nowy człowiek

Obejrzałem film dokumentalny Zaorać szkołę! Jak wyhodować nowego człowieka ? Nie oglądam i nie słucham wypowiedzi ani „ministry” Nowackiej, ani Lubnauer, ani Muchy. Ich wyczyny i tak do mnie docierają, a w moim wieku nikt już nie lubi przywoływania obrazów z lat wczesnej młodości, które wryły się w pamięć swym smrodliwym prymitywizmem i nachalną propagandą czerpaną z „notatnika prelegenta”. Ten...

To dość banalne pytanie. I dość banalna może być odpowiedź. Wrogowie. Kim są ci wrogowie? Lista – co nikogo pewnie nie zdziwi – jest dość długa. Są na niej wrogowie jawni i ukryci, są wrogowie zewnętrzni i wewnętrzni, przebiegli i żenująco nieudolni, są tacy, którym się wydaje, że należą do elity i wypowiadają się „wymię narodu” (lub „wymię wart(ości) europejskich”) oraz bezdennie głupi,...

Jest to trafna metafora, ale posiada ona jedną wadę - jest zbyt optymistyczna. Opierają na wyrażonej przez nią prawidłowości swoją działalność rozmaici globalni macherzy, sądzący, że da się w niekończoność żerować na ludzkiej naturze, przekraczając kolejne jej granice.

Tymczasem Polacy przypominają mi mrówki uwijające się wokół mrowiska leżącego na trasie budowanej autostrady, nieświadome tego co...

 W naszych wyborach najważniejszych decydują wartości uniwersalne wyrażone jako ludzkie wartości wyższego rzędu w ich naturalnym, hierarchicznym uporządkowaniu. Główne to stopniowo coraz wyższe w hierarchii ludzkiego ducha: sprawiedliwość, prawość, moralność, człowieczeństwo dojrzałe, świętość.

Kiedy trzeba dokonywać wyboru, poświęcamy to, co się wiąże z wartością niższego rzędu, by chronić to...

Napisałam niedawno notkę, która wzbudziła spore zainteresowanie. Pomyślałam sobie, że dobrze by było rzecz rozwinąć. Przypominam, że główna teza tamtej notki brzmi > „dla większości ludzi w Polsce ta tradycyjna polskość to terra incognita”.

Red. Gadowski  słusznie zauważył, że mój opis jest uproszczony. To prawda i miał taki być z założenia – bowiem nie o szczegóły tu chodzi ani o ważenie...

Artur M. Nicpoń z talentem i przekonaniem odgrywa rolę advocatusa diaboli spengleryzmu. I chwała mu za to! Każda doktryna kogoś takiego potrzebuje. Ach, gdybyż jeszcze nasz przyjaciel Spenglera naprawdę był przeczytał! Nie zaś tylko jakieś na jego temat rewelacje na wikipedii, które sobie pracowicie był wyszperał. Plus może jeszcze rzucił łaskawie okiem na tytuł niewielkiego, doraźnie...