Ciężkie jest życie Winieckiego Jana zasiadającego w Radzie Polityki Pieniężnej. Jest w niej, z przeproszeniem dam, członkiem. Członkiem par excellence, chciałoby się powiedzieć.

Dyskomfort profesora członka Winieckiego polega na tym, że szefem Rady jest prezes NBP, z którym on, Winiecki, koty drze i pewnie będzie go musiał przepraszać za kpinki z jego wykształcenia.

WIĘCEJ:
 Robert Mazurek

http://blog.rp.pl/mazurek/2010/04/01/byc-jak-jan-winiecki/

W sprawie smoleńskiej katastrofy wszystko już wiemy. Co prawda polscy prokuratorzy mogą sobie – w ramach śledztwa – przejrzeć co najwyżej relacje CNN z katastrofy, bo na tyle im pozwalają Rosjanie, co prawda polska komisja cywilna nie dostała choćby tłumacza, co prawda nawet rosyjska opinia publiczna żąda międzynarodowej kontroli nad śledztwem, ale nic to! My mamy lepszych ekspertów.

Głównym kryterium oceny kandydatów stała się w tej kampanii charyzma. Charyzma to owe “coś”, co odróżnia męża stanu od Sławomira Nowaka, to feromon, który brzydkim, grubym i brodatym politykom pozwala uwodzić tłumy.