Apel POLEGŁYCH w okresie Stanu Wojennego

Wszystko od nas zależy, czy rzeczywiście ich ofiara przyczyni się do tego, żeby słowa użyte w tytule mojego wpisu okazały się prawdą.

Zapraszany przez pRezydenta,cieszący się dzięki PO bezkarnością.Tutaj sprawiedliwość go nie dosięgnie,lecz wkrótce stanie przed SĄDEM NAJWYŻSZYM.

Roman Franz lat 32 Sztygar z Kopalni Węgla Kamiennego w Gliwicach. Wieczorem 7 stycznia 1985 r. został zatrzymany przez milicję na komisariacie kolejowym. Kilka godzin później, nieprzytomny, został znaleziony na ławce koło dworca PKP. Zmarł po przewiezieniu do szpitala. Przyczyną śmierci były liczne urazy głowy, wskazujące na pobicie. Sprawców nie wykryto.

Marcin Antonowicz
lat 19

Student I roku Uniwersytetu Gdańskiego. Zatrzymany przez funkcjonariuszy ZOMO wieczorem 19 października 1985 r. na ulicy w rodzinnym Olsztynie. W trakcie przewozu milicyjną ciężarówką dotkliwie pobity i wyrzucony z samochodu. Zmarł 2 listopada 1985 r. nie odzyskawszy przytomności. Jego pogrzeb był wielką manifestacją patriotyczną z udziałem władz uczelni, duchowieństwa i mieszkańców miasta. Śledztwo, mające wykazać niewinność milicjantów, prowadzono pod ścisłym nadzorem WUSW i kierownictwa MSW.

Piotr Bartoszcze
lat 34

Rolnik ze Sławęcina na Kujawach. Jeden z organizatorów struktur związkowych „Solidarności Chłopskiej”, uczestnik strajków chłopskich i sygnatariusz porozumień bydgoskich z kwietnia 1981 r., poprzedzających rejestrację NSZZ „Solidarność” Rolników Indywidualnych. Internowany w stanie wojennym. Po uwolnieniu prowadził konspiracyjną działalność związkową. Inwigilowany przez SB, wielokrotnie przesłuchiwany i re­widowany. Zaginął 7 lutego 1984 r. podczas rozwożenia wydawnictw podziemnych. 9 lutego 1984 r. brat znalazł jego ciało w studzience melioracyjnej na polu. Widoczne były ślady bicia i duszenia. Osierocił czworo dzieci, najmłodsze urodziło się po śmierci ojca. Śledztwo umorzono „wobec niestwierdzenia przestępstwa”.

Wojciech Cielecki
lat 19

Zatrzymany 2 kwietnia 1982 r. przez patrol wojskowy celem wylegitymowania na ulicy w Bia­łej Podlaskiej. Podczas próby ucieczki został zastrzelony przez nietrzeźwego starszego sierżanta Andrzeja Kuśpita. Zabójcę Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego skazał na karę 12 lat pozbawienia wolności.

Józef Czekalski
lat 48

Górnik z Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek” w Katowicach. Zabity 16 grudnia 1981 r. strzałem w klatkę piersiową w czasie pacyfikacji kopalni przez oddziały ZOMO. W kopalni przepracował ponad 20 lat, brakowało mu dwóch lat do emerytury. Osierocił córkę. Wszczęte śledztwo służyło ukryciu sprawców zbrodni, a nie ich ukaraniu. Utrudnia to toczący się od 1993 r. proces milicjantów z plutonu specjalnego ZOMO, oskarżonych o dokonanie zbrodni. Trwa proces trzech prokuratorów wojskowych, oskarżonych przez IPN w 2004 r. o utrudnianie prowadzonego w 1982 r. śledztwa. Po raz trzeci rozpoczął się proces Czesława Kiszczaka, oskarżonego o wydanie tajnego szyfrogramu, który umożliwił użycie broni w trakcie pacyfikacji strajkujących zakładów.

Władysław Durda
lat 43

Ślusarz z Zarządu Portu Szczecin. Zmarł w nocy z 3 na 4 maja 1982 r., zatruty gazami łzawiącymi użytymi do rozpędzenia demonstracji w dniu 3 maja 1982 r. w Szczecinie. Podczas zajść nie wychodził z domu, ale mieszkanie było tak zagazowane, że zaczął się dusić. Milicja odmówiła jego żonie wezwania pogotowia.

Józef Giza
lat 24

Górnik z Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek” w Katowicach, zginął 16 grudnia 1981 r. w czasie pacyfikacji kopalni przez oddziały ZOMO. Pochodził z Zamojszczyzny. Wszczęte śledztwo służyło ukryciu sprawców zbrodni, a nie ich ukaraniu. Utrudnia to toczący się od 1993 r. proces milicjantów z plutonu specjalnego ZOMO, oskarżonych o dokonanie zbrodni. Trwa proces trzech prokuratorów wojskowych, oskarżonych przez IPN w 2004 r. o utrudnianie prowadzonego w 1982 r. śledztwa. Po raz trzeci rozpoczął się proces Czesława Kiszczaka, oskarżonego o wydanie tajnego szyfrogramu, który umożliwił użycie broni w trakcie pacyfikacji strajkujących zakładów.

Ryszard Gzik
lat 35

Górnik z Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek” w Katowicach, zginął od strzału w głowę 16 grudnia 1981 r. podczas pacyfikacji kopalni przez oddziały ZOMO. Osierocił 11-letnią córkę. Wszczęte śledztwo służyło ukryciu sprawców zbrodni, a nie ich ukaraniu. Utrudnia to toczący się od 1993 r. proces milicjantów z plutonu specjalnego ZOMO, oskarżonych o dokonanie zbrodni. Trwa proces trzech prokuratorów wojskowych, oskarżonych przez IPN w 2004 r. o utrudnianie prowadzonego w 1982 r. śledztwa. Po raz trzeci rozpoczął się proces Czesława Kiszczaka, oskarżonego o wydanie tajnego szyfrogramu, który umożliwił użycie broni w trakcie pacyfikacji strajkujących zakładów.

Wacław Kamiński
lat 32

Spawacz na Wydziale K-2 Stoczni Gdańskiej. W czasie demonstracji przeciwko delegalizacji „Solidarności” w dniu 12 października 1982 r. został trafiony petardą gazową w głowę. Nieprzytomny, podczas przewożenia Żukiem do szpitala przez przypadkowego świadka, został jeszcze pobity przez zomowców. Zmarł w szpitalu 28 listopada 1982 r. nie odzyskawszy przytomności. Osierocił syna.

Tadeusz Kostecki
lat 62

Inżynier hydrotechnik, absolwent Politechniki Wrocławskiej, członek NSZZ „Solidarność”. Pracował w Okręgowej Dyrekcji Gospodarki Wodnej we Wrocławiu. Po wprowadzeniu stanu wojennego przyłączył się, jako delegat swojego zakładu, do strajkujących na Politechnice. Zmarł na zawał serca po pobiciu przez funkcjonariuszy ZOMO w czasie brutalnej pacyfikacji uczelni w nocy 15 grudnia 1981 r.

ksiądz Stanisław Kowalczyk
ojciec Honoriusz
lat 48

Dominikanin, duszpasterz akademicki w kościele oo. Dominikanów w Poznaniu, opiekun młodzieży strajkującej w 1981 r. Po wprowadzeniu stanu wojennego skupiał wokół siebie ludzi z podziemia solidarnościowego, organizował pomoc dla internowanych. Odprawiał msze św. w intencji Ojczyzny. 17 kwietnia 1983 r. został ciężko ranny w wypadku samochodowym koło Mogilna, do którego doszło w niewyjaśnionych okolicznościach. Zmarł 8 maja 1983 r. W powszechnej opinii sprawcami wypadku byli funkcjonariusze SB.

Stanisław Królik
lat 39

Pracownik „Fotooptyki” w Warszawie. 10 listopada 1982 r. wracając z pracy czekał na autobus na przystanku przy Uniwersytecie. Tam został pobity przez milicjantów rozpędzających demonstrantów. Zmarł 16 listopada 1982 r.

Grzegorz Luks
lat 19

Wieczorem 29 sierpnia 1986 r. odprowadzał kolegę na dworzec w Goleniowie. Został bezpodstawnie zatrzymany przez patrol MO i skatowany na komisariacie. 31 sierpnia 1986 r. trafił do szpitala. Zmarł 14 stycznia 1987 r. w wyniku odniesionych obrażeń wewnętrznych. Od 1 września 1986 r. miał rozpocząć pracę i dorosłe życie. Sąd w Szczecinie skazał milicjanta winnego pobicia na dwa lata więzienia, ten jednak nie stawił się do odbycia kary.

Piotr Majchrzak
lat 19

Uczeń Technikum Ogrodniczego w Poznaniu. Wieczorem 11 maja 1982 r. w centrum Poznania został wylegitymowany przez funkcjonariuszy ZOMO i dotkliwie pobity. Przyczyną mógł być wpięty w ubranie opornik. Zmarł w szpitalu 18 maja 1982 r. na skutek rozległych obrażeń czaszki, nie odzyskawszy przytomności. Śledztwo umorzono „z powodu niewykrycia sprawców przestępstwa”.

Lesław Martin
lat 37

Elektryk, pracownik piekarni, członek Komisji Rewizyjnej Zarządu Regionu Dolny Śląsk NSZZ „Solidarność”, kolporter i drukarz nielegalnych wydawnictw. Dwukrotnie internowany, inwigilowany przez SB. Wieczorem 11 stycznia 1985 r. został zrzucony przez „nieznanych sprawców” z kładki dla pieszych nad torami kolejowymi we Wrocławiu. Zmarł 23 stycznia 1985 r. w wyniku doznanych obrażeń nie odzyskawszy przytomności. Na kilka miesięcy przed śmiercią mówił żonie, że jest śledzony, twierdził: „oni mnie chyba dopadną”. Osierocił dwóch synów.

Robert Możejko
lat 25

Działacz Federacji Młodzieży Walczącej z Kętrzyna. Wielokrotnie namawiany do podjęcia współpracy z SB. 31 maja 1989 r. widziano go po raz ostatni z funkcjonariuszem Rejonowego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Kę­trzynie. 3 czerwca 1989 r. jego ciało wyłowiono z miejscowego stawu.

Andrzej Pełka
lat 20

Górnik z Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek” w Katowicach, trafiony trzema kulami 16 grudnia 1981 r. podczas pacyfikacji kopalni przez oddziały ZOMO, zmarł po kilku godzinach w szpitalu. Najmłodszy z zastrzelonych. Pochowany na cmentarzu w Niedośpielinie pod Piotrkowem Trybunalskim. Wszczęte śledztwo służyło ukryciu sprawców zbrodni, a nie ich ukaraniu. Utrudnia to toczący się od 1993 r. proces milicjantów z plutonu specjalnego ZOMO, oskarżonych o dokonanie zbrodni. Trwa proces trzech prokuratorów wojskowych, oskarżonych przez IPN w 2004 r. o utrudnianie prowadzonego w 1982 r. śledztwa. Po raz trzeci rozpoczął się proces Czesława Kiszczaka, oskarżonego o wydanie tajnego szyfrogramu, który umożliwił użycie broni w trakcie pacyfikacji strajkujących zakładów.

ksiądz Jerzy Popiełuszko
lat 37

Święcenia kapłańskie otrzymał w 1972 r., pracował w podwarszawskich i warszawskich parafiach, kapelan „Solidarności”. W stanie wo­jen­nym w kościele p.w. św. Stanisława Kostki w Warszawie odprawiał msze za Ojczyznę, gromadzące tłumy wiernych. Wielokrotnie szykanowany przez władze. Wracając z Bydgoszczy 19 października 1984 r. został uprowadzony przez funkcjonariuszy MSW. Został skatowany i zamordowany. Jego ciało wyłowiono 30 października 1984 r. ze zbiornika wodnego na Wiśle koło Włocławka. Bezpośrednich sprawców mordu: Grzegorza Piotrowskiego, Leszka Pękalę i Waldemara Chmielewskiego skazano na kary od 14 do 25 lat więzienia, zmniejszone następnie na mocy amnestii. Obecnie wszyscy są już na wolności. Mimo kilkakrotnych prób postawienia przed sądem, mocodawcy tej zbrodni nigdy nie zostali ukarani.

Grzegorz Przemyk
lat 19

Maturzysta z XVII LO im. Andrzeja Frycza-Modrzewskiego w Warszawie, syn Barbary Sadowskiej – poetki, działaczki Prymasowskiego Komitetu Opieki nad Osobami Pozbawionymi Wolności i ich Rodzinami. 12 maja 1983 r. został zatrzymany na Starym Mieście przez milicjantów i bestialsko pobity w komisariacie przy ul. Jezuickiej. „Bijcie tak, żeby nie było śladów” – polecił dyżurny funkcjonariusz. Zmarł 14 maja 1983 r. w wyniku obrażeń wewnętrznych. W 1984 r. w wyreżyserowanym procesie o jego pobicie oskarżono sanitariuszy pogotowia, którzy wieźli Grzegorza do szpitala. Trwa piąty proces milicjanta oskarżonego o dokonanie zbrodni, dotychczas wszystkie kończyły się jego uniewinnieniem.

Stanisław Rak
lat 35

Zegarmistrz. 31 sierpnia 1982 r. został zatrzymany przez MO w czasie demonstracji „solidarnościowej” w Kielcach, przewieziony do Komendy Miejskiej i dotkliwie pobity. Zmarł 7 września 1982 r. w wyniku odniesionych obrażeń.

Piotr Sadowski
lat 22

Pracownik Portu Gdańskiego. 31 sierpnia 1982 r. w centrum Gdańska, podczas ucieczki przed oddziałami milicji rozpędzającymi demonstrantów, przewrócił się i uderzył w głowę. Nieprzytomny, uległ zatruciu gazami łzawiącymi. Zmarł po przewiezieniu do szpitala. Śledztwo umorzono „z powodu niestwierdzenia czynu przestępczego”

Zbigniew Simoniuk
lat 33

Działacz białostockiego Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania. W styczniu 1981 r. w niewyjaśnionych okolicznościach został podpalony, w kwietniu zaginął. Po kilku dniach znaleziono go krańcowo wyczerpanego ze śladami licznych obrażeń. W grudniu 1981 r. internowany, w październiku 1982 r. aresztowany i skazany na dwa lata pozbawienia wolności. Według oficjalnej wersji popełnił samobójstwo 8 stycznia 1983 r. w więzieniu w Białymstoku.

Jan Stawisiński
lat 22

Górnik z Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek” w Katowicach, pochodził z Koszalina. Zmarł 25 stycznia 1982 r. w szpitalu w wyniku rany postrzałowej głowy, odniesionej podczas pacyfikacji kopalni przez oddziały ZOMO 16 grudnia 1981 r. Wszczęte śledztwo służyło ukryciu sprawców zbrodni, a nie ich ukaraniu. Utrudnia to toczący się od 1993r. proces milicjantów z plutonu specjalnego ZOMO, oskarżonych o dokonanie zbrodni. Trwa proces trzech prokuratorów wojskowych, oskarżonych przez IPN w 2004 r. o utrudnianie prowadzonego w 1982r. śledztwa. Po raz trzeci rozpoczął się proces Czesława Kiszczaka, oskarżonego o wydanie tajnego szyfrogramu, który umożliwił użycie broni w trakcie pacyfikacji strajkujących zakładów.

ksiądz Stanisław Suchowolec
lat 31

Wikariusz w parafii Najświętszej Marii Panny na Dojlidach w Białymstoku, wcześniej w Suchowoli. Utworzył duszpasterstwo robotnicze, organizował msze św. za Ojczyznę, pomagał prześladowanym, był kapelanem białostockiej Solidarności oraz miejscowego KPN. Wielokrotnie pobity „przez nieznanych sprawców”. Otrzymywał liczne anonimy z pogróżkami, żył w stałym poczuciu zagrożenia. Zginął w pożarze swojego mieszkania 30 stycznia 1989 r. Sprawców podpalenia nie wykryto.

Zbigniew Tokarczyk
lat 31

Pracownik elektrowni w Stalowej Woli, działacz „Solidarności” i KPN. Internowany, szykanowany przez SB. Został zamordowany przed własnym domem w nocy z 23 na 24 lutego 1984 r. przez „nieznanych sprawców”. Śledztwo umorzono.

Zbigniew Wilk
lat 30

Górnik z Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek” w Katowicach, zabity strzałem w plecy podczas pacyfikacji kopalni przez oddziały ZOMO 16 grudnia 1981 r. Osierocił dwoje dzieci. Wszczęte śledztwo służyło ukryciu sprawców zbrodni, a nie ich ukaraniu. Utrudnia to toczący się od 1993 r. proces milicjantów z plutonu specjalnego ZOMO, oskarżonych o dokonanie zbrodni. Trwa proces trzech prokuratorów wojskowych, oskarżonych przez IPN w 2004 r. o utrudnianie prowadzonego w 1982 r. śledztwa. Po raz trzeci rozpoczął się proces Czesława Kiszczaka, oskarżonego o wydanie tajnego szyfrogramu, który umożliwił użycie broni w trakcie pacyfikacji strajkujących zakładów.

Zbigniew Wołoszyn
lat 46

Fizyk, pracownik Centralnego Laboratorium Och­ro­ny Radiologicznej w Warszawie, działacz podziemnej „Solidarności”. Badał skutki wybuchu reaktora w Czarnobylu. Jego zwłoki znaleziono 9 stycznia 1987 r. w Warszawie przed 10-piętrowym budynkiem naprzeciwko pracy. Śledztwo od razu ukierunkowano na wersję samobójstwa, choć była ona wątpliwa.

Jerzy Zieleński
lat 53

Żołnierz AK, popularyzator nauki, dziennikarz i publicysta „Problemów” i „Literatury”. Współpracował z „Biuletynem Informacyjnym KOR” i „Robotnikiem”. Po sierpniu 1980 r. inicjator zmiany władz Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Współtwórca nieformalnego zespołu dziennikarzy „Doświadczenie i Przyszłość”, który opracował „Raport o Polsce” wydany w drugim obiegu w 1981 r. Doradca NSZZ „Solidarność” Region Mazowsze. Delegat na I Krajowy Zjazd NSZZ „Solidarność”. W końcu 1981 r. otrzymał nominację na redaktora naczelnego nowego pisma związkowego – „Tygodnika Mazowsze”. Pracował nad pierwszym numerem, który miał się ukazać w styczniu 1982 r. 13 grudnia 1981 r. na wiadomość o wprowadzeniu stanu wojennego popełnił samobójstwo. Dla uczczenia jego pamięci „Tygodnik Mazowsze”, wydawany w stanie wojennym jako pismo podziemne, zaczynał się od numeru drugiego.

ksiądz Sylwester Zych
lat 39

Kapłan archidiecezji warszawskiej, współpracownik „Solidarności”. W 1982 r. oskarżony o gromadzenie broni i współudział w zabójstwie sierżanta Karosa. W więzieniu był szykanowany i straszony. Po odzyskaniu wolności w 1986 r. nadal prowadził działalność niezależną, nawiązał współpracę z KPN. W nocy 11 lipca 1989 r. jego ciało znaleziono na dworcu PKS w Krynicy Morskiej. Śledztwo nie doprowadziło do ujawnienia sprawców zabójstwa.

Prosiłem by ten apel poległych był na stronie głównej jako swego rodzaju memento dla młodego pokolenia Polaków, bo nie wszyscy z nich wiedzą, że wówczas większość z ofiar stanowili ludzie bardzo młodzi tacy jak oni.

Dziś ich rówieśnicy nie wiedzą o nich nic albo prawie nic.

Jeszcze raz ponawiam prośbę przesłaną wcześniej do administracji NP na "Kontakt".

Chociaż MY nie zapominajmy o Nich!!!

Pozdrawiam

Obibok na własny koszt