Włatcy sómień

ONI. Dla milionów niczym drogowskazy. Zawładnęli umysłami i sumieniami wielu, którzy nie potrafią i nie chcą samodzielnie myśleć, kojarzyć faktów i wyciągać wniosków. ONI są dla milionów wyrocznią. Ich słowa są święte i niepodważalne. ONI, dobrze urodzeni. Z prawowitego PRLowskiego łoża. Dzieci nadzianych komuchów, dobrze sytuowane, mające u stóp IIIRP postkomunistyczną codziennie rechotają na wizji WSI24 w "szkiełku", drogowskazie dla gawiedzi. Kontaktowi, niby. Grzegorz Miecugow, jest synem krakowskiego dziennikarza i publicysty Brunona Miecugowa. Bruno Miecugow w 1953 podpisał tzw. Apel Krakowski. Apel krakowski - Rezolucja Związku Literatów Polskich w Krakowie w sprawie procesu krakowskiego – rezolucja z 8 lutego 1953 r. podpisana przez 53 sygnatariuszy - członków Związku Literatów Polskich, wyrażająca poparcie dla stalinowskich władz PRL po aresztowaniu pod sfabrykowanymi zarzutami duchownych katolickich, skazanych w sfingowanym procesie pokazowym zwanym procesem księży kurii krakowskiej. Rezolucję podpisali m.in.: Karol Bunsch, Jan Błoński, Władysław Dobrowolski, Kornel Filipowicz, Andrzej Kijowski, Jalu Kurek, Władysław Machejek, Włodzimierz Maciąg, Sławomir Mrożek, Tadeusz Nowak, Julian Przyboś, Tadeusz Śliwiak, Maciej Słomczyński (Joe Alex), Wisława Szymborska, Olgierd Terlecki, Henryk Vogler, Adam Włodek, Kazimierz Barnaś, Wł. Błachut, J. Bober, Władysław Bodnicki, A. Brosz, B. Brzeziński, B. M. Długoszewski, Ludwik Flaszen, J. A. Frasik, Z. Greń, Leszek Herdegen, B. Husarski, J. Janowski, J. Jaźwiec, R. Kłyś, W. Krzemiński, J. Kurczab, Tadeusz Kwiatkowski, Jerzy Lovell, J. Łabuz, Henryk Markiewicz, Bruno Miecugow, Hanna Mortkowicz-Olczakowa, Stefan Otwinowski, Adam Polewka, Marian Promiński, E. Rączkowski, E. Sicińska, St. Skoneczny, Anna Świrszczyńska, Karol Szpalski, Jan Wiktor, Jerzy Zagórski, Marian Załucki, Witold Zechenter, A. Zuzmierowski, K. Żejmo. Tomasz Sianecki (ur. 9 grudnia 1960 w Warszawie – polski dziennikarz radiowy i telewizyjny, reporter. Syn Bolesława Sianeckiego/ Bolesław Sianecki pracował w komórce Służby Bezpieczeństwa, która prześladowała duchowieństwo i wierzących. Zgłosił się do pracy w SB w Mińsku Mazowieckim w roku 1964, a po czasie za osiągnięcia i zaangażowanie został przeniesiony do pracy w Warszawie. Pomijając kilkuletnią przerwę, służył w bezpiece do 1990 r. W opinii przełożonych reprezentował wyrobiony światopogląd marksistowski. Na kolejnych etapach kariery zawodowej wyróżniano go za nieprzeciętną aktywność polityczną i partyjną. Pracując w bezpiece, zdążył być sekretarzem POP PZPR, członkiem Komitetu Zakładowego Partii, członkiem Plenum KP PZPR oraz lektorem Komitetu Wojewódzkiego PZPR. W roku 1980 był zmuszony przerwać na pewien czas pracę dla resortu, gdyż wszczęto wobec niego sprawę karną dotyczącą łapownictwa. Gdy komunistyczne władze wprowadziły stan wojenny, wspierał je, choć już bez munduru, organizując, a następnie stając na czele ogniwa Obywatelskiego Komitetu Ocalenia Narodowego oraz Państwowa Rada Ocalenia Narodowego dla Sadyby i Wilanowa. W roku 1983, gdy oczyszczono go z zarzutów, złożył w MSW raport o ponowne przyjęcie do służby, pozytywnie rozpatrzony przez ministra Kiszczaka. Z powodu korzystnych ocen wystawianych mu wcześniej SB uplasowała majora Sianeckiego na stanowisku naczelnika Wydziału Paszportowo-Wizowego Zarządu Centralnego Ośrodka Sportu GKKFiT." IPN BU 0604/564 SIANECKI BOLESŁAW ]]>http://lista-wildsteina.en8.pl/s/si.html]]> Wojciech Zimiński (ur. 17 października 1962) – polski dziennikarz, poeta, scenarzysta, artysta kabaretowy, redaktor naczelny redakcji kultury Polskiego Radia, prezenter TVN24. Syn dziennikarza Macieja Zimińskiego. Maciej Zimiński, Absolwent SGPiS w Warszawie (1952) oraz Uniwersytetu Warszawskiego (1952, Wydział Dziennikarski). Karierę zawodową rozpoczął w 1950 w redakcji czasopism dla dzieci wydawnictwa Nasza Księgarnia. W latach 1952–1965 był sekretarzem redakcji gazety Świat Młodych. Od 1965 do 1973 zastępca redaktora naczelnego programów dziecięco-młodzieżowych Telewizji Polskiej, odpowiadał za program dla dzieci starszych; w okresie 1973–1978 naczelny redaktor tych programów, w latach 1978–1982 naczelny redaktor programów oświatowych. W stanie wojennym (styczeń 1982) był zaangażowany w tzw. "weryfikację dziennikarzy" Monika Olejnik (ur. 21 listopada 1956 w Warszawie) – polska dziennikarka radiowa, telewizyjna i prasowa. W 1981 roku odbyła staż w Programie I Polskiego Radia w redakcji rolnej[1]. W 1982 rozpoczęła pracę w Programie III Polskiego Radia[1]. Pracowała tam przez 18 lat. Popularność przyniosły jej wywiady z politykami i postaciami życia publicznego w audycji Salon polityczny Trójki. Córka Tadeusza Olejnika, jednego z najbardziej wyróżniających się funkcjonariuszy PRLowskiego MSW. Do milicji wstąpił na własną prośbę w roku 1955. - Proszę o przyjecie mnie w szeregi Milicji Obywatelskiej, pragnę służyć dla dobra Polski Ludowej i zwalczać wrogów naszej Ojczyzny - napisał 25letni Olejnik. Trzy lata póżniej Tadeusz Olejnik został skierowany do Oficerskiej Szkoły Biura "B" SB, którą ukończył z wynikiem dobrym. Swoją karierę związał z Biurem "B", które zajmowało się zabezpieczeniem operacyjnym. Aktywny członek PZPR, wybierany do wysokich władz partyjnych. Wielokrotnie nagradzany za solidną pracę. Po przejściu na emeryturę Tadeusz Olejnik zaczął pracować w pionie księgowym Energopolu - spółki budującej m.in.gazociąg w ZSRR. Szefem Energopolu był wówczas Michał Zubrzycki, który w latach 90tych pełnił funkcję wiceprezesa ds.handlowych w spółce należącej do Janusza Palikota. Córuś, zwierciadlane odbicie tatusia Tadeuszka.. Eryk Mistewicz (ur. 1967[1]) – polski doradca polityczny, dziennikarz, publicysta. Jako dziennikarz pracował w tygodnikach "Na przełaj" i "Wprost". Studiował zarządzanie kryzysowe i marketing polityczny w Ecole Supérieure des Sciences Commerciale d'Angers we Francji. Uczestniczył w kampaniach wyborczych we Francji i Szwajcarii. W 1998 i 1999 był obserwatorem na Międzynarodowym Festiwalu Reklamy "Cannes Lions" w Cannes. Syn Teodora Mistewicza. Teodor Mistewicz, kontakt poufny "Teofil" to jeden z niewielu przypadków, w którym współpracownik służb specjalnych PRL wstąpił do SB, a następnie został wykładowcą w kużni kadr bezpieki PRLowskiej, czyli w Wyższej Szkole Oficerskiej w Legionowie. Był tam jednym z najzdolniejszych i najważniejszych ideologów lat 80tych. Kontaktem poufnym SB został pracując jako instruktor w dziale zagranicznym ZG ZMW. Ze znajdujących się materiałów w IPN wynika, że "Teofil" kilkakrotnie udzielił SB informacji na temat uczestników zagranicznych wycieczek. Teodor Mistewicz z pracy z MSW odszedł w 1990 roku. Odszedł na emeryturę, zbierając pochwały i gratulacje za długoletnią i pełną zaangażowania służbę. Ku chwale Ojczyzny oczywiści. "Wypasione" córy i synowie PZPREowskich aparatczyków brylują dzisiaj na salonach. Dobrze sytuowani, gromko dzisiaj rechocą na ekranach. WLATCY SÓMIEŃ bezmyślnej i gnuśnej gawiedzi. Czyż to nie okrutny chichot historii? żródła - RZEPA, interia.pl, niezależna.pl, GP, materiały z sieci