maśnica

 Człowiek w świecie posthistorycznym

  Człowiek jest istotą otwartą na świat, a zatem ekscentryczną. W sensie biologicznym „składa się z niedoborów, luk i ułomności”: jest „niegotowym (...), naznaczonym brakiem (...), opuszczonym przez instynkty (...) chaotykiem” – w jego sercu „czai się chaos”. To szeroko rozumiana kultura, którą człowiek tworzy sam w swej historii, jego druga natura, „chroni...

Klątwa dziedzictwa   Na wielopoziomowej powieściowej scenie „Czasu niedokonanego”kosmiczny dramat Boga rozgrywa się na najwyższym, założeniowym i niejako przedpowieściowym pułapie, stanowiąc metafizyczne constans przedstawionego w powieści świata. Na niższych poziomach narracji i fabuły powieści snuje się tkanina dramatu ludzkiej historii, dziejów żydowskiego i polskiego rodu, najnowszej historii...

Natomiast jego zasadniczy zabieg perswazyjny, fiksacja, którą wnoszą nieodgadnięte i zdemonizowane przez autora powieści moce do wewnętrznego i zewnętrznego świata Broków, jest próbą uwydatnienia kosmicznego skandalu pogromowej śmierci i czarnych żniw, które tamta śmierć zwiastuje.   Bronisław Wildstein ukazał w „Czasie niedokonanym” dostojeństwo, ciężar i trudną powagę ludzkiej egzystencji...

Nad poszukiwania Mickiewicza przedkłada Rafalski poetykę powinności i odpowiedzialności, etos cierpliwej służby publicznej Żeromskiego i polityczną metodę upaństwowienia narodu Dmowskiego: „Trzeba ciężkiej pracy, jeszcze wiele lat ciężkiej pracy, żeby się stali dojrzałym narodem. Żaden mit, żadna tragedia bez tej pracy nie wystarczy... Naród się sam z siebie narodem nie zrobi”.

 

To część...

Ojciec jako trudna, cierpka lekcja patriotyzmu w czasach PRL-u. Ojciec – realizm klęski, dekalog defensywy polityki polskiej, pełzanie z braku zgody na chodzenie, minimalizm pokonanych i przedwcześnie urodzonych, samoograniczenie pokolenia zbyt ciężko doświadczonego przez hekatombę wojny, Katyń i całopalną irredentę stolicy.

                                

To część druga artykułu. Część...

„Chory był na Polskę, której nie umiał pomóc, i przekazał mi tę chorobę w genach, tak samo jak cukrzycę” – słowa o ojcu, zapisane przez Rafalskiego, bohatera „Zgreda”, trafnie kondensują istotną materię powieściową najnowszej, napisanej w konwencji dziennika, książki Rafała Ziemkiewicza.

 

 

Już na początku zjawia się nieproszony i niezapowiedziany gość, cukrzyca, o której złowróżbnych postępach...