"Wydarzenie kulturalne"

W dniu 15 grudnia 1981r, pomimo stanu wojennego, dostałam się do Stoczni Gdańskiej im.Lenina, byłam jej pracownikiem.

Zostałam wyznaczona do dyżuru przy telefonie na wydz. W5. Byliśmy podzieleni na różne grupy. W międzyczasie, wieczorem, kolega stoczniowiec, zaprowadził naszą grupę i pokazał, gdzie mamy się skryć w razie pacyfikacji Stoczni. Zaznaczył, żeby mieć przy sobie przepustki stoczniowe! Moim miejscem był niewyposażony statek, czyli kadłub z nadbudówką, przygotowany do dalszych stoczniowych prac. Jednym słowem jedna ogromna zimna blacha!

Nad ranem ok. 6:00 otrzymałam telefon, że nastąpił atak i czołgi wjechały przez bramę!

Poinformowałam wszystkich ludzi, którzy byli na tym wydziale! Każda grupa rozbiegła się, na wcześniej umówione miejsca. W mojej grupie było 9 osób, w tym my, 2 kobiety!

Wspięliśmy się na tą jednostkę, wysoką co najmniej na trzy lub cztery piętra, po rozciągniętym trapie! Był mróz jak jasny gwint!

Trap /żeby nie mylić z urokliwymi schodkami/, to rozciągnięta, wielka metalowa połać utworzona z lin, w kształcie kwadratów ok. 30x30 cm, a pod spodem kanał z wodą! Ubrani byliśmy w kufajki, czapki i rękawice! Staliśmy na statku zziębnięci ok. 1 lub 1,5 godziny!

Gdy się rozjaśniło, obserwowaliśmy z góry, jak z innych jednostek wyposażonych, oczekujących na remont, wyprowadzani są ludzie! Wokół stali żołnierze z karabinami, wystrzeliwali race i nawoływali: „proszę opuszczać jednostkę”!

Podeszłam do burty z trapem i przeraziłam się! Nie miałam pojęcia jak tam weszliśmy, bo na statek wspinaliśmy się w popłochu i w ciemności! Zastanawialiśmy i naradzaliśmy, czy i jak zejść i co nas czeka na dole! Spodziewalismy się, że zaraz będziemy aresztowani! Wyboru właściwie nie było, trzeba było zejść!

Schodziliśmy na dół, długo i powoli. Nogi i ręce były sztywne z zimna, w głowie czarne myśli! Bardzo uważałam, aby się nie poślizgnąć i nie wylądować w kanale!

Żołnierze nas obstawili i zaprowadzili na plac przy Dyrekcji Stoczni! Tam, doszlusowaliśmy do ludzi, ustawionych w czworokącie, jak w obozie koncentracyjnym! Staliśmy tak jakiś czas, przygotowani na najgorsze!

Mundurowi podchodzili, sprawdzali przepustki, oczywiście miałam ją przy sobie! Oddano mi dokument i nakazano opuścić stocznię, bramą wyjściową nr 2, przy Pomniku Poległych Stoczniowców! Byłam zaskoczona, ale szczęśliwa!

Gdy podchodziłam do bramy, zobaczyłam tłumy gdańszczan! Z zimna i wrażenia trzęsłam się jak galareta! Gdy już  wyszłam za bramę, ludzie zaczęli klaskać, łzy spływały mi po policzkach! To były łzy radości i szacunku dla wspierających nas swoją obecnością ludzi! Zauważyłam w tłumie mojego wykładowcę z Technikum Budowy Okrętów, podszedł uścisnął mi rękę!

Czy Europejskie Centrum Solidarności opisywało kiedyś szerzej to zdarzenie  ze stanu wojennego? A było ono częścią walki o niepodległość, pokazywało niezłomność stoczniowców, a także opozycjonistów z poza stoczni, których wtedy wyłapano i aresztowano!

Postanowiłam choć po 35 latach przypomnieć, jedno z  „wydarzeń kulturalnych”, stanu wojennego, jak to określił pułkownik Wojska Polskiego Mazguła!