Czysta prowokacja! Rosjanie czczą pamięć sowieckiego kata, którego pomnik likwidują władze Pieniężna. Rosjanie myślą, że są u siebie? ZDJĘCIA

    Biorąc pod uwagę stan sił, jaki był jeszcze na Kresach Wschodnich, które już spływały od 11 września zgodnie z dyrektywą Rydza–Śmigłego na tak zwany przyczółek rumuński (rubież rzek Dniestr i Stryj) , to sądzę, że  opór przeciwko wojskom niemieckim trwałby co najmniej dwa tygodnie dłużej, ale zwycięstwo ewentualne należy włożyć między bajki!
Oczywiście -  „Cios w plecy” w dniu 17 września przekreślił możliwość dalszego stawiania oporu. „Nie było możliwości, żadnych szans ludzkich ani materiałowych, żeby stawiać dłuższy opór obydwu wrogom”.

&

Doktryna II RP zakładała, że my „sami tej wojny nie wygramy, obojętnie, czy napadnie na nas sąsiad ze wschodu, czy z zachodu. Tylko w systemie koalicyjnym mogliśmy tę wojnę  (...).”

Pod  pojęciem „doktryny wojennej” w roku 1937 rozumiano przygotowywaną koncepcję prowadzenia wojny, staczania bitew i toczenia zmagań na każdym szczeblu struktur wojskowych.* W polskiej doktrynie wojennej zwycięstwo w walce zależało głównie od należytej rozbudowy i odpowiedniego użycia piechoty. Inne rodzaje broni miały ją wspierać. W roku 1939 polska piechota takiego wsparcia nie otrzymała ani od lotnictwa, ani od broni pancernej. Zabrakło uzbrojenia przeciwpancernego i przeciwlotniczego. Ponadto na czas nie nastąpiła modernizacja techniki niezbędnej armii. Nie zastąpiono ciągu konnego przez mechaniczne środki transportowe, w celu przewożenia pododdziałów, sprzętu i zaopatrzenia etc., etc., etc.,….

Znamienny przykład powyższego to: „, Wódz Naczelny wydał rozkaz, w którym nakazywano aby wszystkie jednostki, które do wyznaczonej im pozycji obronnej miały mniej niż 100 km docierały na pozycje „na piechotę”. Dotyczyło to m.in. 8. Dywizji Piechoty z Armii „Modlin”, która na pozycję pod Mławą maszerowała blisko 3 dni, po czym niemal z marszu wprowadzona do walki poniosła klęskę.

&

W polskiej doktrynie wojennej w latach 1921-1939 zakładano, że „przyszła wojna będzie koalicyjna, manewrowa, krótkotrwała (od roku 1935 długotrwała) i totalna** . Za ewentualnych przeciwników uważano Rosję Radziecką (ZSRR) i Niemcy. Początkowo przygotowywano się do wojny jednofrontowej na wschodzie. Od roku 1924 rozważano także wariant wojny dwufrontowej na wschodzie i zachodzie Polski.***”

Wykluczono natomiast  możliwości prowadzenia wojny koalicyjnej wspólnie z jednym z naszych sąsiadów przeciw drugiemu z nich. Według Andrzeja Rzepniewskiego do takiej wojny wojsko nasze pod żadnym względem – również pod względem doktrynalnym – przygotowane nie było****

Konfrontacja potencjału wojennego Niemiec i ZSRR z siłami Polski wypada dla nas niekorzystnie, a wynik wojny przy braku interwencji państw zachodnich był również przesądzony. W opinii generała dywizji Tadeusza Kutrzeby „mieliśmy dobrze wyszkolone wojsko w dziale taktycznym, współdziałanie broni było dobre. Operacyjne wyszkolenie stało poniżej wyszkolenia taktycznego i nie uwzględniało w dostatecznej mierze nowoczesnego uzbrojenia naszego przeciwnika. Dodaje, że do wojny wchodzimy biedni, archaicznie uzbrojeni, ale owiani wspaniałym duchem”.*****

&

A na zakończenie taki kwiatek, jakże charakterystyczny dla minionych 26 lat III RP:

(…) „w Wojsku Polskim nie wypracowano jednolitej doktryny wojennej przez cały okres międzywojnia. Na taki stan rzeczy złożyło się szereg przyczyn, głównie brak decyzji organu ustawodawczego o organizacji najwyższych władz wojskowych co do ich kompetencji i podległości, zwłaszcza takich organów, jak Ministerstwo Spraw Wojskowych, Sztab Generalny (od 1928 r. Sztab Główny) i Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych. Innym ważnym czynnikiem był negatywny stosunek do doktryny wojennej marsz. Józefa Piłsudskiego. Marszałek jako generalny inspektor sił zbrojnych nie doceniał znaczenia doktryny wojennej. Wyznawał pogląd, że działania zależne od zaistniałej okoliczności w zupełności wystarczą do efektywnego dowodzenia. Również brak gruntownego wojskowego wykształcenia i kwalifikacji niektórych kadr kierowniczych i dowódczych wojska, nie sprzyjał zajmowaniu się problemami doktrynalnymi. Niewątpliwie negatywny wpływ miała tocząca się wojna personalna, zwłaszcza w polityce awansów, jak i koncepcyjna – w sprawach dowodzenia armią. Dochodziło do konfliktów na najwyższych szczeblach władzy pomiędzy rządem i wojskowymi. Rozgrywki personalne prowadzone w wojsku kładły się cieniem na przyszłość i charakter armii. Doprowadziły one do kryzysu politycznego, jaki zaistniał w Rzeczypospolitej Polskiej. Wywołał on podziały, antagonizmy i nieporozumienia wśród polityków.******(…)

PS

Sytuacja w Wojsku Polskim była też odzwierciedleniem stanu społeczno-ekonomicznego kraju.

Wśród teoretyków wojskowych, i nie tylko, dominował pogląd, że skuteczność doktryny wojennej, a zarazem efektywność wojny będzie zależała od organizacji siły zbrojnej, tj. od zasad i metod ujęcia w formy organizacyjne sił żywych i materialnych narodu, w celu uruchomienia ich do obrony narodowej. Przeważały poglądy, że wojna przestała być wojną sił zbrojnych, a stała się wojną narodów.

Przypisy:

*(T. Zakrzewski, „Doktryna wojenna w współczesnym ujęciu (…)” „Bellona”, 1937).

**R. Mirowicz, Edward Rydz-Śmigły. Działalność wojskowa i polityczna, Warszawa 1988. Autor publikacji cytuje słowa Rydza dotyczące przyszłej wojny, że będzie ona miała charakter totalny, (...) gdyż wszyscy obywatele, bez względu na to czy się znajdą na froncie, czy w kraju, czy noszą mundur wojskowy, czy ubranie cywilne, muszą dla wojny pracować, (s. 90). Według niego ... o wygraniu wojny miałby decydować stopień zorganizowania społeczeństwa. Nie mniejszą rolę przypisywał również siłom zbrojnym, (s. 91)

***L. Wyszczelski, Polska myśl wojskowa..., s. 298; T. Kośmider, Toruński Inspektorat Armii w systemie obronnym państwa polskiego w latach 1921-1939, Warszawa 2009, s. 170

****A. Rzepniewski, Polska i jej siły zbrojne w roku 1939 na tle innych państw europejskich (…). „ Zarys dziejów wojskowości polskiej w latach 1864-1939”, pod red. P. Staweckiego, Warszawa 1990, s. 805; Wyraz „koalicja” zawiera w sobie pojęcie siły, a jednocześnie immanentne pojęcie słabości. Jest zjawiskiem bardzo skomplikowanym, a przyczyną są różnice występujące wśród partnerów koalicji w potencjale wojenno-ekonomicznym oraz w rzeczywistych celach politycznych i ideologicznych. Owe przyczyny powodują słabości, a co za tym idzie rozbieżności co do charakteru oraz sposobów przygotowania i prowadzenia wojny.

*****T. Jurga, U kresu II Rzeczypospolitej..., s. 28

******P. Zaremba, Historia dwudziestolecia (1918-1939), t. I-II, Paryż 1981