CO ROBIĆ...? - dyskusja GPC

Dzień dobry,
przeczytałem we wczorajszej GPC artykuł pani Ewy Stankiewicz CO ROBIĆ? i w odpowiedzi na powyższy tekst pragnę podzielić się własną refleksją w tej kwestii. Jestem osobą wierzącą i muszę powiedzieć, że nie umiem patrzeć na to, co się dzieje w moim życiu i ogólnie inaczej niż przez pryzmat wiary. Codziennie uczestniczę we Mszy św. choć nie jestem starszą osobą, powiem więcej - zamówiłem nawet ostatnio Eucharystię w intencji... pana Donalda Tuska i osób rządzących, bo wierzę w to, że tak naprawdę to co się dzieje w naszym życiu, też jeśli chodzi o politykę zależy od Pana Boga. To w naszym sumieniu rozgrywa się każdego dnia walka dobra ze złem, warto sobie uświadomić, że nas wszystkich czeka kiedyś rozrachunek z tego, co zrobiliśmy z danymi nam z góry talentami. Najważniejszym celem naszego życia - może zabrzmi to banalnie - jest ZBAWIENIE. Myślę, że w tym kierunku powinniśmy działać, wątpię, żeby Pan Bóg rozliczał nas z poglądów politycznych, dlatego po ludzku rzecz biorąc pytanie CO ROBIĆ? w obecnej sytuacji jest jak najbardziej aktualne, ale trzeba moim zdaniem przenieść środek ciężkości, a mianowicie w tym pytaniu kryje się bardzo ludzkie podejście co JA mogę zrobić, ze spotkań na Diakonii Modlitwy w naszej parafii swego czasu dotarło do mnie, że ja sam nie poradzę sobie ze swoimi grzechami, tylko Bóg może mi, nam naprawdę pomóc. Myślę, że nam wszystkim, a więc i Tym, którzy zginęli pod Smoleńskiem najbardziej potrzeba Bożego Miłosierdzia - jak napisałem wcześniej tu chodzi nie tylko o walkę o godne życie w wolnej Ojczyźnie, ale przede wszystkim o osiągnięcie tego ostatecznego celu, do którego przecież jesteśmy stworzeni - do życia z Bogiem w niebie. W tym kontekście warto sobie przypomnieć słowa Jana Pawła II w krakowskich Łagiewnikach, to był Mąż Opatrznościowy, jego słowa nie były skierowane tylko do wiernych zgromadzonych w owym dniu w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia. Nie możemy również zapomnieć o tym co powiedział w czasie jednej ze swoich pielgrzymek do Ojczyzny: "Nie osiągniemy szczęścia ani nawet zwyczajnej stabilizacji, nie licząc się z prawem Bożym. Dlatego całym sercem zaufajmy Bogu, że Jego przykazania są słuszne i że ich przestrzeganie zabezpiecza człowieka i przynosi mu radość i pokój już na tej ziemi. Polacy już nieraz umieli być wolnymi. Umieli swoje umiłowanie wolności przekształcać w twórczość, przymierze, solidarność. Umieli swoje umiłowanie wolności przekształcać także w ofiarę. Nie jest frazesem to zdanie: "Za wolność waszą i naszą". Oczywiście, nie zapominajmy, że dzieje przyniosły nam straszliwą lekcję, bolesną lekcję wolności nadużytej do obłędu. Nadużytej do obłędu! Czymże była - w kontekście Konstytucji 3 maja - Targowica? Ale potem zaczął się na nowo proces pozyskiwania wolności za wielką cenę. Tę cenę płaciły pokolenia. Tę cenę płaciło również nasze pokolenie. Tę cenę w wysokiej mierze zapłaciło pokolenie II wojny światowej. Dlatego też pozwólcie mi być dobrej myśli; pozwólcie mi być dobrej myśli i pomóżcie papieżowi, żeby się nie musiał martwić." /Płock 1991r./
Wracając do początku tekstu - zamawiając Mszę św. kierowałem się troską nie tylko o naszą Ojczyznę, ale przede wszystkim troską o ludzkie dusze - tak samo jak 10 kwietnia 2010 roku, kiedy o 10 rano akurat służyłem do Mszy jako lektor i po tym, jak dotarły pierwsze informacje o katastrofie przepłakałam całą Eucharystię... Musimy uwolnić się z politycznego myślenia i rozumowania - w tym względzie nie jesteśmy w stanie nic zmienić, natomiast wierzę głęboko w to, że każda modlitwa, Msza święta, adoracja Najświętszego Sakramentu i powierzanie tych naszych zarówno prywatnych jak i społecznych problemów Bogu tylko w Jemu znany sposób uzdrowi może nie od razu całą Polskę, ludzie zawsze będą trzymali się władzy, wyrwie nas w każdym razie z tego błędnego koła i myślenia jak sami mamy sobie poradzić z tą sytuacją obecną w naszym kraju. Musimy po prostu zamiast na polityce koncentrować się na modlitwie, polityka zawsze będzie brudna, ale nasze serca możemy oczyszczać z tej wrogości i różnych wad (proszę sobie uzmysłowić co Pan/Pani czujecie jak widzicie w telewizji twarz konkretnego polityka z przeciwnej partii - miłość czy brak miłości? Tu jest moim zdaniem klucz - zacząć patrzeć na tych polityków, którzy wywołują u nas negatywne emocje przez pryzmat naszej wiary i w sercu się za niego/nią pomodlić). Pan Bóg każdego z nas kiedyś osądzi, a jako osoby wierzące będziemy też rozliczani z tego, co zrobiłem dla tego konkretnego człowieka, warto pomyśleć też o jego zbawieniu... Pozdrawiam serdecznie.