ParaTransmisja

Z dniem zakończenia Olimpiady w Londynie wcale nie poczułam się zasmucona. Przecież za kilkanaście dni rozpocznie się Paraolimpiada i znowu wrócę na stadion!

29 sierpnia ominęło mnie uroczyste otwarcie. No trudno - pomyślałam sobie - nadrobię w Internecie. Specjalnie na tą okazję wykupiłam nawet sobie dodatkowy pakiet kanałów sportowych, żeby jeszcze pełniej brać udział w tej olimpiadzie, która wg mnie jeszcze lepiej pokazuje siłę i wolę walki. Od paraolimpijczyków po prostu czuć ducha sportowego.

Gdy pierwszego dnia igrzysk włączyłam telewizor nie mogłam trafić na zawody. W wieczornych wiadomościach dowiedziałam się już o pierwszym polskim medalu zdobytym przez kolarkę Annę Harkowską. No i nie widziałam tego! W następnych dniach udało mi się natrafić tylko na kilkunastominutowy raport z londyńskich zmagań. Ej no co jest? Chyba nie powie mi ktoś, że nikt tego nie transmituje?!

We wtorek wskoczyłam na Internet w poszukiwaniu transmisji, na jakim kanale i o której. A jednak! Po przeczytaniu krótkiego fragmentu poczułam jakby ktoś oblał mnie kubłem zimnej wody „100 krajów zrobi transmisję z igrzysk paraolimpijskich! Ale nie Polska...” Że co?? A to niby czemu Telewizja Polska zadecydowała, że tego nie będą pokazywać? Bo sport w wykonaniu niepełnosprawnych jest mało widowiskowy? Bo oglądanie ludzi na wózkach, bez kilku kończyn, niewidomych lub jeszcze w inny sposób nie w pełni sprawnych to nie sport?

Wręcz przeciwnie! Dopiero takie widowiska sportowe mówią o tej jakże głośno wykrzykiwanej na wszystkie strony świata tolerancji. Od takich ludzi dziecko, dorosły ale i starszy może uczyć się jak radzić sobie z własnymi bólami i jak pokonywać wszelkie ograniczenia również i te biologiczne. To właśnie od niepełnosprawnych, pełnosprawni mogą uczyć się wrażliwości na innych, i czerpać siłę dla znoszenia własnych cierpień.

Jakaż byłam głupia i naiwna myśląc, że i polskie stacje telewizyjne będą pokazywały i tą Olimpiadę. Na komercyjne nie liczyłam od września przecież powracają wszystkie tv shołki muzyczne, taneczne, i tym podobne, w których celebryckie jury poniża i wyśmiewa utalentowanych ludzi zapominając o celu programu. Dobrze, że chociaż transmitują mecz sportowców z sejmu. Jednak co do telewizji publicznej byłam pewna, że tak ważne sportowe wydarzenie będą nadawać na żywo. Myliłam się. Pozostaje paratransmisja w postaci kilkunastu minut raportu z minionego dnia zawodów. Na szczęście pełne transmisje są dostępne przez Internet.

Po wcześniejszej Olimpiadzie media skupiły się na małej ilości medali, zwłaszcza złotych, zdobytych przez polskich sportowców. Przyznam, że też uległam tej agendzie setting zapominając co mnie ciągło do oglądania igrzysk. Patrząc na niewidomych piłkarzy czy skoczków w dal, tenisistów na wózkach lub siedzących na podłodze siatkarzy zrozumiałam znaczenie znanego hasła jednej z reklam „niemożliwe nie istnieje”. A także to, że to nie ilość zdobytych medali czyni człowieka wielkim sportowcem. Medal to nagroda za najlepszy występ, ale to nie wszystko o co chodzi w sporcie. Ciężkie treningi i nie poddawanie się, całkowite oddanie się swojej pasji, pokonywanie swoich granic i wyznaczanie kolejnych, współzawodnictwo i fairplay. O to chodzi w prawdziwym sporcie.

Możliwe, że nie wszyscy się ze mną zgodzą, ale wydaje mi się, że pokazywanie w telewizji ogólnodostępnej niepełnosprawnych zawodników dokonujących niesamowitych wyczynów i przy tym bijących światowe rekordy, bardziej przyczyni się do rozbudzenia w młodym pokoleniu (i nie tyko) wrażliwości i tolerancji na ludzką niesprawność i odmienność.

Kto ma możliwość niech śledzi Olimpiadę przez Internet. Naprawdę warto! Emocje są jeszcze większe. Ci zawodnicy dokonują czegoś co dla wielu pełnosprawnych byłoby niemożliwe.

Mam nadzieję, że dzięki temu wielu ludzi mijając na ulicy niewidomych, sparaliżowanych, jeżdżących na wózkach, ludzi bez ręki czy nogi przestanie wpatrywać się w nich jak w wybryki natury czy odwracać głowę byle tylko ich nie widzieć. Zamiast tego może po prostu się do nich uśmiechnie. A widząc jego codzienne zmaganie uświadomi sobie i doceni jak cennym darem jest życie.

Już dzisiaj widać, że nasi sportowcy przywiozą więcej medali niż grupa pełnosprawnych zawodników, ale to nieistotne prawda? Ich medali nie można równać z tamtymi. Najśmieszniejsze w tym całym wydarzeniu jest fakt, że tak naprawdę niepełnosprawna jest grupa kilku osób, która decydują co warto puszczać a czym nie warto zawracać ludziom głowy. Co promować, a czego nie pokazywać. Wielkim błędem była decyzja o nietransmitowaniu Paraolimpiady.