Zastanawiam się...

Zastanawiam się, co też mogę i powinnam pisać na moim niepokornym blogu ? Właściwie to jest tak: prowadzę już, czy dopiero, ok. dwóch lat kilka blogów na interii, gdzie m.in. zawarłam sporą część mojej biografii - dość urozmaiconej, bom nie tylko niepoprawna z istoty rzeczy, ale i niepokorna. We wszystkim, co mnie, nas niedobrego otacza lub się dzieje. A więc nie trudno było o zmiany życiowe w ogólnym tego słowa znaczeniu: miejsc zamieszkania, pracy, partnera życiowego itd.itp. Jedno było i jest niezmienne - moje przywiązanie do kraju, mojej Ojczyzny, czyli - pospolicie mówiąc, a nie górnolotnie - PATRIOTYZM. Wpojony od dzieciństwa, ale i zawarty w sercu, w genach, w umyśle.
Moja Mama była Węgierką, Ojciec - Polakiem, szlachcicem, właścicielem ziemskim na Litwie. Nie znałam go. Los nas rozłączył. Urodziłam się na Litwie, w Kownie. Do 5 roku życia mieszkałam z Mamą i siostrą w Budapeszcie, gdzie stacjonowała Jej rodzina. Umiałam mówić tylko po węgiersku. Po powrocie na Litwę, tuż przed wojną, nauczyłam się w ciągu roku trzech języków: polski, litewski, rosyjski . Uczęszczałam do jedynej polskiej szkoły, gdzie dziatwa (m.in. moja o 2,5 roku starsza siostra)przerabiała , jednocześnie, materiał od I do VII klasy. Ja w I, siostra w III (w Budapeszcie chodziła już do szkoły węgierskiej) w tym samym pomieszczeniu - jednej klasie.
W okresie okupacji niemieckiej, a potem sowieckiej - byłam przez krewnych, należących do AK, włączona do pracy konspiracyjnej, jako łaczniczka, w wieku 12 lat.
I tak dalej i tym podobnie. Reszta do ew. odczytania na blogu - kresowianka32.
Ale o co mi chodzi ? O to, że choć kocham Węgry, to czuję się pełnej krwi Polką i nie miałam z tym żadnego dylematu. Mama nigdy nie narzucała mi żadnych nakazów ani narodowych, ani religijnych (rodzice - oboje - ewangelicy, ja - odeszłam w wieku ok. 17 lat od praktyk religijnych).
Kiedy w 1945 r. udało nam się uciec do Polski(z Kowna, gdzie zamieszkiwałyśmy, nie odszedł ANI JEDEN TRANSPORT do Polski, ewakuowano tylko z Wileńszczyzny).
Na pierwszym spektaklu , bodajże w Białymstoku, wystawianym przez młodzież polską - ryczałam , z wzruszenia, jak bóbr, kiedy dziewczę w stroju krakowskim śpiewała, jakąś piosenkę, której zwrotkę zapamiętałam do dziś "..Kat przyjechał w czerwieni, czerwieni,
Krakowianka w zieleni, zieleni..."
I tak mi do dziś pozostało. Wzrusza mnie wszystko, co polskie, rdzenne, tradycyjne. Płaczę, kiedy na uroczystościach, gdzie nasi zwyciężają w sporcie i in. polska flaga unosi sie na maszt, a hymn polski roznosi się , echem , po stadionie... Beczę i będę beczeć do końca mych dni i walczyć o Polskę i polskość, bo ją KOCHAM.