|
|
9 lat temu |
Istnienie Boga |
Tekst dla ludzi pragnących poznać rzeczywistość. Dla ludzi myślących, prawych i odważnych:
- Dlaczego jedni ludzie wierzą w Boga, a drudzy nie?
- Ci co mówią, że wierzą w Boga i ci co mówią, że nie wierzą - mówią to samo. Dla jednych, jak i dla drugich - ten sam problem: wiara. Jedni wierzą w swoją wiarę, drudzy wierzą w swoją niewiarę. Jedni i drudzy wierzą. I wierzą w istocie w to samo, w to, co sami wymyślili. Ale nie widzą tego. Nie widzą tego, bo nie widzą jasno, są zaślepieni. Są zaślepieni właśnie swoją wiarą. Jedni swoją wiarą w Boga, drudzy swoją niewiarą w Boga, czyli swoją wiarą w niewiarę w tego Boga, czyli swoją wiarą w innego Boga. Bo kiedy mówi się, że wierzy się lub nie wierzy, to zawsze w coś wierzy się, lub w coś nie wierzy. Kiedy mówi się, że wierzy się lub nie wierzy, zawsze wierzy się i zawsze w coś. Nie da się wierzyć (lub nie wierzyć) w nic, czysto, bez powodu, bez przyczyny. A czym jest ta przyczyna? Ta przyczyna jest przecież skutkiem. Wiara w Boga jest Bogiem, a Bóg jest wiarą w Boga (jedno bez drugiego nie istnieje. Jakiż to Bóg, który nie istnieje bez wiary w niego!). Przyczyna jest skutkiem i odwrotnie. Taka jest struktura każdej wiary. To wszystko jest łatwe do odczytania, do zdemaskowania, kiedy się widzi jasno, kiedy nie ma lęku, kiedy się rozumie, czym jest lęk, a więc kiedy problem lęku - i co za tym idzie problem wiary - w ogóle nie istnieje. Ale nie widzi się jasno, kiedy jest lęk. Kiedy jest lęk, nie ma jasnego swobodnego patrzenia, a kiedy nie ma jasnego swobodnego patrzenia, jest lęk i szaleją wymysły, i hulają demony. Jedni wymyślają jednego Boga, drudzy wymyślają drugiego Boga. Jednocześnie tych Bogów stroją (Bóg będący obiektem kultu nie może być nagi. Oddawanie mu hołdu już jest przystrojeniem go). A co stroją? Stroją coś, co już jest strojem, pod którym nie ma ani opłatka, ani hostii żywego ciała. To jest coś takiego, jak kiedy wypierze się kurtkę i wstawi pod ramiona wieszak, i powiesi, żeby wyschła, na lince na dworze; przychodzi mróz i mokre sukno tężeje na mrozie i to wygląda z daleka niby pełne, ale oczywiście jest puste i sobie wisi. Ale wisi na wieszaku, co wisi prosto na lince, co wisi prosto na drzewie, co stoi prosto w ziemi, co stoi prosto na niebie. A tamto nie jest nawet taką zmarzniętą, pustą kurtką. Tamto jest próżne i suche jak słowo i wisi samo na sobie. Jak każdy wymysł.
Więc jedni stroją swojego Boga w jeden sposób, drudzy stroją swojego Boga w drugi sposób. W trakcie tego wszystkiego oczywiście utożsamia ją się ze swoimi Bogami, co nie przychodzi im z trudem, wszak utożsamiają się z sobą, ale nie z sobą: biednymi, słabymi, ułomnymi, grzesznymi, lecz z sobą: potężnymi, idealnymi, boskimi, niepokalanymi. Co może zdarzyć się, co wcześniej czy później musi zdarzyć się, kiedy dochodzi do konfrontacji przedstawicieli obu sekt i ich interesów fizycznych i metafizycznych, łatwo przewidzieć. W imię swoich odmiennych w szczegółach strojów Bogów - wzajem mordują się.
Historia ludzkiej wiary cuchnie od milionów trupów pomordowanych w imię wiary, takiej, innej, czy jeszcze innej, nie ma znaczenia jakiej, bo wszystkie jednakie. Każda wiara poi się krwią, ocieka krwią, opływa krwią, ale niestety nie tonie w tej krwi, lecz rozkosznie pławi się, bo krew jest jej krwawym żywiołem. Historia ludzkiej wiary jest jedną nieprzerwaną czarną "nocą świętego Bartłomieja".
Ludzie-nikt, ludzie-miłość, ludzie-jasność, ludzie-słońca chodzą po ziem i mówią, czym jest wiara, każda wiara, pokazują czarno na czarnym, że czarne jest czarne. Mówią do ludzi-Ja: zobaczcie, czym są wasi Bogowie, otwórzcież wreszcie oczy i zobaczcie, że Bogowie są waszymi mordercami; poznajcie siebie i zobaczcie, że wy jesteście Bogami, w których wierzycie i że to wy sami mordujecie siebie samych. Ale albo tych ludzi-nikt nie słucha się, albo słucha się ich jak Bogów, a więc ślepo słucha, a więc wcale nie słucha, nie odkrywając w sobie tego o czym mówią i odrzuca się dawnych Bogów, i z tych ludzi-nikt fabrykuje się "nowych" Bogów, na przekór nim samym, wbrew temu co mówią, i wszystko jest tak, jak było, zastąpiło się to samo przez to samo, i wynika z tego to, co z tego wynika; nie ma życia, nie ma rozumienia, nie ma wolności, nie ma światłości, nie ma szczęścia, nie ma pokoju pod oliwkami ni gdzie indziej. Bo jest wiara w to, co oznacza się słowami: pokój, szczęście, wolność, mądrość, które to słowa w ustach każdego wierzącego nie oznaczają nic więcej jak hałas i chaos, lęk i agresję, chciwość i przemoc, czego efektem jest obłudna lub jak najbardziej szczera lichwa tonami „ważkich" i imponderabilnych dewocjonaliów zamieniających się - kiedy co pewien czas biją na trwożny alarm dzwony masowego przekazu - w dzidy, łuki, miecze, karabiny, granaty, armaty, bomby. hekabomby i hekatomby.
- Czy Bóg, prawdziwy Bóg istnieje?
- Ach, Boże! Ty dalej swoje. Czyż nie widzisz, że aby móc postawić to pytanie, jest nieodzowne - naturalnie - odrzucić istnienie Boga, bo nie uczyniwszy tego, jak można pytać o istnienie Boga? Czy widzisz całą nie-odpowiedzialność takiego pytania? Nie odrzuciwszy istnienia Boga, czy możesz pytać o istnienie Boga? A jeżeli nie odrzucasz istnienia Boga, to po co pytasz o istnienie Boga? A jeżeli odrzucisz istnienie Boga, czy wtedy zapytasz o istnienie Boga?
Pytanie: czy Bóg, prawdziwy Bóg istnieje? - jest tak bezpodstawne, tak niefundamentalne i tok niefortunne jak pytanie: czy istnieje Xhzzzwzxqqq?
Edward Stachura |
2 |
Czy człowiek współczesny może żyć bez wiary? Czy wystarczy wiedza? |
|
