Rząd Australii a sprawa polska...

Na początek trochę o bieżącej polityce na drugiej stronie globu...

Julia Gillard została wczoraj premierem Australii, a odbyło się to w sposób zupełnie bezprecedensowy...

Kiedy w listopadzie 2007 Kevin Rudd doprowadził do zwycięstwa w wyborach federalnych centro-lewicowej Partii Pracy, odsuwając od władzy sprawującą rządy od 1996 roku koalicję centro-prawicową Partii Liberalnej i Partii Narodowej, Julia została wicepremierem. I w rządzie i w parlamencie i w trakcie przeróżnych konferencji prasowych była zawsze obok Kevina i razem wyglądali na całkiem zgraną i dobraną parę, która jest w stanie bezpiecznie przeprowadzić Australię przez zawirowania kryzysu finansowego. I tak też się stało.

Rząd poczuł się jednak trochę zbyt pewnie i oprócz kilku wpadek - w tym zbyt szybko i niestarannie wprowadzonego programu subsydiowania ocieplania budynków mieszkalnych, nie dość skutecznie i stanowczo rozwiązywanych problemów z narastającym napływem nielegalnych imigrantów, czy też przeciągającymi się problemami z wprowadzeniem systemu opłat za emisję dwutlenku węgla - postanowił przeforsować projekt 40% podatku od zysków z działalności wydobywczej. Idea nie taka znów zła i nie taka znów nowa - bo niby czemu ci nieliczni, którzy w nieproporcjonalnie dużym stopniu bogacą się na eksploatacji australijskich złóż mineralnych, nie mieliby się podzielić swoim zyskiem z australijskim społeczeństwem? Szacowano, że tylko w ciągu pierwszych dwóch lat od planowanego wprowadzenia tego podatku w lipcu 2012 roku, do budżetu wpłynęłoby dodatkowo 'lekko' 12 miliardów dolarów australijskich, za które lewicujący rząd mógłby wprowadzić swoje kolejne programy socjalne, które nie tylko pomogłyby mu wygrać kolejne wybory ale dodatkowo rozleniwiłyby i tak już dość rozleniwione społeczeństwo.

Program ten jednak postanowiono wprowadzić bez żadnych konsultacji z konsorcjami wydobywczymi, a tym samym postawiono gigantów typu BHP Billiton czy Rio Tinto, notowanych na giełdzie australijskiej oraz na giełdach w Londynie i Nowym Jorku, przed widmem znacznego uszczuplenia ich zysków - niemalże z roku na rok, z dnia na dzień. Giganci, którym nie dano prawa głosu, postanowili walczyć i nie tylko śmiało zaatakowali działania rządu ale szybko i sprawnie przeprowadzili kampanię medialną, tłumacząc czytelnikom gazet, słuchaczom radia i widzom przed telewizorami, że tak w istocie to ów dodatkowy podatek nie tylko nie poprawi sytuacji australijskiego społeczeństwa ale może poważnie zaszkodzić perspektywom tak prężnie rozwijającego się obecnie przemysłu wydobywczego, co nie tylko może uderzyć w ekonomiczne podstawy kraju - którego gospodarka przecież de facto na eksporcie surowców mineralnych się opiera - ale również zmniejszyć znacząco zatrudnienie w tym sektorze albo uderzyć po kieszeniach przyszłych i obecnych emerytów, którzy przecież poprzez fundusze emerytalne i inwestycyjne mają w swoich portfelach akcje owych wydobywczych gigantów. Zmniejszenie zysku firmy to mniejsza wycena jej akcji i stąd realny spadek z inwestycji w te papiery - no przecież dokładnie ten problem przerabialiśmy wszyscy przez ostatnie dwa lata.

Straszyć nie trzeba było więcej, notowania rządu i samego Kevina poszybowały w dół kilkanaście procent, co oznaczało największą zmianę poparcia dla urzędującego premiera notowaną w ostatnich dziesięciu latach. Niestety ten rok jest rokiem wyborczym, a zatem koledzy partyjni Kevina nie byli zadowoleni widząc poparcie dla swojego ugrupowania na poziomie poparcia dla obecnej opozycji. Przez miesiąc zastanawiali się co zrobić i jednocześnie wszyscy, łącznie z Julią, przekonywali, że zmiana na pozycji lidera jest niemożliwa. Obawa przed utratą stanowisk, które objęli niespełna trzy lata temu, była jednak większa i nagle, pod osłoną nocy z środy na czwartek, Julia postanowiła zebrać wystarczającą grupę zwolenników po to by kilka godzin później, o poranku, wbić nóż w plecy Kevina przejmując szefostwo w partii i zostając - po otrzymaniu nominacji z rąk gubernator generalnej Quentin Bryce kolejnych kilka godzin później - szefową rządu - pierwszą kobietą na tym stanowisku w historii Australii (bezdzietną, niezamężną - aczkolwiek żyjącą nie samotnie lecz w związku 'partnerskim' z fryzjerem).

Zaskoczone społeczeństwo przecierało ze zdumienia swe zaspane oczy - po nie do końca przespanej nocy ze względu na ostatni mecz Socceroos na Mundialu, który rozpoczął się o 4:30 rano zimowego wschodnioaustralijskiego czasu - widząc jak zdradzony Kevin, na swej ostatniej konferencji prasowej jako urzędujący jeszcze formalnie przez kilkadziesiąt minut premier Australii, z trudem powstrzymuje łzy, a właściwie stara się ich uronić jak najmniej. Zaś po zapowiedziach nowej-starej twarzy nowego-starego rządu, że podjęte zostaną negocjacje (właśnie 'negocjacje' a nie 'konsultacje') z zainteresowanymi stronami w sprawie planowanego podatku od zysku z wydobycia, wczoraj - przy ogólnym spadku cen na australijskiej giełdzie - akcje BHP i Rio podrożały o ponad 1%, tylko po to by dziś znów spaść w dół z obawy, że ewentualne rozmowy jednak nie doprowadzą do całkowitego wycofania się rządu z wprowadzenia nowej daniny. Tymczasowo jednak giganci - w geście dobrej woli i po wycofaniu się rządu z kampanii medialnej mającej przekonać społeczeństwo do nowego podatku od zysków z wydobycia - zrezygnowali z kontynuacji swojego czarnego PR-u. Jeśli nie dostaną od rządu tego czego chcą to najprawdopodobniej wznowią go z jeszcze większą siłą, bo wówczas jedynie zwycięstwo opozycyjnej obecnie Partii Liberalnej w nadchodzących wyborach będzie gwarantowało pozostawienie w ich kieszeniach zysków na obecnym poziomie. Julia, zdając sobie z tego sprawę i chcąc potwierdzić swoją pozycję w partii i w rządzie przy urnie wyborczej, będzie teraz musiała jak najlepiej dopasować do siebie zakres i termin owych negocjacji z terminem wyborów. Obie karty są w jej rękach.

Przechodząc na koniec do polskich realiów i do kart wyborczych, które będziemy trzymać w swoich dłoniach 4 lipca, dyskusję na temat wyższości Kaczyńskiego nad kandydatem PO - lub vice versa - proponuję zastąpić dyskusją na temat tego w jakim kraju, w jakim układzie społeczno-polityczno-gospodarczym, chcielibyśmy lub wolelibyśmy żyć. Czy w takim gdzie wybierany przez nas rząd/premier/prezydent stanowi politykę w miarę samodzielnie i mając na uwadze dobro wspólne, czy też w takim gdzie rząd/premier/prezydent - nawet jeśli wyniesiony do władzy przy naszym udziale - jest w istocie jedynie kukłą sterowaną przez baronów, oligarchów lub potężne ale wciąż jednostkowe grupy interesów, z natury niewrażliwe na interes ogólny ale za to mające odpowiednie zaplecze finansowe i medialne by wmówić większości czy też znaczącej części społeczeństwa - tej podatnej na mniej lub bardziej wyszukane triki socjotechniczne - to co chcą jej wmówić. A może to nie ma w istocie żadnego znaczenia? Może każdy rząd/premier/prezydent tak naprawdę jest sterowany gdzieś zza kurtyny? Może nasz głos w wyborach znaczy niestety znacznie mniej niż byśmy sobie tego życzyli?

Oczywiście o tym czy nam jako jednostkom żyje się w danym społeczeństwie dobrze czy źle nie decydują wyłącznie czynniki polityczno-gospodarcze ale również przeplatające się z nimi aspekty kulturowe. Tutaj gubernatorem generalnym jest obecnie kobieta, Quentin Bryce, premierem Australii kobieta, Julia Gillard, premierem stanu New South Wales (tak, tak, tu gdzie leży Sydney) również kobieta, nota bene emigrantka ze Stanów Zjednoczonych, która poznała swojego męża w 1991 roku podczas odbywających się w Częstochowie Światowych Dni Młodzieży, Kristina Keneally. W Polsce zaś, zamiast wsparcia dla rzeczywistej i naturalnej ewolucji, ośrodki opiniotwórcze lansują sztuczne parytety, jednocześnie kultywując zaściankowy stereotyp, w myśl którego wyłącznie 'prawdziwy mężczyzna' - przykładny mąż i ojciec kilkorga dzieci, wytrawny myśliwy, który jest w stanie upolować zwierzynę zapewniając wikt i opierunek swojemu stadu - może sprawować najwyższy urząd w państwie. I to nawet wówczas gdy jego głową steruje nie tylko dominująca małżonka ale i pragnący cały czas nad nim dominować - i mający ku temu odpowiednie środki nacisku - koledzy z boiska, podwórka czy WSI.