodu pełne ekspresji opowiadania dorosłych, Mamy, Babci, i powściągliwe przy nich, ale tym bardziej przerażające krótkie relacje Ojca. Gdy już uznali, że powinniśmy oboje z Siostrą wiedzieć. Za każdym razem gdy biły te dzwony, oczyma wyobraźni widziałem leżące zakrwawione ciała, wśród których byli moi krewni, ich płonące domy, stajnie z których oprawcy nie pozwolili uciec nawet zwierzętom, podpalane stogi siana, płonące jeszcze na pniu „lackie” zboże, wycięte w „samostijnym” szale jabłonki i grusze z gałęziami ciężkimi od niezerwanych jeszcze owoców.
Nie pojechałem na „Majdan” dziewięć lat temu, nie nosiłem nawet w myślach pomarańczowego szalika. Nie uśmiechałem się na widok Pięknej Julii, nie współczułem zatrutemu dioksynami(?) Juszczence. Nie byłem w tej sprawie po stronie Lecha Kaczyńskiego. Za to jakoś nie przeszkadzał mi tam Kwaśniewski w pomarańczowej pionierskiej chuście.
Potem były pomniki Bandery i powstrzymany rowerowy rajd ku czci „bohatera”. I te coraz głośniejsze zapowiedzi, dokąd będzie sięgać odrodzona Ukraina…
„Polskie środowiska niepodległościowe zawsze wspierały naród ukraiński w jego walce o niepodległość państwową i ustrój demokratyczny. Popierają też dążenia państwa ukraińskiego do integracji z Europą” czytam w odezwie podpisanej przez ludzi, których szanuję…
Czy zawsze wspierały? Czy wspierał ten ukraiński naród Polak, niepodległościowiec z 1918 roku, kiedy na jego oczach mordowano najpierw synów, potem żonę, by na koniec powoli niemal z namaszczeniem zamordować jego samego.

Wróg mojego wroga rzadko jest moim przyjacielem. Czasami bywa sojusznikiem, ale…
Ani z Ukrainą przeciw Rosji, ani z Rosją przeciw Ukrainie.
Realizm polityczny?
A do diabła z nim!