Polacy Inspirują: Tadeusz Krwawicz – rewolucjonista światowej okulistyki

my, ludzie wierzący mówimy: ręka Pana Boga.

Pozdrawiam Serdecznie

ale - trochę inaczej wyglądała historia prof. Krwawicza od tzw. "środka".

Przede wszystkim - klinika nie powstała w "opuszczonym mieszkaniu", tylko w dużej willi. Willa była duża, luksusowa. Ciekawe, czy przypadkiem nie znajdą się dziś jacyś "spadkobiercy" z żądaniem rekompensaty.

Natomiast prof. Krwawicz miał nie tylko ten jeden talent. Wśród różnych talentów była np. umiejętność przegrywania w karty z "właściwymi" osobami. Albo - talent znalezienia córce odpowiedniej "przyjaciółki" i umiejętność wybrania "odpowiedniego" prezentu imieninowego dla przyjaciółki. Ze "zrozumiałych względów" - prezentem dla nastolatki był... samochód.

Dodam, że z przyszłym profesorem miałam (nie)przyjemność zetknąć się osobiście. Jako ośmioletnie dziecko, w grudniu 1949, na krótko przed Bożym Narodzeniem doznałam urazu (skaleczenia) rogówki. Wraz z Mamusią, rano, poszłyśmy do Kliniki. W poczekalni - tłum, wielu wieśniaków, z jakimiś pakunkami, koszami. Nie było żadnej rejestracji ani "kolejki". Doktor wychodził z gabinetu i sam wybierał kolejnych pacjentów. Po długim oczekiwaniu (a oko bolało) - Mamusia głośno upomniała się o przyjęcie dziecka. Nie powiem - zostałyśmy poproszone do gabinetu gdzie otrzymałam opatrunek, a pan doktor "był uprzejmy" pouczyć Mamusię, że nie powinna histeryzować. Dodam, że 31 grudnia wyjechaliśmy z Lublina do Wrocławia, a tam powtarzało się zapalenie rogówki, do którego doszło jeszcze zapalenie brzegu powiek (podobno przewlekłe, nieuleczalne!). Leczona byłam ambulatoryjnie w Klinice Okulistycznej, gdzie podejście do pacjentów było całkowicie różne od tamtego, "lubelskiego". Na zakończenie dodam, że w pewnym momencie - zostałam uleczona i powinnam uznać to za cud i łaskę - dobrowolny dar Boski. Ale - to już inna historia.