Patrzę i płaczę.

Choroba uziemiła mnie w domu. Już od tygodnia nie mogę nigdzie wychodzić, dlatego oglądam w telewizji transmisję z oficjalnych obchodów Święta Niepodległości w Warszawie. Patrzę i nie mogę powstrzymać łez, które lecą i lecą i nie chcą przestać. Słyszę polski hymn, widzę z jaką dumą wznoszona jest flaga prezydencka, a potem narodowa na maszt. Widzę wspaniałe Wojsko Polskie i Prezydenta, który z wielką dumą i powagą odbiera meldunki od swoich oficerów. Boże, dlaczego ja tak beczę? Chyba dlatego, bo uświadomiłam sobie jak bardzo mi tego brakowało przez ostatnie lata, kiedy na każdym kroku trzeba było bronić dobrego imienia Ojczyzny, przeciwstawiać się jej szkalowaniu nawet wśród najbliższych. I choć często już brakowało mi nadziei, to ta uroczystość sprawiła, że mogę znowu głęboko oddychać, bo widzę, że moja Ojczyzna żyje, a "Marszałek w Niebie" może być dumny ze swoich Rodaków.